แม้เสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นอาภรณ์ของบุรุษแต่ไม่อาจซุกซ่อนเจ้าของเรือนร่างบอบบางดุจดอกไม้ โครงหน้าอ่อนหวาน ดวงตาเป็นประกายซุกซน และริมฝีปากแดงเรื่อ แม้อาภรณ์ที่สวมเป็นแบบเรียบง่ายแต่ไม่ได้ลดทอนความงดงามของผู้สวมใส่ได้เลย
เจ้าของร่างสูงยกมือขึ้นกอดอก ไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่
ซิ่นหลิงส่ายหน้าไปมา เวลานี้ไม่เหมือนเมื่อครั้งที่พวกเขาทั้งสองยังเป็นเด็กเล็ก สวมเสื้อผ้าเหมือนกันจนใครต่อใครต่างแยกไม่ออก เขาเคยสวมเสื้อผ้าชุดเด็กหญิง
ซิ่นฮวาเองก็เคยสวมเสื้อผ้าชุดเด็กชาย ได้ยินว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่ นางแอบหนีออกไปนอกตำหนักก็กสวมเสื้อผ้าของบุรุษ แต่เห็นด้วยตาตนเองเช่นนี้แล้ว เขาได้แต่ขมวดคิ้ว ดูอย่างไรนางก็เป็นหญิง ไม่อาจทำให้ดูเป็นชายได้เลย
“ปกติเจ้าแอบหนีไปนอกตำหนักก็แต่งกายเช่นนี้?”
“ใช่” ซิ่นฮวาพยักหน้าด้วยความมั่นใจ คลี่พัดออกโบกไปมาเลียนแบบบัณฑิต
“ข้าใช้หางตามองก็ยังรู้ว่า
