“สิงห์โอเคใช่ไหมถ้าเรื่องของเราจะถูกเก็บเป็นความลับ” ส้มหวานถามขึ้นด้วยความกังวลเพราะตอนนี้เธอใจไม่กล้าพอที่จะบอกเรื่องความรู้สึกให้ครอบครัวรู้
“แค่มึงกับกูรู้สึกเหมือนกันมันก็โอเคมากแล้วส้มหวาน” ส้มหวานยกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของสิงหราชเพราะเท่านี้มันก็สร้างความสบายใจให้กับส้มหวานได้แล้ว
“แต่มึงรู้ใช่ไหมว่าความลับมันไม่มีในโลก” สิงหราชพูดขึ้นอีกครั้ง เรื่องแบบนี้มันเก็บเป็นความลับได้ก็จริงแต่เมื่อไหร่ที่ถึงเวลา สิงหราชมั่นใจว่ายังไงทุกคนก็ต้องรู้
“ให้ถึงตอนนั้นก่อนแล้วกัน” เพราะส้มหวานมีความกังวลมากกว่าสิ่งอื่นใด เธอกลัวว่าทุกคนจะผิดหวัง กลัวว่าทุกคนจะเสียใจที่เธอดันเผลอไปรู้สึกหวั่นไหวกับน้องชายอย่างสิงหราช
“กูไม่มีอารมณ์กลับเข้าไปแล้วนะ เห็นหน้าไอ้แก่นั่นแล้วหงุดหงิด” สิงหราชพูดขึ้น ถึงตอนนี้เขากับส้มหวานจะลงเอยกันในแบบที่เข้าใจกันแต่แค่คิดถึงหน้าไอ้แก่ไนท์อะไรนั่นก็รู้สึกหงุด
