บทที่ 13.2
สัญญาณเตือน
เฉินซิ่วลี่ปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยความกังวลใจ เรื่องในวันนี้ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย เพราะไม่สามารถอธิบายที่มาของเงินจำนวนมากเหล่านั้นได้ เธอจึงตกเป็นรองและถูกผู้คนกล่าวหาว่าใช้ร่างกายแลกเงิน ดังนั้นครั้งหน้าหากจะใช้จ่ายเงินคงต้องคิดให้รอบคอบมากกว่านี้
“พี่ลี่”
หวังรั่วซีที่นั่งคัดแยกผ้าอยู่หน้าบ้านร้องเรียกคนด้วยท่าทางกระตือรือร้น เฉินซิ่วลี่มองผ้าที่อีกฝ่ายคัดแยกแล้วขมวดคิ้วเรียว
หวังรั่วซีไม่เพียงคัดแยกเศษผ้าตามขนาดที่เธอบอก แต่ยังจำแนกสีและเนื้อผ้าออกเป็นกลุ่มๆ อย่างเป็นระเบียบอีกด้วย คนที่สามารถทำเช่นนี้ได้แน่นอนว่าต้องมีความรู้ในเรื่องการเย็บปักอยู่ไม่น้อย
“รั่วซี เธอเย็บผ้าเป็นหรือไม่”
“เอ่อ... พอได้ค่ะ”
เฉินซิ่วลี่เดินไปดูชุดของอีกฝ่ายที่ตากไว้ข้างบ้าน ทั้งที่ตัวผ้าเป็นเพียงผ้าเนื้อหยาบราคาต่ำแต่กลับถูกดัดแปลงให้สวยงามยิ่งกว่าชุดราคาสูง บนตัวชุด
