“พี่ไม่ตลกด้วยนะ” ฉันตักเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ยังคงสะกดกลั้นพร้อมพร่ำบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่า ‘น้องยังเด็ก’ ‘น้องแค่เมา’ ‘น้องไม่มีสติ’ ฉันควรเป็นฝ่ายที่ต้องยับยั้งชั่งใจ
หรือไม่แกก็ควรตีน้องแรง ๆ สักที ทำโทษให้ได้สติ ไม่ใช่คล้อยตามแล้วทำตัวเหมือนพร้อมแก้ผ้าขึ้นเตียงได้ทุกเวลาแบบนี้
ทว่าถึงจะย้ำคิดเป็นร้อยเป็นพันครั้ง การที่เกมส์ยังคงโอบกอดฉัน มองฉันด้วยสายตาเชิญชวน มันกลับทำดาเมจต่อหัวใจอย่างรุนแรง รุนแรงจนฉันแทบไม่หลงเหลือความผิดชอบชั่วดีในจิตวิญญาณอีกแล้ว
“เกมส์ก็ไม่ตลก พูดจริง” คำยืนกรานนั้นเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย
ท้ายที่สุดความอดทนที่ฉันเคยมีก็ลอยหายไปกับอากาศ รีบยกมือทั้งสองข้างประคองใบหน้าหล่อเหลา...ฉกชิมริมฝีปากหยักบางของอีกฝ่ายอย่างอดรนทนไม่ไหว
สัมผัสที่แนบแน่นและรุนแรงตั้งแต่เริ่มไม่ได้ทำให้เกมส์ผงะหรือตกอกตกใจเฉกเช่นที่ผ่านมา เขาเปิดริมฝีปากออกอย่างรู้งาน พร้อมทั้งปรับเ
