Lovely shot 9
เวียนหัว หิวน้ำ คอแห้ง ฮื่อ! ทำไมทรมานแบบนี้ล่ะเนี่ยปกติดื่มก็ไม่เคยคอแห้งขนาดนี้นี่นา หรือวันนี้จะดื่มเยอะเกินไป
“เป็นอะไรครับ?” คนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่เอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ
“หิวน้ำมาก ๆ เลย”
“รอแปบนะ ใกล้ถึงแล้ว” เขาบอกแค่นั้น เดี๋ยวนะ ใกล้ถึงไหนล่ะ
“ใกล้ถึงไหน จะไปไหนกัน” ฉันยังถามด้วยความสงสัย มั่นใจว่าเสียงที่ถามออกไปเป็นปกติ แต่เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ของอีกคนทำให้ฉันเริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองพูดแล้วเสียงเป็นแบบไหน หรือหน้าตาฉันตลกเกินไปหรือเปล่า แต่ฉันว่าฉันปกติดีทุกอย่างนะ เพียงแค่ตาลาย พื้นเริ่มเอียง ฟังไม่ค่อยชัดแค่นั้นเอง
“นับหนึ่งถึงสิบ เดี๋ยวก็ถึง”
“นับเหรอ?”
“ครับ นับเร็ว”
“หนึ่ง”
“...”
“สอง”
“...”
“ห้า”
“เดี๋ยว ๆ ครับ สามกับสี่ไปไหนทำไมมาห้าเลยล่ะ” อีกฝ่ายหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแต่ฉันนี่สิตาลายไปหมดแล้ว หิวน้ำก็หิว เขายังจะอารมณ์ดีได้อีกนะ
“อยู่ในใจไง ถึงยังหิวแล้วคอแห้งมากเลยนะ”
“โอเค ๆ ถึงแล้ว ๆ อยากอ้วกไหม”
“ไม่อ้วก หิวน้ำ”
รถจอดอยู่กับที่ แต่ทำไมในหัวฉันถึงลอยเคว้งคว้างไปหมดแบบนี้ ให้ตายสิเหมือนกำลังจะตายเลยแบบนี้ ประตูรถด้านข้างถูกเปิดออกพร้อมกับร่างฉันที่ลอยเหนือพื้นอีกครั้ง ฉันซุกซบใบหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้างหลบเลี่ยงแสงสว่างจากหลอดไฟที่ส่องใบหน้า
“หิวน้ำ” ฉันยังพึมพำบอกเขาไม่หยุด
“ใกล้ถึงแล้ว ทนหน่อยนะครับ”
“อื้อ! นี่อดทนเก่ง” เก่งมากเลย ที่ต้องอดทนต่อเรื่องราวพวกนั้น
“ถึงห้องแล้วครับ นั่งรอเดี๋ยวพี่เอาน้ำมาให้” เขาอุ้มฉันไปวางที่โซฟาก่อนจะเดินเลี่ยงหายไปที่ไหนสักที่ ส่วนฉันพื้นหมุนเคว้งเกินไปจึงล้มตัวนอนบนโซฟา ฮื่อ ปวดหัวแล้ว
“กานต์ ลุกขึ้นมาดื่มน้ำก่อน” เสียงเข้ม ๆ ฉุดให้ลืมตาแต่ไม่นานก็ต้องหลับตาลงเหมือนเดิม มันหมุนอ่า ทำไงดี
“บ้านมันหมุนไปหมดเลย ลุกไม่ไหว”
“เดี๋ยวไปเอาหลอดให้ครับ หนูรอก่อนนะ” เขาหายไปอีกสักพักก่อนจะกลับมา เหมือนมีหลอดมาจ่อที่ริมฝีปากฉันไม่รีรอที่จะอ้าปากดูดน้ำทันที น้ำเกือบหมดหนึ่งขวดฉันก็รู้สึกสบายคอขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“ไปอาบน้ำไหวไหม”
“ไหวซี่ นี่เก่ง”
“ครับ ๆ งั้นคนเก่งลุกไปอาบน้ำจะได้นอนพัก”
ค่ำคืนนี้มันงง ๆ และมึนไปหมด หวังว่าอาบน้ำเสร็จจะสร่างเมาบ้างนะ แต่ไม่รู้ทำไมพออาบน้ำเสร็จถึงได้ง่วงกว่าเดิมก็ไม่รู้ ชุดที่ใส่ก็ไม่คุ้นเคยเห็นวางบนเตียงนอนก็สวมชุดแล้วทิ้งตัวนอนบนเตียงทันที ง่วงจนทนไม่ไหวแล้วล่ะฝันดีค่ะทุกคน
“เมาแล้วเหมือนเด็ก”