เช้าวันต่อมา
พีรภัทรเดินลงมาชั้นล่างของบ้านด้วยใบหน้าสดใส จุดหมายของเขาคือห้องกินข้าวเพื่อร่วมกินมื้อเช้ากับครอบครัว ซึ่งถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบเดือน
“ในที่สุดเราก็ได้กินข้าวเช้าพร้อมหน้ากันสักที” ภาษิตเอ่ยขึ้นเมื่อพี่ชายทรุดตัวลงนั่ง “คงไม่หนีไปนอนคอนโดอีกแล้วใช่ไหมพี่พี”
“ฉันไม่ได้หนี แค่ไม่อยากกลับมาบ้าน มาเจอหน้าคนที่ไม่อยากเจอ” คนเป็นพี่บอกน้องชาย
“อย่างกับผมอยากเจองั้นแหละ แต่มันเลี่ยงไม่ได้นี่นา ตราบใดที่หมิวอยู่บ้านหลังนี้ ยังไงก็ต้องเจอ” ภาษิตไม่ชอบหน้าพรนับพันเช่นกัน ก่อนมองอาหารเช้าตรงหน้าแล้วหันไปถามสาวใช้ “น้อม วันนี้ใครทำมื้อเช้า”
“ป้าก้อยทำค่ะ วันนี้คุณหมิวออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าค่ะ” น้อมตอบเจ้านาย คำตอบของน้อมทำให้เกิดคำถามใจพีรภัทรว่า พรนับพันไปไหนแต่เช้า ทว่าเขาเกิดอาการปากหนักขึ้นมา ไม่เอ่ยถามในเรื่องที่อยากรู้ แต่กลับน
