“อย่าพูดแบบนี้สิหลานรัก อย่ากล่าวหากันลอยๆ”
พ่อเลี้ยงพิรุณยกมือขึ้นตบบ่าของหัสบรรณ แต่ชายหนุ่มปัดมือนั้นออกอย่างรังเกียจ และมองด้วยสายตาเกลียดชังเป็นที่สุด
“อย่าเอามือที่สกปรกเปื้อนไปด้วยเลือดของคุณมาแตะต้องเนื้อตัวของผม และรู้เอาไว้เลยนะว่าผมจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เงียบแน่ คนทำผิดมันจะต้องชดใช้ มันจะต้องเข้าไปนอนในคุกเหมือนกับหมา ผมจะลากคอมันเข้าตะรางให้จงได้”
คนฟังอย่างพ่อเลี้ยงผู้ยิ่งใหญ่หนวดกระตุก เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เพราะรู้สึกไม่ต่างจากตุ๊กแกกินปูนร้อนท้อง
“ไอ้เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม สักวันแกจะต้องมากราบที่ตีนของฉัน”
“ผมยอมตาย... ดีกว่ายอมเสียศักดิ์แทบนั้นกับคนเลว”
“ไอ้...! ไอ้เด็กระยำ!!”
พ่อเลี้ยงพิรุณผวาจะเข้าไปต่อยหัสบรรณ แต่ตันหยงก็รีบขวางเอาไว้ และวิงวอนบิดา
“อย่าคะพ่อ... เห็นแก่หยงเถอะนะคะ อย่าทำพี่หัส...”
พ่อของหล่อนยอมเชื่อหล่อน แต่เขากลับมองไม่เห็นบุญคุณของหล่อนเ
