ทั้งสองพึงพอใจที่ให้เด็กๆ เรียก ‘ท่านพ่อ’ ‘ท่านแม่’ ใช่ชีวิตครอบครัวแสนธรรมดา ละทิ้งคำว่าเชื้อพระวงศ์และยศศักดิ์ไว้เบื้องหลัง กินอาหารมื้อเย็นร่วมกัน และมักมีเสียงหัวเราะทุกครั้ง
มือเรียวยื่นไปแตะแก้มของชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า ดวงตาที่มองมีความหมายลึกซึ้ง “หม่อมฉันทำความดีใดไว้หนอจึงได้ครองคู่กับท่านอ๋อง ได้มีครอบครัวที่อบอุ่นเช่นนี้”
เขายังจำช่วงที่ภรรยาเจ็บท้องจะคลอดเจ้าเด็กแฝด นางเจ็บครรภ์อยู่ถึงสองวันสองคืน เช้าวันที่สามเสียงเด็กสองคนร้องไห้แข่งกัน แม้คลอดครั้งนั้นจะคลอดยากพอควร แต่นางก็ยังอุ้มท้องลูกคนที่สามให้เขาอีก แต่คลอดซิ่นสือครั้งนี้คลอดได้ง่ายนัก ทำให้เขาแอบหวังว่านางจะมีลูกให้เขาอีก แต่นางก็ไม่ตั้งครรภ์อีก เขาเองก็ไม่บีบบังคับและไม่คิดรับหญิงอื่นมาเป็นอนุ เขาเพียงต้องการลูกที่เกิดจากหญิงที่เขารักเท่านั้น
“เป็นข้าที่ควรขอบคุณเจ้า มอบลูกชายลูกสาวน่ารักให้ถึงสามคน”
เฟยเทียนยก
