เมื่อรู้สึกว่าตัวเองขยับเท้าต่อไม่ไหวแล้วอิงครัตก็ขอตัวออกจากวงเต้นรำโดยมีนายอำเภอหนุ่มกับบัวรินตามออกมาด้วย บัวรินเชิญให้ทั้งสองมานั่งอยู่ที่ลานงานซึ่งมีโต๊ะและเก้าอี้ที่ทำจากไม้ไผ่จัดไว้สำหรับกลุ่มคนที่ต้องการมาพูดคุยกันหลังพักจากการเต้นรำ ก่อนที่บัวรินจะขอตัวไปนำอาหารว่างมาให้
“เป็นอะไรหรือเปล่าอิง ทำไมทำหน้าหงิกงอแบบนั้น”
ศรัณเอ่ยถามสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างกายด้วยความรู้สึกเป็นห่วง จนหญิงสาวพยักหน้ายอมรับออกมาตรงๆ
“สงสัยฉันจะเลือกรองเท้าไม่เหมาะกับงาน เลยรู้สึกเจ็บที่เท้าเหมือนมีแผล”
“รองเท้ากัดหรือเปล่า ไหนผมขอดูหน่อยสิ”
ศรัณเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนปนห่วงใย พร้อมกับขยับลงจากเก้าอี้ พลางดึงเท้าเล็กขึ้นมาวางบนต้นขาของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“นะ…นายอำเภอจะทำอะไรคะ”
อิงครัตร้องถามเสียงหลง ขณะที่มองการกระทำของเขาสลับกับกลุ่มชาวบ้านที่นั่งอยู่ในลานงานเดียวกับเธอ ซึ่งทุกคนก็หันมามองที่เธอแล
