“ไม่เป็นไรค่ะป้ารัตน์...งั้นมัทไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ ฝันดีนะคะ”
นั่นเป็นญาติคนสุดท้ายในลิสต์รายชื่อที่หล่อนต้องโทรขอยืมเงิน และคำตอบที่ได้กลับมาของญาติทุกคนที่โทรหาก็คือ
ไม่มี...
“พ่อบอกแล้ว ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเราหรอก” มนตรีที่นั่งอยู่บนเตียงพูดขึ้นอย่างรู้ล่วงหน้า และยิ้มเศร้าหมอง “ตอนพวกเขาเดือดร้อน เราช่วยเหลือไม่เคยปฏิเสธ แต่พอเราลำบาก กลับไม่มีใครเลยที่จะยื่นมือกลับมาช่วยเรา สัจธรรมของชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ”
“ยังเหลือลุงพจน์อีกคนนะพ่อ”
มัทนากำลังจะต่อสายหาญาติอีกคนที่เพิ่งนึกขึ้นได้ แต่มนตรีรั้งเอาไว้เสียก่อน
“พ่อโทรหาลุงพจน์ของลูกตั้งแต่วันแรกที่มีปัญหาแล้วล่ะ”
“ลุงพจน์ว่ายังไงบ้างคะพ่อ ลุงจะช่วยเราไหม”
มนตรีส่ายหน้าน้อยๆ
“ถ้าลุงพจน์ของลูกยื่นมือมาช่วย พ่อก็คงไม่ต้องส่งแกไปให้เสี่ยสมบูรณ์หรอก”
คำพูดของบิดาทำให้มัทนาเจ็บแปลบในอก หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และพยายามที่จะมีคว
