หลายวันผ่านไป
และแล้ววันนี้ก็มาถึงไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะได้อยู่ในชุดสูทสีครีมในฐานะเจ้าบ่าว แถมว่าที่เจ้าสาวยังเป็นคนที่แม่เลือกให้อีกต่างหาก ทุกอย่างมันกระชั้นชิดกระทันหันเร็วไปหมด ดีที่เพลงไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าเอาแต่ใจ ตอนแรกผมคิดว่าเธอจะขี้เหวี่ยงขี้วีนซะอีกแต่กลับไม่ใช่เลยแถมยังใจเย็นมากด้วย
“คิดอะไรอยู่จะได้เวลาแล้วนะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างมีความสุขพลางจัดชุดให้ผมไปด้วย
“ผมถามแม่จริง ๆ ทำไมถึงเป็นน้องมิว”
“ผู้หญิงที่ทำให้แกยิ้มได้แม่เห็นมีอยู่ไม่กี่คนเองนะ”
“ผมว่าแม่ตอบไม่ตรงคำถามนะ”
“ไว้ว่าง ๆ แม่จะเล่าให้แกฟังแล้วกันนะ แต่ตอนนี้แกควรทำจิตใจให้สงบ ยิ้มเยอะ ๆ ให้สมกับเป็นวันมงคลหน่อย”
“…”
“แม่ขอร้อง... ถึงวันนั้นแม่จะเป็นคนบอกลูกเอง”
“มันร้ายแรงมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“รักษาผู้หญิงที่เป็นรอยยิ้มของลูกไว้ให้นาน ๆ ก็พอ” ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ เหตุผลของ
