พันธะร้ายสิงหราช

พันธะร้ายสิงหราช | 3

“มึงไม่โดนแบบกูมึงไม่รู้หรอกส้มหวาน” แววตาสั่นไหวของสิงหราชพูดออกมา ส้มหวานที่หันหน้าไปเห็นพอดีก็หัวใจเต้นแรง เธออยากรู้เหลือเกินว่าภายใต้ใบหน้าที่แสนเรียบนิ่ง ลึกๆในใจของน้องชายคิดอะไรอยู่

“สิงห์โดนอะไรสิงห์บอกพี่มาสิ จากที่พี่เห็นไม่มีใครทำอะไรสิงห์เลยนะ” เพราะทั้งครอบครัว ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ต่างให้ความรักความอบอุ่นกับเธอและสิงหราชแบบไม่มีขาด เธอที่เป็นลูกบุญธรรมไม่เคยรู้สึกขาดอะไรเลย ส่วนสิงหราชก็ได้รับทุกๆอย่างไม่ต่างจากเธอสักนิดแล้วอะไรล่ะที่น้องพูดออกมาว่าไม่โดนคงไม่รู้

“เพราะมึงไม่ใช่กูไง มึงถึงไม่รู้ว่ากูนี่แหละเจ็บปวดที่สุดในบ้านและโคตรจะเกลียดมึงเลยส้มหวาน” ส้มหวานไม่รู้เลยว่าสิงหราชจะเจ็บปวดขนาดนี้ เธอมั่นใจดีว่าไม่มีใครไม่รักสิงหราชเพราะยังไงแล้วสิงหราชก็ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกแท้ๆ มันไม่มีทางหรอกที่คุณพ่อคุณแม่จะไม่รักลูกของตัวเอง

“พี่ไปทำอะไรให้สิงห์ สิงห์ถึงเกลียดพี่ได้ขนาดนี้” ส้มหวานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เธอพร่ำถามตัวเองหาเหตุผลต่างๆแต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะที่ผ่านมาเธอพยายามที่จะเป็นพี่สาวที่ดีมาตลอด

“แค่มึงอยู่เฉยๆกูก็เกลียดมึงแล้ว” คำตอบของสิงหราชทำส้มหวานนิ่งไปทันที

เกิดเป็นเธอนี่เมื่อก่อนเธอคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่มีคนรักมากมายขนาดนี้แต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่มั่นใจในความคิดของตัวเองแล้วว่ามันดีจริงๆหรือเปล่า

“แต่ไหนๆตอนนี้กูก็มาหามึงถึงที่นี่แล้ว ส้มหวานมึงอยากลองอะไรใหม่ๆไหม” สิงหราชพูดขึ้นพร้อมคลี่ยิ้มเพราะที่เขามาวันนี้ก็เพื่อตั้งใจจะแกล้งส้มหวานโดยเฉพาะ ยิ่งเห็นใบหน้ากลัวๆและแววตาที่สั่นไหวก็ยิ่งสะใจอยากจะแกล้งใจจะขาด เห็นอีกคนร้องไห้เขาก็รู้สึกดีเพราะเขาเองก็เสียใจไม่น้อยที่บางครั้งถูกทุกคนในครอบครัวเมินเฉยและสนใจแค่ส้มหวานคนที่เป็นพี่สาว

“สิงห์จะทำอะไรพี่” ส้มหวานถามขึ้นด้วยท่าทางลนลาน ถึงเธอจะยอมให้อีกคนทำอะไรแต่เธอก็กลัวอยู่ดีแต่ละครั้งความหนักเบาของการแกล้งมันไม่เท่ากันเลย ชีวิตของเธอเหมือนการซุ่มเพราะเธอไม่รู้เลยว่าเธอจะเจอกับอะไรบ้าง

“ก็แค่เครื่องช็อตไฟฟ้า” สิงหราชพูดขึ้นพร้อมหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา ส้มหวานที่เห็นก็ถอยตัวหนีเพราะแบบนี้มันอันตรายเกินไป

“สะ…สิงห์”

“เอาหน่าส้มหวาน ลองหน่อย” สิงหราชพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมเดินตรงเข้าไปหาส้มหวานเรื่อยๆ

