Chapter 11
1578 คำ
‘ผู้หญิงของเจ้านายคุณน่ะ ระวังตัวไว้ดี ๆ ก็แล้วกัน ฉันโทรมาเตือนครั้งสุดท้าย’
คำขู่ของหญิงสาวผู้เต็มไปด้วยความริษยาอาฆาตแค้นเมื่อหลายวันก่อนทำให้เขาไม่สบายใจ
อลันได้สืบสาวเรื่องราวบางอย่างมาว่ามีอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับปิ่นแก้ว เขารายงานเจ้านายไปก่อนหน้านี้ นอกจากเรื่องที่เธอไปหาปองกานต์ ยังไปยุ่งวุ่นวายกับพวกกู้หนี้นอกระบบ บ่อน ซึ่งเขาได้ฝากให้ลูกพี่ลูกน้องแอบตามไป
สัญชาตญาณเลขาฯ ไฟแรงเขาคงอยากลุกขึ้นมาสะสางปัญหาเรื่องผู้หญิงของเจ้านายให้เรียบร้อย คนที่หยุดปลายเท้าลงข้างเตียงดันทักขึ้นเสียก่อน
“คุณอลัน... กินข้าวต้ม กินยาให้ครบ ไม่ไหวก็ไม่ต้องลุก เดี๋ยวฉันจะกลับแล้วนะ” ในน้ำเสียงกึ่งสั่ง ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวราวกระดาษมองกลับไปยังร่างบางในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้นงานแบรนด์สมฐานะคุณหนู
สี่วันสามคืนอยู่กินกันฉันผัวเมีย! นัชชาถึงปากร้ายไปสักหน่อยเธอกลับดูแลเขาเป็นอย่างดี ตั้งแต่นอนเฝ้าไข้ยันขับรถยนต์พาเขากลับมาส่งถึงคอนโดฯ วันนี้ก็ยังเตรียมข้าวต้มอร่อย ๆ ไว้ให้เรียบร้อยโดยที่เขาไม่ต้องลุกขึ้นมาทำอะไรเลยสักอย่าง
เป็นธรรมดาที่ฝรั่งไร้ญาติจะเกิดความรู้สึกเศร้าเสียดาย อยากให้เธออยู่ชวนทะเลาะเรื่อย ๆ เสียอย่างนั้น
“มีธุระหรือครับ? เอ่อ.. ยังไงก็... ขอบคุณนะ”
“ไม่มีธุระอะไรหรอก แต่ฉันอยู่กับคุณมาหลายวันจนหายดีแล้วนี่ ไปดีกว่า...” คนพูดทำลอยหน้าลอยตา เดินไปหยิบเสื้อยืดใส่กระเป๋าผ้าใบเล็ก ๆ บนโซฟาตรงมุมห้อง เก็บของให้เรียบร้อยเมื่อหน้าที่ความรับผิดชอบของเธอหมดลง
ผ้านวมหนาที่คลุมอยู่บนอกเป็นล่ำสันจึงถูกเลิกออก ด้วยความตั้งใจว่าจะไปเปิดประตูส่งแขก ผู้ชายตัวโตพยายามที่จะลุก ทว่าทำได้แค่หรี่ตาเล็กลงจนเหยียดตรง
“ลุกไม่ไหวเหรอ?” ถามพลางหลุบตามองคนบนเตียงที่ล้มตัวลงนอนเช่นเดิม ยังส่งแววตาเว้าวอนเหมือนไม่อยากให้กลับ... เธอเบ้ปากว่า
“ถ้าจะมาอ่อยฉัน ขอบอกว่าไม่ได้ผล ฉันมีแฟนแล้วย่ะ แต่ก็เอาเถอะ... ถือว่าพ่อเลี้ยงสั่ง” นับเป็นข้ออ้างที่จะไม่ทำมันก็ได้ ชายหนุ่มจึงแค่นหัวเราะ
“ฮึ! ปากร้ายแบบนี้หาแฟนได้จริงเรอะ? ผมไม่เชื่อหรอก ถ้ามี... แฟนที่ไหนจะปล่อยให้มานอนห้องผู้ชาย”
“ไร้สมรรถภาพ... หมอรีดออกทุกเม็ด พูดให้จบประโยคด้วยนะคะ ผู้ชายไร้สมรรถภาพ ฮ่า ๆ” เสียงหัวเราะร่าดัง คนถูกสบประมาทมองค้อนขวับ ไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดเรื่องนั้นขึ้นมา ยังชี้ปลายนิ้วไปตรงกลางผืนผ้าห่มพร้อมสายตากรุ้มกริ่ม
“เอ้อ... แต่ไอ้นั่นมันยังชี้โด่ชี้เด่อยู่เลยนะ”
ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจอย่าเอือม ๆ “นี่คุณปริม ไม่รู้จักอายบ้างเลยหรือไง เป็นผู้หญิงภาษาอะไรกัน?”
