"อือ" เสียงครางดังมาจากปากอิ่มของแก้มใสเมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัวจากการหลับใหล ร่างบางค่อย ๆ ขยับเนื้อตัวอันแสนปวดเมื่อยของตนเองอย่างเชื่องช้า หญิงสาวยกเรียวขาออกจากการกอดก่ายของต้นขาแกร่งของคนที่นอนร่วมเตียง ที่ตอนนี้เขายังคงหลับอยู่แต่ว่าแขนสองข้างของเขานั้นกลับโอบกอดร่างนุ่มของเธอจนแทบจะฝังเข้าไปในอกกว้าง แรงสูดลมหายใจเข้าออกทำให้อกแน่นเนื้อของเขาถูไถอยู่กับอกเปลือยของเธอ
แก้มใสพยายามขืนตัวออกจากการกกกอดของหมอหนุ่มเมื่อคิดได้ว่าเวลานี้น่าจะได้เวลาลุกไปเตรียมตัวไปทำงานได้แล้ว โชคดีที่ร่างกายเธอมักรู้สึกตัวตื่นในเวลานี้เสมอทั้งที่เธอเพิ่งจะได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมง ไม่เช่นนั้นวันนี้เธอคงจะไปทำงานสายเป็นแน่
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มงัวเงียถามขึ้นเบื้องบนศีรษะเล็ก หมอชวิณตื่นขึ้นมาเพราะแรงขยับยุกยิกของคนที่เขากอดอยู่
"หมอปล่อยหนูสิคะ หนูต้องลุกแล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย" แก้มใสพูดขณะที่จับท่อนแขนใหญ
