"แล้วใครบอกว่าผมจะหยุดแค่นี้" หมอชวิณพูดแล้วพยุงร่างตัวเองขึ้นมามองใบหน้าสวยของใต้ร่างเขา ลำท่อนที่ยังค้างคาอยู่ที่รูนิ่มเริ่มกระตุกตัวแข็งขึ้นมาเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ขยายตัวเต็มที่ ท่อนเนื้อของเขาช่างใหญ่โตเหลือเกิน มันแน่นคับโพรงรักจนคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัด
"พะ..พอแล้ว หนูเหนื่อยแล้ว" แก้มใสเอ่ยเสียงเบา เลื่อนมือที่ตกอยู่บนที่นอนให้ขึ้นมาผลักไหล่หนาของคนที่ทาบทับเธออยู่แต่เขานั้นกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดเดียว
"ขออีกรอบเดี๋ยวให้นอน อา ขยับยากจังแก้มใส" หมอหนุ่มเอ่ยเสียงกระเส่าขณะที่สะโพกแกร่งค่อยขยับเนิบนาบ โพรงเนื้อดูดลำท่อนเขาแน่นราวกับไม่อยากให้เอาออกซึ่งต่างจากคำพูดของเจ้าของ ปลายหยักของท่อนเอ็นกวาดน้ำรักสีขาวออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนไหลกองอยู่ใต้สะโพกผายของหญิงสาว
"อ๊ะ! อ๊ะ! อย่าทำ แรงสิคะ หนู..หนูจุกนะ อึก!" แก้มใสพูดเสียงติดขัดเมื่อผนังมดลูกต้องโดนปลายบานนุ่มกระทุ้งเข้าใส่ซ้ำแล้วซ
