โลกใบใหม่( ที่น่าหลงใหล)
2721 คำ
ผับดังเดวิล
ชีวิตที่มีความสุขของพัชรลดาหรือเผือกทอดได้เริ่มขึ้นตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว โดยกลุ่มเพื่อนใหม่ๆของเธอที่สนุกสนาน สร้างสรรค์เสียงหัวเราะ เพื่อนของพัชรลดาแต่ละคนคือลูกเศรษฐีเจ้าของธุรกิจทั้งนั้น
' ครอบครัวของเธอทำธุรกิจอะไรเหรอพัชร' สวยล้นถามพัชรลดาๆยิ้มอายๆ
' พ่อกับแม่ของเราเสียนานแล้ว เราอยู่กับป้านะ ป้าของเราทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์นะ แล้วก็มีตลาดให้เก็บค่าเช่าสามสี่ที่' พัชรลดาตอบไปส่งๆ เพื่อนมองหน้าของเธอแล้วยิ้ม เพราะการแต่งตัวของพัชรลดานั้นหลังล้านเลย
' เหรอเพื่อนพัชร ของเราร้านเพชร ' ซ่อนกลิ่นบอกพัชรลดาๆยิ้มเจื่อนๆ เพราะดูแล้วเธอไม่มีอะไรเลย นอกจากรวยเพราะพี่สาว แต่นั้นเขาก็เรียกรวยนี้ เงินทองเยอะแยะ ไม่ต้องทำงานหนักแล้ว ถึงแม้ถ้าเงินหมดเธอก็ยังไปขอกับเครปได้อีกด้วย เพราะป้าของเธอบอกว่า
' ผัวอีเครปมันรวย บ้านหลังใหญ่โตหรูหรา ใข่หมดแล้วไปขอใหม่ก็ได้พัชรเอ้ยยย อิอิ'คำพูดของป้าซ้อย ที่เธอจำได้ แต่จู่ๆพัชรลดาต้องสะดุ้งเพราะเสียงของเพื่อนๆของเธอที่ร้องบอกให้เธอชนแก้ว
" ชนให้กับเพื่อนใหม่ของพวกเราหน่อยจ้า " สวยล้นเพื่อนใหม่ของพัชรลดาหรือเผือกทอดบอกเพื่อนๆในกลุ่มอย่าง หยาดฟ้า ซ่อนกลิ่น ดอลลี่
เพล้ง!!!! เสียงแก้วเหล้าชนกันเสียงดัง
" อึก! อ๊าาาาาาา" สวยล้น ซ่อนกลิ่น ดอลลี่ หยาดฟ้ากลืนน้ำขมๆลงคอ พร้อมกับปล่อยเสียงคราง ทั้งสามสาวมองหน้าพัชรลดาทันที
" ดื่มสิเพื่อน" สวยล้นบอกพัชรลดาที่ก้มมองแก้วเหล้าในมือของตัวเอง
" ไม่เอาน่า เรามาเที่ยวก็คือมาปลดปล่อยนะ" หยาดฟ้าพูดขึ้นมาซิวๆ.
