หล่อนหลงใหล ลุ่มหลง และมีความสุขกับสิ่งที่เขามอบให้เหลือเกิน มีความสุขมากมายจนน่าละอาย
“ทำไมไม่ตอบล่ะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง และมันก็ทำให้หล่อนได้สติ
“คือ...”
“ขอโทษนะ ที่ระวังไม่มากพอจนทำให้เธอต้องเจ็บ แต่สัญญาว่าครั้งต่อๆ ไปจะไม่ให้เจ็บจนน้ำตาไหลแบบนี้อีก” น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้มชวนเคลิบเคลิ้มเหลือเกิน
“คือหอม...”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากซอกคอระหง ชะโงกอยู่เหนือร่างอวบอิ่มและจ้องมองด้วยสายตาลุ่มหลง
“ห้ามดื้ออีกรู้ไหมครับ”
“อ๋อ ที่ทำเมื่อกี้ก็เพราะหอมดื้อเหรอคะ”
“ส่วนหนึ่งก็ใช่ แต่อีกส่วนหนึ่งเพราะพี่ห้ามตัวเองไม่ได้ หอมน่ารักมากรู้ไหม” เขาเปลี่ยนสรรพนามได้รวดเร็วเหลือเกิน เข็มหอมหันหน้าหนีด้วยความเอียงอายและสมเพชตัวเอง
“มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยค่ะ”
“มันควรจะเกิดขึ้นตั้งนานแล้วต่างหาก” ว่าแล้วเขาก็ก้มหน้าลงดูดปลายถันที่ไหวระริกของหล่อนหายเข้าไปในอุ้งปาก
“อา...” ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวก่อ
