และใครบางคนที่ว่า...คือพี่ควีนนั่นเอง
ผลักบานประตูออกไปยังส่วนที่เป็นสระว่ายน้ำของโรงแรม แทบไม่ต้องเสียเวลาสอดส่ายสายตาก็พบว่าบุคคลที่ผมขึ้นลิฟต์มาตามนั้นกำลังนั่งเล่นอยู่ริมสระ เธอหันหลังมาทางนี้ และยังไม่รับรู้ถึงการมาของผม
หากแต่ไม่ใช่กับบอดี้การ์ดอย่างธนูกับปืนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง สองคนนั้นสังเกตเห็นผมตั้งแต่แรก เตรียมเปิดปากรายงานเจ้านาย แต่ผมยกนิ้วทาบริมฝีปาก ส่งซิกว่าห้ามบอก
อาจเพราะพวกนั้นต่างก็รู้ว่าผมสำคัญกับพี่ควีนมาก จึงยอมเงียบให้ทั้งที่สีหน้าไม่เต็มใจ
จึก
“คุณครับ” ย่องเบามาหยุดอยู่ด้านหลังบอบบางได้สำเร็จโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เนื้อรู้ตัว...ผมค่อย ๆ ย่อตัวลงและใช้ปลายนิ้วจิ้มเอวเธอเบา ๆ
“อ๊ะ...น้องเกมส์?”
พี่ควีนที่ผมเพิ่งสังเกตว่ากำลังก้มหน้าก้มตาอ่านคอมเมนต์จากโพสต์ล่าสุดของตัวเองสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมทั้งหันกลับมา
ผมยิ้มให้ โชว์เวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ให้เธอดูว่ามันค่ำมากแล้ว
