หมอชวิณตามมาช่วยแก้มใสในตอนเวลาบ่ายโมง เมื่อมาถึงก็พบว่าแก้มใสนั้นเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ส่วนของใช้อย่างอื่นหมอชวิณบังคับให้ทิ้งไว้ที่นี่เพราะที่คอนโดของเขานั้นมีครบหมดแล้ว
"หมอคะ หนูเสียดาย ขอเอาไปด้วยไม่ได้เหรอคะ?" แก้มใสทำอิดออดไม่ยอมเพราะรู้สึกเสียดายข้าวของตามประสาคนที่รู้จักคุณค่าของเงิน เพราะของทั้งหมดเธอเป็นคนหาเงินซื้อเองทุกบาททุกสตางค์
"เอาไปก็ไม่ได้ใช้จะเอาไปทำไม?" หมอชวิณเอ่ยเสียงดุ
"แต่ว่า.." หญิงสาวทำตาละห้อยมองกองเครื่องใช้อย่างตัดใจไม่ลง
"เฮ้อ คุณนี่น้า" หมอชวิณถอนหายใจออกมา มือหนาล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา กดนู่นกดนี่ไม่นานก็มีเสียงข้อความดังขึ้นที่โทรศัพท์ของหญิงสาว
ติ๊ง!
แก้มใสละสายตาจากกองข้าวของพวกนั้น หญิงสาวควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพาย เมื่อเธอปลดล็อกหน้าจอ เธอก็ตาโตเมื่อเห็นจำนวนเงินที่ถูกโอนเข้าบัญชีของเธอ
"โอ๊ะ! เงินอะไรคะเนี่ย?" แก้มใ
