บทที่ 14.3
โอกาสดีๆ มักผ่านมาเพียงครั้งเดียว
หลังจากที่ตรวจสอบบ้านครั้งสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว เฉินซิ่วลี่ก็ย้ายข้าวของที่มีเพียงน้อยนิดเข้าบ้านใหม่ โดยมีถังซานที่นำรถการเกษตรมาช่วยในการขนย้าย และเย่ชิงเหวินที่ให้คนงานช่วยยกของจัดวาง
"แม่ครับ นี่บ้านของเราเหรอครับ"
หลี่ชิงเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น หมุนตัวมองบ้านอิฐแดงสองชั้นด้วยความตื่นตา พลางจับมือหวังรั่วซีวิ่งไปจนทั่วบ้าน ขณะที่หลี่หมิงยืนกวาดตามองไปรอบตัวอย่างสงบ
"ขอบคุณครับแม่"
เสียงหนักแน่นเอ่ยขอบคุณคนเป็นแม่ ในดวงตาคมมีความซาบซึ้งฉายชัด เฉินซิ่วลี่ยิ้มกว้างตอบกลับให้เขา ก่อนจะปรายตามองไปยังลูกชายอีกคนที่ลากแขนหวังรั่วซีเดินสำรวจจนทั่วบ้าน
"พี่รั่วซี ไปดูชั้นบนกัน"
"ห้องของลูกๆ อยู่ข้างบนตรงกลาง ส่วนรั่วซีเธอนอนกับฉัน ห้องอยู่ด้านซ้ายสุด"
เฉินซิ่วลี่จงใจเว้นห้องขวาสุดไว้ให้หลี่อันเฉิง อย่างไรเสียสุดท้ายบ้านหลังนี้ก็ใช้เงินของเขาสร้า