“ภาษาไทย... ก็เห็นอยู่ว่าผู้หญิงไทยดูแลดี เดี๋ยวบริการพิเศษให้เหมือนเดิมนะคะ” ตอบหน้าตาเฉย เธอหัวเราะคิกคักอีกที ค่อยก้าวไปหาเจ้าของร่างสูงที่กำลังรอความช่วยเหลือ
ทว่าพอหย่อนก้นนั่งลงประคองเขาขึ้นนั่ง แผงอกกว้างกำยำไล่ไปจนถึงหน้าท้องเรียงตัวแน่นเปรี๊ยะ! ผิวสีน้ำผึ้งจะว่าขาวก็ขาวยังอมน้ำตาลอ่อน ๆ พาลูกตาติดอยู่ตรงนั้น
“ป่วยไข้เล็กน้อยแค่นี้มาทำอ่อนแอ หุ่นออกจะดีนะเนี่ย แหม... คุณฝรั่งล่ำ น่ากัดจริง” ว่าแล้วก็กัดริมฝีปากตัวเองเหมือนจะทำอย่างปากว่า ‘กัด’
หนุ่มวัยสามสิบถึงกับเบิกตากว้างตะลึง จะมีผู้หญิงสักกี่คนกล้าลวนลามเขาทางสายตา โดยเฉพาะเด็กสาวอายุยี่สิบเอ็ด!
“แก่แดดเกินไปแล้วนะเรา จะไปไหนก็ไปเถอะ ถึงบ้านแล้วโทรบอกผมหน่อยละกัน”
ใบหน้าสดสวยเงยขึ้นมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย ส่งยิ้มหวานลา “งั้นไปแล้วนะ ดูแลตัวเองให้หายดี ก่อนจะไปดูแลคนอื่น เป็นคนทำงานไม่ใช่ทาสในเรือนเบี้ย ที่ฉันพูดวันนั้น ฉันแค่อยากแกล้งคุณ ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้คุณป่วย”
สายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย พาหัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบในวินาทีนั้น เขาเพิ่งรับรู้และเข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมปรายลดาถึงรักเพื่อนสาวคนนี้กว่าใคร
“ไม่ใช่ความผิดคุณหรอก ผมติดไข้หวัดมาเอง ช่วยไม่ได้ ผมควรจะต้องไปฉีดวัคซีนป้องกันไว้แต่ทีแรก” หากเขาไม่ติดจากเธอแล้วก็มีโอกาสไปติดเชื้อหวัดจากที่อื่น อลันยังอดไม่ได้ที่จะนึกขอบคุณเจ้าไวรัสตัวร้ายอยู่ลึก ๆ
ดวงตาคู่คมปลาบไม่ละวางไปจากใบหน้าสดสวยโฉบเฉี่ยว ซ่อนความอ่อนหวานไว้บนริมฝีปากบางกระจับอมชมพู
“วันหลังอย่าไปจูบผู้หญิงมั่วซั่วด้วยล่ะ โรคสมัยนี้มันเยอะ ดีนะติดแค่ไวรัส ไม่ติดเริมติดหูดที่ปากมาเป็นของแถม” ไม่วายว่าเขาอีกรอบก่อนลุกขึ้นยืน มือคว้ากระเป๋าสะพายพาดบ่า โบกมือพลางส่งยิ้มร้ายกาจ
“บายค่ะ... เรื่องนังปิ่น ฉันจัดการมันเอง... รับรองว่ามันจะต้องร้องขอชีวิตจากอีปริม”
นั่นทำให้เขาต้องรั้งเธอไว้ พอคว้าหมับเข้าข้อมือเล็กจนเธอต้องหันกลับมา
“อย่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น... ผมจัดการเรื่องของเจ้านายผมเอง”
หญิงสาวชะงักนิ่งกับคำปรามในสีหน้าเคร่งเครียด ก้มหน้าลงมองมือหยาบที่พลั้งเผลอจับต้องกันมาหลายครั้ง ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
“คุณอลันห่วงฉันเหรอ? นี่อย่าบอกนะว่า...”
เงียบไปให้ชายหนุ่มต้องถาม “ว่า...?”
