“หนูทำให้พี่เป็นห่วง” ฉันชักมือกลับมาแนบข้างลำตัว ปากขยับไปตามความรู้สึก แต่น้ำเสียงยังไม่ใกล้เคียงกับคำว่าอ่อนโยนสักเท่าไหร่ “ทีหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ”
“รู้แล้ว” เด็กดื้อตอบรับด้วยเสียงที่ไม่ห้วนซะทีเดียว และเพียงวูบสั้น ๆ นั้น...ฉันรู้สึกเหมือนกำลังตาฝาดคล้ายเห็นคนตรงหน้ายกมุมปากขึ้นจนเกิดลักยิ้มข้างแก้ม กะพริบตาปริบหนึ่งครั้งรอยยิ้มนั่นก็เลือนหายไปแล้ว
เพิ่งทะเลาะกับพ่อมา มือก็เป็นแผล ซ้ำยังโดนตบ ถ้ายังยิ้มได้...ไม่เป็นบ้าก็มาโซคิสม์แล้วนะคะ
ตึก ๆ
ในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน เสียงฝีเท้าหนักหน่วงของใครบางคนดังขึ้นจากเบื้องหลังเกมส์ ก่อนจะพบกับร่างสูงคุ้นตาของธนูที่เพิ่งเดินขึ้นมาจากชายฝั่ง...ซึ่งเป็นทิศทางเดียวกับที่เกมส์เพิ่งเดินจากมา
เพราะเห็นฉันยืนกางร่มอยู่ริมถนนหน้าหาดกับเกมส์ ธนูจึงก้าวท้าวฉับมาหยุดยืนเคียงข้างเด็กยักษ์ ค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อมคล้ายสำนึกผิดเสียเต็มประดา รีบกล่าวว่า “