" ใช่แล้ว อีกอย่างวันนี้เรามาเพื่อฉลองเธอเข้ามาในกลุ่มของพวกเรานะ " ซ่อนกลิ่นพูดขึ้นอีกคน พัชรลดามองหน้าของทั้งสามคน
" อืม" เธอตอบพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมากรอกปากของตัวเองอย่างไม่ลังเล
" อึก! อื้ม อ๊าาา ขมอ่ะ" พัชรลดาพูดออกมาพลางทำหน้าเหยเก เพื่อนๆอีกสี่คนยิ้มหวาน พลางมองหน้ากัน เพราะครั้งแรกที่พวกเธอเจอพัชรลดา พวกเธอมอวสำรวจการแต่งตัวของพัชรลดาก่อน ยางรัดผมแบรนด์ดัง ต่างหูแบรนด์ดัง สร้อยคออีก ทุกอย่างในร่างกายของพัชรลดาคือของแบรนด์ราคาแพงทั้งนั้น. ยิ่งกระเป๋าแบรนด์เนมยิ่งแพงหูฉี่ ไหนจะนาฬิกาหรูของแบรนด์เบวิลอีกด้วย พวกเธอเลยตกลงกันเข้าไปทักทายเพื่อชวนพัชรลดาเข้ากลุ่มด้วย และก็ง่ายเพราะพัชรลดาเหมือนผู้หญิงที่อ่อนต่อโลกมากๆ หรือง่ายๆหัวอ่อน แต่เรื่องเรียนเก่งพอใช้ได้
" อิๆๆๆ เบาๆจ้า" ดอลลี่พูดอย่างจริตจกร้าน
" ลองนี้ไหม " สวยล้นถามพลางยื่นแก้วเล็กมาด้านหน้าให้พัชรลดาๆก้มลงมอง
" เขาเรียกว่าเหล้าปั่น " ดอลลี่แนะนำเมนูง่ายๆที่ดื่มง่ายไม่ขม
" สีสวย หวาน นุ่มคอนะ" หยาดฟ้าบอกพัชรลดาๆมองด้วยความสงสัย
" ลองเลยเพื่อนรัก" ซ่อนกลิ่นคะยั้นคะยอ พัชรลดายิ้มพลางยื่นมือไปหยิบแก้วมาและยกขึ้นดื่ม
" อึก! อื้มมมม อ๊าาา อร่อยอ่ะ" พัชรลดาพูดเหมือนคนละเมอ เพราะรสชาติที่หวาน เย็นๆ กลมกล่อมกลืนลงคออย่างไม่ยากลำบากอะไร
" อิๆๆๆๆ อร่อยก็จัดเลยเพื่อน " สวยล้นเอ่ยชวนพัชรลดาๆยิ้มกว้าง
" อืม จัดมาจ้า " พัชรลดาเอ่ยชวนตามคำเชิญชวนของเพื่อนๆใหม่ในกลุ่ม ทั้งห้าเพื่อนฉลองกันอย่างสนุกสนาน พร้อมกับหัดให้พัชรลดาเต้นยั่วยวน สายตาของหนุ่มๆในผับต่างมองมาที่กลุ่มของพวกเธอ สวยล้น หยาดฟ้า เดินไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน
หมับ ! ข้อมือของพวกเธอโดนมือของใครคว้าเอาไว้ และดึงเข้าไปในห้องน้ำในในห้องเดียวกันแต่หันหลังให้กัน
" เฟคเกอร์/ เบคก้า" ทั้งสองสาวเอ่ยเรียกชื่อผู้ชายของตัวเอง ทั้งสองหนุ่มยิ้มที่มุมปาก
" ผัวต่างหากล่ะ" เบคก้าบอกหยาดฟ้า พลางก้มลงไปจูบปิดปากของเธอ ทั้งสองหนุ่มเริ่มรุกของตัวเองทันที กลิ่นเหล่าอ่อนในปากของพวกเธอช่างหอมยั่วยวนใจมากๆ มือของพวกเขารีบจัดการกับด้านล่างอย่างรวดเร็วจนเรียบร้อย จับขาเรียวของพวกเธอขึ้นมาพวกเอวของเขา
สวบ! ปึ่ก! แท่งรักขนาดใหญ่สอดเข้าไปในร่องกุหลาบของคนของตัวเองทันที
" อ๊าาาาาา " เสียงครางเบาๆในห้องน้ำของสี่คน
" ผู้หญิงคนนั้นใครเหรอ" เบคก้าถามหยาดฟ้าเสียงแหบแห้ง หยาดฟ้ายิ้ม
