"พี่วิณ.." เสียงที่หลุดออกมาจากปากนั้นช่างเบาหวิวลอยไปบนอากาศราวกับปุยเมฆ ผิดกับดวงใจที่หนักอึ้งหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเธอได้เห็นภาพบาดตาบาดใจตรงหน้า พยายามควบคุมมือน้อยซึ่งยังจับค้างอยู่ที่มือจับประตูไม่ให้สั่นเทา
"แก้มใส!" หมอชวิณเรียกชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ร่างสูงลุกขึ้นยืนพรวดพราดโดยไม่กังวลคนที่กอดคอเขาว่าจะมีสภาพเป็นเช่นอย่างไร
ครืด!
"ว้าย! คุณวิณ!" น้ำหนาวที่วงแขนหลุดออกจากต้นคอหนาโดยปริยายในตอนที่คนตัวสูงลุกอย่างไม่บอกไม่กล่าว ทำให้ร่างบางเซถลาไปด้านหลังจนเกือบจะล้มก้นกระแทกพื้น เธอร้องเสียงดังเชิงต่อว่าหมอหนุ่มกลาย ๆ แต่เขาก็ไม่สนใจหญิงสาวเบื้องหลัง รีบสาวเท้าก้าวยาว ๆ เดินไปหาแก้มใสที่ยืนเกาะประตูอยู่โดยที่มีสายตาของน้ำหนาวมองตามหลังไปอย่างตัดพ้อ
"มาแล้วเหรอ?" หมอชวิณถามขณะที่ยื่นมือไปจับท่อนแขนเรียวไว้แน่นอย่างกับกลัวว่าหญิงสาวจะหนีหายไปไหน ทั้ง ๆ ที่เขาเห็นว่
