แอชเชอร์จับมือของอิซาเบลล่าเบาๆ และขยับเธอไปทาง
แด๊ดของเขาซึ่งยืนขึ้น นาธานจูบแก้มของเธอเบาๆ เพื่อทักทายขอบคุณเธอที่มาในคืนนี้ พวกเขาเดินเข้าหาคุณปู่ซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีคนรับใช้คนสนิทยืนอยู่ข้างหลัง
“สวัสดีครับคุณปู่” แอชเชอร์ทักทายอย่างเป็นทางการ “ผมพาเบลล่ามาด้วย ปู่จำเธอได้ไหมครับ?”
“แน่นอนปู่จำเธอได้!” โจซัวตอบ ทำให้แอชเชอร์ถูกดุ โจซัวหันไปพินิจมองอิซาเบลล่าด้วยอย่างตั้งใจผ่านแว่นของเขา “ขยับมาใกล้ปู่มากกว่านี้ได้ไหม ปู่อยากเห็นหน้าเธอให้ชัดมากกว่านี้ มาเถอะเด็กน้อย”
อิซาเบลล่าค่อย ๆ คุกเข่าลงเพื่อให้เขาเห็นเธอชัดเจนขึ้น
“สวัสดีค่ะคุณปู่” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มประหม่า
โจซัววางมือใต้คางเธอและเอียงหน้าขึ้น หันซ้ายหันขวา แล้วก็ยิ้มอย่างพอใจในสิ่งที่เห็น
“เธอมีตาสีน้ำเงินเหมือนแด๊ดของเธอ” เขาแสดงความคิดเห็น
“แต่แด๊ดไม่มีตาสีน้ำเงินนะคะ” อิซาเบลล่าแย้งเบา ๆ
เขาโบกมือให้เธออย่างอ