" เพื่อนใหม่ค่ะ" สวยล้นตอบเฟคเกอร์
" สวยดี " เบคก้าตอบ พร้อมกับค่อยถอดแท่งรักออกจากร่องกุหลาบ
ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก! แท่งรักนนาดใหญ่เข้าออกร่องกุหลาบแรงๆ
" อ๊าาาาาา รอนะคะ ให้สนิทกว่านี้ก่อน ซี๊ดดดดดด" หยาดฟ้าบอกแฟนหนุ่ม
" ครับ/ ครับ" ท้ั้งสองหนุ่มตอบพร้อมๆกัน พร้อมเริ่มกระแทกแท่งรักเข้าออกร่องกุหลาบอย่างไม่อ้อมแรง
ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก!ปั่ก! บทรักทั้งสองคู่แข่งกันในห้องน้ำนานพอควร ก่อนที่ทั้งสองหนุ่มจะปล่อยสองสาวออกมา
หยาดฟ้า สวยล้นเดินมาที่โต๊ะ ดอลลี่ ซ่อนกลิ่นก็ได้พาแฟนหนุ่มมานั่งร่วมกลุ่มด้วย ทั้งสองคู่คลอเคลียกัน ส่วนพัชรลดานั้นยืนเต้นอย่างสนุกสนาน มืออีกข้างถือแก้วเหล้าปั่นยกขึ้นดื่มตลอดเวลา
" หึหึ " ทั้งสองสาวหัวเราะในลำคอ
" สนุกไหมพัชร" หยาดฟ้าถามเพื่อนใหม่ พัชรลดายิ้มหวานเยิ้ม
" สนุกกกกกกกที่สุดดดดดดดด" พัชรลดาตอบเสียงหวาน ตาปรือๆๆ
" เราเต้นด้วยกันเพื่อน" สวยล้นบอกพัชรลดา ทั้งสามสาวเริ่มเต้นแข่งกับดนตรีที่เสียงดังมากๆ จนดึงและพัชรลดาเมาแทบเดินไม่ได้สติ โบรอนแฟนของซ่อนกลิ่นอุ้มพัชรลดาออกมาที่ลาดจอดรถ หรัสมองพัชรลดาในอุ้มของโบรอน
" หิวเหรอคะ" ดอลลี่ถามแฟนหนุ่ม
" หึหึ " หรัสหัวเราะในลำคอ
" พวกกูก่อน! " เสียงของเฟคเกอร์และเบคก้าดังขึ้นพร้อมๆกัน โบรอน หรัสหันไปมอง พร้อมๆกับสี่สาว
" พร้อมๆกันได้ไหม" โบรอนถามเพราะไม่อยากรอนาน
" ใจเย็นๆหนุ่ม รอให้เธอคุ้นเคยมากกว่านี้ก่อน " หยาดฟ้าบอกทั้งสี่หนุ่มให้ใจเย็นๆ
" พวกเราสัญญาว่าจะได้กันพร้อมพร้อมตากันทุกคนจ้า" ซ่อนกลิ่นพูดขึ้นอีกคน ทั้งสี่หนุ่มมองหน้ากัน
" หึหึ น่ารักที่สุด" เฟคเกอร์เอ่ยชมแฟนสาว
" หึหึ พวกเราจะรอวันนั้น" เบคก้าพูดขึ้นมา พลางแลบลิ้นเลียที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างหื่นกระหาย. เพราะนี้ไม่ใช่คนแรกที่พวกเเฟนๆของพวกเขาทำ
เช้าวันใหม่
ออดี้นั่งทำงานอยู่ที่โซฟาข้างเตียงของเครป เขานั่งอ่านเอกสารที่เลขาส่งมาให้เขาเซ็น
" อื้มมม หิวนี้จัง" เสียงเครปครางในลำคอเบาๆ พลางบ่นอุบอิบ ออดี้ละสายตาจากแท็บเล็ตขึ้นมามองหน้าของเธอทันที เขานั่งมองการกระทำของเธอนิ่งๆ
" หิวน้ำ" เครปพูดเสียงแหบแห้ง พลางค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง ใบหน้าสวยซีดเผือดเหมือนเดิม ปากแห้งกร้าน ลำคอแห้งเหือด เครปๆมองรอบๆห้อง เพดานสีขาวกลิ่นยา