ความจริงแล้วเขาแค่เอาเครื่องช็อตไฟฟ้าออกมาเฉยๆ ไม่ได้คิดจะใช้เครื่องอะไรนี่กับส้มหวานหรอกนะแต่เพียงแค่เอาออกมาให้อีกคนกลัว กลัวจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว ให้เธอรู้สึกบ้างกับไอ้ความรู้สึกที่เขาพบเจอมันอยู่เป็นประจำ

“อย่านะสิงห์ พี่กลัว” นับว่าเป็นการแกล้งและการรังแกแบบที่ส้มหวานรู้ตัวครั้งแรกเลยก็ได้เพราะทุกครั้งสิงหราชไม่ได้บอกก่อนหรอกนะเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นส้มหวานไม่เคยได้ตั้งตัวยกเว้นครั้งนี้

“มึงจะกลัวทำไม ในเมื่อทุกครั้งมึงไม่เคยกลัว” สิงหราชพูดขึ้นพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาส้มหวานจนแผ่นหลังของเธอชนเข้ากับผนังห้อง โชคดีจริงๆที่หอพักห้องนี้มันไม่ใหญ่มาก ไม่งั้นส้มหวานคงเดินหนีไปรอบห้องแน่ๆ

“สิงห์อย่าทำ พี่ขอร้อง” ใบหน้าสวยมีน้ำตาไหลออกมา ยิ่งสิงหราชเดินเข้ามาใกล้ ส้มหวายก็ยิ่งกลัวและหวาดระแวง เครื่องช็อตไฟฟ้าโดนทีคงใกล้ตายแล้วแบบนี้จะไม่ได้เธอกลัวได้ยังไง

แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องหยุดลงเมื่อสิงหราชเดินเข้ามาประชิดตัวส้มหวานและเอาเครื่องช็อตไฟฟ้าที่ไม่ได้เปิดการใช้งานจี้ที่เอวของส้มหวานทำเอาส้มหวานตกใจและเป็นลมไปในที่สุด

แน่นอนว่าสิงหราชถึงกับยกยิ้มกับผลงานของตัวเองเพราะเขาไม่คิดว่าอีกคนจะกลัวจนเป็นลมไปแบบนี้แต่ก็นะ เห็นแบบนี้แล้วมันไม่เสียแรงเลยสักนิดที่ลงทุนขับมอเตอร์ไซต์มาถึงที่นี่

แต่เห็นแบบนี้เขาก็ไม่ใจดำปล่อยให้อีกคนนอนสลบอยู่ตรงหรอกนะเพราะยังไงส้มหวานก็ขึ้นชื่อว่าพี่สาว สิงหราชอุ้มส้มหวานไปวางบนเตียงพร้อมกับหยิบเชือกที่เอาติดตัวมาด้วยมัดแขนทั้งสองข้างของส้มหวานไว้ ส่วนเท้าก็ปล่อยอิสระก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือของส้มหวานไว้ข้างๆตัว

แน่นอนว่าที่ทำแบบนี้ไม่ได้อะไรหรอก ไม่ได้จะมัดทิ้งไว้แบบนี้ด้วยแต่ถ้าส้มหวานตื่นมาและมีความสามารถมากพอคงสามารถหยิบโทรศัพท์โทรหาใครสักคนให้มาช่วยได้แต่คนทำอย่างเขาก็ไม่ใจดำหรอกนะเพราะยังไงก็ตั้งใจจะเข้ามาดูอยู่แล้วเผื่อว่าส้มหวานไร้ปัญญา

เวลาผ่านไปจนเช้าของอีกวัน

ส้มหวานที่ตื่นขึ้นมาก็แทบจะร้องไห้เพราะตอนนี้เธอตกใจมากที่สองแขนของเธอถูกมัดติดกันเอาไว้แต่ที่ดีใจก็คงไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือรู้สึกอะไรที่ช่วงเอว นั่นคงเป็นเพราะสิงหราชที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชายคงไม่ได้ช็อตเธอจริงๆ

