“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันเกลียดคุณแล้ว”
“ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงกันง่ายดายแบบนั้นไม่ได้หรอก เธอยังคงรักฉัน และที่ต่อต้านฉันก็เพราะโกรธที่ฉันไม่แตะต้องเธอ”
“คนอวดดี”
เขายิ้มน้อยๆ ยืดตัวตรง แต่ยังไม่ยอมขยับออกจากหว่างขาของหล่อน “นั่นแหละฉัน”
มือใหญ่เลื่อนไปจับที่ขอบกางเกง ปลดเข็มขัด ปลดตะขอ และรูดซิปลงจนสุด คนมองเบิกตากว้าง แทบหยุดหายใจ
“อย่า... อย่าถอดนะ”
หล่อนหยุดยั้งการกระทำที่รีบร้อนของคนตัวโตไม่ได้ เพราะไม่ช้ากางเกงขายาวเนื้อดีก็ร่วงลงไปกองกับข้อเท้าแกร่ง ก่อนที่เขาจะสลัดมันออกไปจนพ้นทาง ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเนโลคลิสมีเพียงแค่กางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์สีน้ำเงินเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างหนุ่มอยู่
หล่อนหอบหายใจสะท้าน ดวงตาเบิกกว้าง และละสายตาจากจุดกึ่งกลางของลำตัวชายไม่ได้เลย มันดึงดูดสายตาของหล่อนราวกับแม่เหล็กต่างขั้ว
หล่อนจ้องมอง กลีบปากอิ่มเผยอกว้าง มองความอหัง