' รพ. ' เธอพลางคิดในใจ ภาพและความเจ็บปวดในหัวของเธอตีรวนขึ้นมา เครปก้มลงมองหน้าท้องแบนราบของตัวเอง พลางค่อยๆดันตัวนั่ง ตาเริ่มแดง
" ยัยหนู" เสียงออดี้เรียกเครปที่กำลังพยุงตัวนั่งพิงหัวเตียง พอดีคริสเตียนเดินเข้ามาในห้อง เขารีบมาพยุงคนไข้และช่วยปรับเตียงให้เธอพอดี
" เบาๆนะครับ" คริสเตียนบอกเครปน้ำเสียงที่อ่อนโยนแตกต่างจากออดี้มากๆ คริสเตียนมองหน้าออดี้พลางถอนหายใจแรงๆ ออดี้ยักไหล่ให้ไม่สนใจ
" คุณหมอค่ะ ดิฉันหิวน้ำค่ะ" เครปบอกคริสเตียนๆรีบหันไปรินน้ำให้เครปทันที
" ยัยหนู" ออดี้เรียกเครปอีกครั้งพลางวางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะเล็กตรงหน้า คริสเตียนยื่นแก้วน้ำให้เครปๆรับมาและดื่มน้ำเข้าไป แม่สน พ่อนัย และซีคลูเปิดประตูเข้ามาพอดี
" ตาออนี้จะเกินไปไหม ทำไมไม่ดูแลน้อง" แม่สนต่อว่าออดี้ทันที ออดี้อ้าปากค้าง พลางมองหน้าเครป
' กูผิดทุกอย่าง ยัยหนูถูกคนเดียว บ้าเอ๊ยยยยยยย' เขาบ่นในใจ เพราะถึงแม้จะบ่นออกมาด้านนอกแต่เขาก็โดนด่าอยู่ดี ออดี้กรอกตามองบน
" รู้สึกยังไงบ้างหนูเครปลูก" แม่สนถามลูกสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง เครปเงยหน้ามองหน้าแม่สนพลางยิ้มดีใจ เพราะมันคือครั้งแรกที่มีคนเป็นห่วงเป็นใยเธอขนาดนี้ ใบหน้าที่ตื่นกลัวเธอไม่สบาย ใบหน้าที่เป็นกังวลใจ เครปมองแล้วยิ้มเจื่อนๆ
" พี่เครปเป็นยังไงบ้างคะ " เสียงซีคลูถามเครปอีกคน แถมพ่อนัยยังเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเตียงของเธอและมองด้วยความเป็นห่วงอีก เครปมองแล้วยิ้มเจื่อนๆ เพราะคนอย่างเธอนั้นมีคนเป็นห่วงถึงสามคนแถมยังเป็นคนที่พึ่งรู้จักกันกับเธออีกต่างหาก
" ยัยหนูจะเป็นอะไรละครับ ตื่นเต้นกันไปหมดแล้วคุณพ่อ คุณแม่ แค่หิวน้ำเองนะครับ" ออดี้ตอบแทนเครปที่กำลังจะอ้าปากตอบ แม่สน พ่อนัย ซีคลูหันไปมองออดีอย่างตำหนิและเบื่อหน่ายกับออดี้
" แม่เห็นแล้วตาออ แต่แม่ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกไม่ช่วยน้องล่ะ" แม่สนถามออดี้ด้วยความสงสัย ออดี้ถอนหายใจแรงๆ
" ผมทำงานอยู่ครับ ทำงานครับ" ออดี้ตอบแม่สน พลางก้มมองแท็บเล็ต พ่อนัยถอนหายใจแรงๆ
" หยุดๆๆ พอได้แล้ว " พ่อนัยห้ามออดี้ ท่านหันมามองหน้าคริสเตียนที่ยืนนิ่งๆมองหน้าของเครปอยู่
" หนูเครปเป็นยังไงบ้างหลาน" พ่อนัยถามคริสเตียนๆมองหน้าพ่อนัย
" ผมยังไม่ได้ตรวจครับ เพราะน้องตื่นพอดีครับคุณลุง" คริสเตียนตอบพ่อนัย เขามองหน้าเครปนิ่งอย่างพิจารณา เครปยิ้มให้เล็กน้อย