“หลงเสน่ห์หนูปริมเข้าแล้วน่ะ” เสียงหัวเราะดังเหมือนเป็นเรื่องตลกขบขัน ก่อนที่เธอจะกระตุกมือเบา ๆ ให้เขาต้องยอมปล่อยข้อมืออย่างนวยนาด
“ไปละ ตามสบายนะคะ หวังว่าเราจะไม่เจอกันบ่อย ๆ เทคแคร์” ลาด้วยรอยยิ้ม นัชชาไม่อยากใช้เวลาบอกลาเขานานไปมากกว่านี้ จึงหมุนตัวเดินไปไว ๆ
เสียงประตูที่ปิดลงเบา ๆ พาหัวใจวูบไหวประหลาด เขาลุกขึ้นเดินไปล็อกมัน ไม่ได้กลับไปพักผ่อนต่อตามรับปากไว้ เพราะยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก
ทางด้านนัชชาคงไม่ได้กลับบ้าน เธอเรียกแท็กซี่ตรงไปคอนโดมิเนียมที่เพื่อนเคยทิ้งกุญแจไว้ให้ พอแบร์นาร์ดโทรมาบอกว่าแม่ต้องการอะไรและกลับไปคุยกับแม่ตอนนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่า
จะดื้อก็ต้องดื้อให้สุด เธออยากได้อะไรก็ต้องได้ มันคือนิสัยของเธอที่เป็นมาตั้งนานแล้วไม่เคยเปลี่ยน
“พุด... ฉันมานอนเล่นคอนโดฯ แกนะ ว่าจะเคลียร์งานโปรเจคจบน่ะ พรุ่งนี้จะไปมอด้วย” เป็นข้ออ้างของนัชชาที่ยกสายบอก เมื่อปิดประตูแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟา ในห้องขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป ผสมผสานไลฟ์สไตล์ของคนเมืองที่ใช้ห้อง ๆ หนึ่งเป็นทั้งที่อยู่อาศัยและที่ทำงาน
ก่อนได้รับความยินยอมอย่างเคย เจ้าของห้องยังบอกอีกว่าห้องชุดนี้เป็นทรัพย์สินที่หามาได้ด้วยกันจากการเปิดร้านขายเสื้อผ้า เธอจะมาเมื่อไรก็ได้
มันเป็นเรื่องจริงแค่เธอเป็นฝ่ายไลฟ์สด ช่วยเพื่อนขายเสื้อผ้าเพราะนึกสนุกเท่านั้น พอร้านเริ่มมีชื่อเสียง โด่งดังในหมู่สาว ๆ ด้วยฝีมือของปรายลดา เธอก็ไม่ได้ช่วยอะไรอีก เนื่องมาจากว่าต้องไปฝึกงานบริษัทปลากระป๋องของแม่
ตลอดหนึ่งเดือนของนัชชาเริ่มจากการเป็นเด็กฝึกงานในแผนกการตลาด แต่ด้วยความที่เป็นลูกสาวเจ้าของ เธอแทบจะไม่ต้องทำอะไร รุ่นพี่รุ่นน้องเอาแต่เกรงใจ ไม่ต่างจากไปนั่งเล่นนอนเล่นฆ่าเวลา ให้แม่เห็นหน้าว่าไป...
บางทีเธอก็อยากมีชีวิตเป็นตัวเอง
เสียงโทรศัพท์สั่นดังทำให้หญิงสาวต้องหยุดความฟุ้งซ่านลงพร้อมยกโทรศัพท์ขึ้นมอง
หนึ่งข้อความคำถามตามมารยาทว่าเธอถึงที่พักปลอดภัยดีหรือยัง และอีกหนึ่งสายซ้อน เธอคงต้องรับสายก่อน
“ว่าไงคะ? พี่ธาม”
[ปริมไม่โทรหาพี่เลยนะ]
น้ำเสียงเง้างอนของชายหนุ่มที่กำลังคบหากัน ธามไทไม่พอใจที่เธอฟาดฝ่ามือหนัก ๆ ลงบนหน้าอันไร้ยางอายของเพื่อนร่วมงานสาวกลางห้างสรรพสินค้า จากนั้นเขาก็หายไปเป็นอาทิตย์
“โทรมานี่คือหายโกรธปริม... หรือว่ายังไง? มีอะไรจะอธิบาย”
[พี่ว่าเราควรจะมานั่งคุยกัน ปริมเข้าใจพี่ผิดนะ]
“ปริมจะเข้าใจอะไรผิด ก็เห็นอยู่ว่าเดินจับมือกันขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่พี่นอกใจปริม แล้วมันจะอะไร?” ในน้ำเสียงเย็นยะเยือก สิ่งที่ผู้ชายแสนดี อดีตพี่รหัสและแฟนเพื่อนอย่างปรายลดาทำกับเธอนั้น ไม่สมควรได้รับการให้อภัย
- ผู้เขียน
