บทที่ 14.1
โอกาสดีๆ มักผ่านมาเพียงครั้งเดียว
“เฉินซิ่วลี่”
เสียงที่ไม่คุ้นหูดังอยู่ที่หน้าบ้าน เฉินซิ่วลี่ที่กำลังยกมื้อเย็นวางลงบนโต๊ะอาหารถอนหายใจยาว หน้าประตูบ้านเธอเขียนป้ายว่าร้านอาหารจริงๆ ใช่หรือไม่ ผู้คนถึงได้แวะเวียนมาเวลามื้ออาหารอยู่เสมอ
“นั่นเสียงอารองนี่ครับ”
หลี่ชุนยิ้มกว้างวางตะเกียบในมือลงแล้วรีบวิ่งออกไปรับคนในทันที เฉินซิ่วลี่ปรายตามองไปทางหวังรั่วซี อีกฝ่ายรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้มหน้าด้วยท่าทางร้อนรน
ด้วยยังคงจำได้ว่าเฉินซิ่วลี่ไม่ชอบให้เธอใกล้ชิดกับหลี่อันเผยดังนั้นเพื่อไม่ให้เฉินซิ่วลี่รู้สึกไม่พอใจหวังรั่วซีจึงรีบหาทางหลบเลี่ยงไม่พบหน้าคน
“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย อยากให้คุณหมอกู้ดูอาการสักหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ”
พูดจบหวังรั่วซีก็รีบเดินออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ชนิดที่แม้เฉินซิ่วลี่คิดจะเอ่ยปากห้ามก็ยังไม่ทัน สุดท้ายจึงทำได้เพียงถอนหายใจยาว
“คนผิดมักร้อนตัว”
หลี่หมิ
