เมื่อแก้มใสออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ด้านหลังห้องพักห้องน้อยของเธอ ร่างเล็กซึ่งอยู่ในชุดนอนกางเกงขาสั้นสีชมพูอ่อนชะงักอยู่ที่หน้าประตูระเบียงเมื่อเธอก้าวเข้ามาภายในห้อง ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเห็นร่างใหญ่โตของหมอชวิณนอนแผ่หราหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนของเธออย่างสบายใจ เขาจัดแจงกางฟูกที่เธอพับเองเรียบร้อยราวกับเป็นเจ้าของ แถมยังมีน้ำใจเว้นที่ไว้เผื่อเธออีกครึ่งหนึ่ง
"หมอทำอะไรคะ?" แก้มใสเดินเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยถามหมอหนุ่มเสียงตะกุกตะกัก เธอนึกว่าเขาจะแต่งตัวใส่เสื้อผ้าเตรียมตัวจะกลับบ้านเสียอีกแต่ที่ไหนได้เขายังอยู่ในสภาพผ้าขนหนูพันกายผืนเดิม
"ก็นอนน่ะสิ รีบ ๆ ปิดไฟแล้วมานอนได้แล้ว" หมอชวิณปรือตาขึ้นมามองใบหน้ากระอักกระอวนของหญิงสาว กระตุกยิ้มมุมปากเพียงแค่เสี้ยววินาทีจากนั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ราวกับว่าที่เขาทำอยู่นี้เป็นเรื่องปกติ
"ทำไมไม่กลับบ้านคะ?" แก้มใสถอนลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เอ่ยถามเขาเส