" งั้นผมตรวจร่างกายน้องก่อนนะครับ" คริสเตียนบอกพ่อนัย พลางขยับมาใกล้ๆเครป เขาตรวจดูร่างกายของเครปช้าๆ พลางมองพิจารณาใบหน้าของเครปอย่างพิจารณา
' ไม่อ่ะ ' เขาพลางคิด
" ร่างกายโดยรวมดีขึ้นมากแล้วครับ ผมให้อยู่ที่ รพ.สักสามคืนนะครับ เพราะจะตรวจสุขภาพพรุ่งนี้อีกรอบนะครับคุณลุง" คริสเตียนบอกพ่อนัสๆพยักหน้าให้เล็ก แม่สน พ่อนัย ซีคลูมองหน้าคริสเตียน พวกท่านยังไม่กล้าบอกเครปเรื่องเด็กในท้องเลย เพราะพวกท่านกลัวเธอเสียใจ พ่อนัยและแม่สนรอให้เครปแข็งแรงมากกว่านี้ค่อยจะบอก
" ลูกในท้องของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ" เครปถามขึ้นมาเพราะเธอรู้สึกเจ็บที่ท้องน้อยนิดหน่อย คริสเตียน พ่อนัย แม่สน ซีคลู ออดี้ที่ยืนนิ่งๆพอเขาได้ยินคำถามนี้แล้วเขาก็รู้สึกโหวงเหวงเหมือนกัน เขาเดินเข้ามายืนข้างๆแม่สน
" ดิฉันปวดท้องมากๆ มีเลือดไหลออกมามากมาย แล้วลูกในท้องของดิฉันปลอยภัยหรือเปล่าคะ" เครปถามช้าๆเสียงเบาๆ ในใจมันรู้ว่าคนในท้องได้จากไปแล้ว เพราะเหมือนกับว่าเธอฝันร้ายว่าหนูน้อยเดินหนีหายลับตาเธอไป ไม่มีหันหน้ามามองหรือคุยกับเธอเลย
" หนูเครปแม่ว่าหนูพักผ่อนก่อนนะลูก " แม่สนบอกเครป ออดี้มองหน้าที่ซีดขาวเหมือนกระดาษของเธอแล้ว เขาถึงกับรู้สึกหายใจไม่ออก มันเหมือนกับว่าเขาก็มีส่วนผิดที่ทำให้เด็กในท้องได้จากไป พ่อนัยมองหน้าเครปอย่างจุกที่ลำคอ คริสเตียนทำหน้าลำบากใจ ซีคลูฝืนยิ้มให้เครป
" คุณหมอค่ะลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ" เครปถามคริสเตียนเสียงแผ่วเบา มือที่มีสายน้ำเกลือยกขึ้นมากุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้ ปากสั่นเทา แถมเธอยังรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกอีกด้วย เครปพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพราะตอนนี้เธอกลัวๆว่าโรคเครียดที่เธอเป็นอยู่จะกำเริบขึ้นมาต่อทุกคนในห้อง
" ยัยหนู " ออดี้เรียกเครปเสียงแผ่วเบาๆ เขามองการกระทำของเธอนิ่งๆ ออดี้กำมือเข้าหากัน เครปก้มหน้าลงมองที่หน้าท้องของตัวเอง คริสเตียนขบกรามแน่นๆ เพราะเขาสงสาร
หมับ! เเม่สนดึงเครปเข้ามากอด
" ฟังแม่นะหนูเครป" แม่สนค่อยๆพูดเสียงอ่อนโยน อย่างใจเย็นๆ ถึงแม้ในใจของท่านจะสงสารและเจ็บปวดมากแค่ไหน พ่อนัยรู้สึกสงสาร
" ลูกของหนูเครปหรือหลานของแม่ไม่ได้อยู่กับเราแล้วนะลูก" แม่สนกลั้นบอกเครปให้จบๆไป เครปถึงกับอ่อนแรงน้ำตาไหลอาบแก้ม แม่สนกอดเครปแน่นๆเพื่อปลอบ ท่านน้ำตาไหลหยดลงแก้ม พ่อนัย คริสเตียน เงยหน้าขึ้นมาเพดานพลางกระพริบตาถี่ ซีคลูโผ่ลเข้ากอดพ่อนัยเพราะสงสารเครป