แต่ตอนนี้เธอจะทำยังไงกับสองแขนที่ถูกมัดติดกันไว้ดีเพราะเธอมีเรียนในช่วงบ่ายและเธอไม่มีปัญญาเอาออกเองแน่ๆ แต่แล้วสายตาก็พลั้นไปเห็นโทรศัพท์ของตัวเอง ส้มหวานไม่รอช้าที่จะใช้เท้ากดโทรศัพท์ ถึงมันจะยากเธอก็ต้องทำให้ได้

ส้มหวานกดโทรศัพท์โทรหาเมย์ซึ่งอยู่ใกล้เธอที่สุดและบอกให้รีบมาหาเธอและหวังว่าลุงยามที่อยู่ด้านล่างคงจะจำเมย์ได้และให้เมย์ขึ้นมาหาเธอด้านบน

เมื่อได้ยินเคาะประตูห้องส้มหวานก็ยกยิ้มออกมาก่อนจะรีบเดินมาและใช้สองมือที่ถูกมัดพยายามเปิดประตูจนมันสำเร็จ

“ส้มหวานทำไมมึงโดนมัดแบบนี้ล่ะ” น้ำเสียงลนลานบวกกับท่าทางที่ตกใจของเมย์ดังขึ้น

“คิดว่าใครที่ทำแบบนี้” ส้มหวานพูดขึ้นเพราะเธอรู้ดีว่าเมย์คงจะเดาออก

“น้องมึงหรอ ถ้าแบบนั้นน้องมึงก็มาที่นี่น่ะสิ” เมย์พูดขึ้นอีกครั้งด้วยความตกใจ

“อืม มาตั้งแต่เมื่อวานแต่ตอนนี้แกะเชือกให้หน่อย ปวดข้อมือจะแย่” แน่นอนว่าเมย์ไม่รอช้าลงมือแกะเชือกที่มัดสองแขนของส้มหวานออก

“แดงหมดเลย” น้ำเสียงที่เป็นห่วงของเมย์ดังขึ้นอีกครั้งเพราะตอนนี้มือของส้มหวานมันแดงและยังเป็นแผลถลอกจากเชือก

“ไม่เป็นไรหรอก กูไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้ก็ดีแล้ว” เพราะถ้าไม่ถูกมัดไว้แบบนี้ก็คงโดนเครื่องช็อตไฟฟ้าไปแล้ว แบบนี้ก็ถือว่าสิงหราชยังใจดีอยู่บ้าง

“ยังจะพูดอีก ไปอาบน้ำเถอะออกมากูจะทายาให้” เมย์พูดขึ้นพร้อมกับดันแผ่นหลังของส้มหวานให้เข้าห้องน้ำไปก่อนที่ตัวเองจะกดโทรศัพท์โทรหาน้ำชาให้รีบมาด่วนๆ

แน่นอนว่าน้ำชาก็รีบสุดตัวมาถึงหอพักของส้มหวานตอนที่ส้มหวานออกจากห้องน้ำพอดีเพราะส่วนตัวแล้วส้มหวานเป็นคนอาบน้ำนานพอสมควร

“ไงแม่ตัวดีได้แผลอีกแล้วนะ คราวนี้ทำไมน้องมึงถึงมาที่นี่ล่ะส้มหวาน” น้ำชาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงส่วนมือก็ส่งยาให้เมย์เพื่อทายาให้กับส้มหวาน

“ไม่รู้สิ สงสัยพ่อกับแม่ไม่อยู่ไร่” คงเป็นแบบนี้เพราะถ้าคุณพ่อคุณแม่อยู่ที่ไร่ก็คงไม่ปล่องสิงหราชให้มาทำร้ายเธอแบบนี้

“บอกพ่อกับแม่ดีไหม ให้ท่านช่วยไม่งั้นมึงลำบากแน่ส้มหวานในเมื่อน้องมึงมาหาถึงหอทั้งๆที่ไม่เคยมา”

“ไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงแค่นี้พวกเขาก็คิดมากแล้ว”

“ดีเพราะถ้าบอกมึงเจ็บตัวมากกว่านี้แน่ๆส้มหวาน”

❤️

สาปไอ้สิงห์