“ตอนพาขึ้นมาบนฝั่งชีพจรยังเต้นอยู่ ปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว ตอนนี้พ่อแม่เด็กน่าจะพาไปโรงบาล ไม่รู้เป็นไงมั่ง”
นี่คือเหตุผลที่เกมส์หายไปนาน ตัวเปียกซก มีกลิ่นน้ำทะเล
และก็เป็นเหตุผลที่ธนูเงียบหายไป โทร.หาแล้วไม่รับสาย
เพราะพวกเขาทั้งสองคนกำลังช่วยเหลือชีวิตเด็กน้อยที่กำลังจมน้ำอยู่สินะ
“ค่ะ” ได้ฟังแบบนั้นแล้วฉันจึงพยักหน้า ก่อนเปลี่ยนจุดทำแผลจากหลังมือมาเป็นผิวแก้มขาว...ที่ฉันฝากฝังรอยเล็บไว้เป็นทางยาว “ขนาดลงน้ำทะเลตั้งนานสองนาน ขึ้นมาเลือดก็ยังไม่หยุดไหลเลยนะ”
“ไม่ชมเชยที่ผมกับการ์ดคุณทำความดีหน่อยเหรอ?” เกมส์เลิกคิ้วขึ้น ขับให้หน้าตาดูกวนประสาทกว่าเดิมสี่เท่า “เลิกทำหน้าดุ ๆ แล้วมาคุยกันแบบปกติเหอะ”
“...”
“ทะเลาะกับพ่อมา จริง ๆ แล้วผมต้องการคนปลอบมากกว่าคนดุนะ”
“แล้วทีตอนพี่จะปลอบ เราเดินหนีทำไมล่ะ?” ย้อนแย้งจังนะเจ้ากันดิศ ตีอีกสักดีไหมคะ?
“กลัวเผลอทำร้ายคุณเข้าไง” เกมส์กล่าวด
