พ่อเลี้ยงพิรุณรีบลุกพรวดขึ้นจากโซฟาภายในห้องรับแขกทันทีเมื่อลูกน้องมารายงานว่าบุตรสาวลงมาจากรถของเจอรัลด์ และกำลังจะขึ้นห้องพัก
“เป็นยังไงบ้างลูกหยง ดินเนอร์ถูกใจลูกหยงไหม”
“ถูกใจค่ะ อาหารอร่อยดีค่ะ”
ตันหยงพยายามจะปั้นยิ้ม แต่ยิ่งยิ้ม ผู้เป็นพ่อก็ยิ่งเห็นถึงความผิดปกติบนใบหน้าของหล่อนมากขึ้นทุกขณะ
“ถูกใจ? แล้วทำไมหน้าตาเหมือนกำลังร้องไห้เลยล่ะลูกหยง”
“คือหยง...”
ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาใกล้ร่างของบุตรสาว แล้วดึงร่างอรชรเข้ามากอดเบาๆ
“พ่อรู้ว่าลูกหยงรู้สึกยังไง... แต่พ่อรับรองว่าคุณเจอรัลด์เขาเป็นคนดี หล่อรวยและสมบูรณ์แบบที่สุด ซึ่งพ่อมั่นใจว่าเขาจะดูแลลูกหยงของพ่อได้ดีกว่าไอ้...”
พ่อเลี้ยงพิรุณไม่พูดต่อ เพราะละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่การัณลูกน้องคนสนิทดันพูดชื่อต่อให้เสียงดังฟังชัดเสียนี่ มันน่าตบกบาลนัก
“หัสบรรณครับพ่อเลี้ยง”
“ไอ้การัณ”
“ครับพ่อเลี้ยง...”
ยิ้มกว้างๆ ของการัณต้องหุ
