มาร์ตินวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ กายเขาพ่นลมหายใจหนักๆ กวาดตามองไปรอบห้องอีกครั้ง เที่ยงคืนแล้ว เธอหายไปไหนของเธอ หัวใจแกร่งกระตุกวูบทุกครั้งที่มองไปบนที่นอน
"หายไปไหนนะ" เขาเดินตรงไปยังที่นอนนั่นอีกครั้ง นั่งลงใช้ฝ่ามือลูบไล้คราบเลือดเกรอะกรังเบาๆ หลับตานึกถึงคนที่เคยนอนตรงนี้
"ทำไมช้านักวะ มึงหาเธอเจอรึยัง"
(กำลังสืบให้ครับนาย)
"ห่วยแตก งานง่ายๆ แค่นี้ทำไมมึงยังทำไมได้ว่ะ"
(ขอโทษครับนาย)
"ถ้าเธอเป็นอะไรไป กูฆ่ามึงแน่"
มาร์ตินกดวางสายทันทีด้วยความไม่สบอารมย์ เขาเดินลงไปชั้นล่างเดินหาเธอไปทั่วบ้าน ถามลูกน้องคนนี้คนนี้ ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าเธออกไปได้ราวชั่วโมงเศษแล้ว
"ไอ้พวกโง่ ทำไมมึงไม่รั้งเธอไว้ว่ะ ปล่อยเธอไปทำไม"
"ขอโทษครับนาย พวกผมคิดว่านายแค่พาเธอมาชั่วคราว"
"มึงเคยเห็นกูพาใครมารึไง"
"ไม่เคยครับนาย"
"พวกมึงมันไม่ได้เรื่อง แค่ผู้หญิงคนเดียวยังปล่อยให้หลุดออกไปได้"
มาร์ต