" ละ...ลูกดิฉันไม่อยู่แล้ว" เครปพูดเสียงสั่นเครือ ปากสั่น ร่างกายเริ่มสั่นมากขึ้น เธอพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น แม่สนก้มลงมองเครปที่อ้อมกอดของท่านๆ สัมผัสอะไรบ้างอย่างได้ว่าเครปนั้นเริ่มผิดปกติ
" ยัยหนู !" ออดี้เอาแต่เรียกเครปแบบนี้ตลอดเวลา เขารู้สงสารผู้หญิงตรงหน้าของเขาขึ้นมาทันที เครปพยายามกัดฟันของตัวเองแน่นๆ เพื่อข่มอาการของตัวเององ
" ขะ....ขอดิฉันอยู่คนเดียวนะคะ" เครปกลั้นใจพูดออกมา เสียงที่เริ่มแปลกๆ เพราะมันเหมือนคนลิ้นแข็งๆ คริสเตียนขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะอาการของเธอมันเหมือนพวกที่กำลังจะชักเกร็ง เขาก้มลงมองดูเครปๆเอาแต่ก้มมองตักของตัวเอง มือเริ่มเกร็ง งอเข้าหากัน แม่สนมองหน้าพ่อนัย เครปพยายามสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ
" ขะ...ขอร้อง" เครปพูดออกมาเสียงแข็งๆ แม่สนค่อยๆปล่อยเครปออกจากอ้อมกอดของท่านช้าๆ
" ฉันไม่ให้เธออยู่คนเดียวหรอกนะยัยหนู " ออดี้พูดออกมาเสียงเข้มๆ เครปสะดุ้งเล็กน้อย
กรอด!ๆๆๆเสียงเครปกัดฟันเสียงดังพร้อมกับร่างของเธอล้มลงไป หัวของเธอถึงหมอนพอดี
ตุบ !
อื้ม!ๆ ปึ่ก!ๆๆๆๆ ร่างของเครปชักเกร็ง ตาค้างๆ มือกำเข้าหากัน คริสเตียนและออดี้รีบเข้ามาช่วยกันทันที โดยคริสเตียนใช้มือกดหัวไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้
" ผ้ายัดปากของเธอเอาไว้ไอ้ออ" คริสเตียนสั่งออดี้ๆรีบล้วงมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กของเขาออกมาและพยายามยัดเข้าปากของเธอทันที
" พี่นัยเกิดอะไรขึ้นกับหนูเครปคะ" แม่สนถามพ่อนัยด้วยความตกใจ ซีคลูยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เธอมองหน้าเครปที่ชักเกร็ง ตาค้าง เเขนและขาเกร็งไปหมดแล้วสงสาร
อื้ม!ๆๆๆๆๆๆ เสียงเครปครางอู้อี้ในลำคอ ร่างกายชักเกร็ง ตาค้าง คริสเตียนพยายามกดหัวไหล่ของเธอห้ามเอาไว้ เครปชักเกร็งอยู่นานพอควร ก่อนที่เธอจะหมดสติไป
" ยัยหนู/ หนูเครป" ออดี้เรียกเครปเสียงแผ่วเบา เขารู้สึกสงสารเธอขึ้นมาทันที แม่สนเรียกชื่อลูกสะใภ้ด้วยความสงสาร พลางโผ่ลเข้ากอดออดี้ๆกอดแม่สนตอบ เขามองเครปนิ่งๆ
" ตรวจร่างกายของหนูเครปให้ละเอียดนะหลาน จ่ายเท่าไรลุงยอม" พ่อนัยสั่งคริสเตียนที่มองหน้าเครปนิ่งๆอยู่
" ครับคุณลุง" คริสเตียนตอบสั้นๆ
ยัยหนูอะไรละไอ้พี่ออ เขาชื่อเครป ??????
- ผู้เขียน
