ตอนที่ 5 ยังจำได้อยู่เหรอ
1128 คำ
ดารินนั่งรถสาธารณะก่อนจะมาหยุดลงตรงป้ายรถเมล์ จากนั้นเดินข้ามถนนเพื่อเข้าบ้าน
เป็นบ้านของพ่อที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายทิ้งเอาไว้ให้เธอ ดารินทำงานที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เธออาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงสองคน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ประตูถูกเปิดออกด้วยฝีมือของคนด้านใน พอพบว่าเป็นใครโซเฟียรีบโผเข้ากอดลูกสาวทันที
"ดาริน! ลูกไปไหนมา" ตลอดระยะเวลาสองเดือนที่เธอตามหาลูกสาว อีกทั้งยังแจ้งตำรวจให้ช่วยตามหาให้ด้วยแต่กลับไม่ได้รับข่าวคราวอะไร ดูเงียบไปหมดทุกช่องทางจนเธอคิดว่าเธอคงเสียลูกสาวอันเป็นที่รักไปไม่กลับมาแล้ว
"แม่.." หญิงสาวกระชับกอดท่านแน่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "หนูคิดถึงแม่นะคะ" ระยะเวลาสองเดือนที่เธอหายไปเธอเป็นห่วงท่านมาก ท่านอายุมากแล้วเธอกังวลว่าท่านจะอยู่ได้อย่างไรตัวคนเดียว
"อื้อๆ แม่ก็คิดถึงลูก ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก" เธอจะไม่ถามถ้าลูกไม่เต็มใจเล่า แค่พบว่าลูกกลับมาแล้วเธอดีใจที่สุด
"หนูคิดถึงแม่.."
"อื้อๆ กลับมาอยู่กับแม่แล้วนะ อย่าไปไหนอีกนะลูก"
"หนูจะไม่ไปไหนแล้วค่ะ" สองแม่ลูกกอดกันกลม ร้องไห้ด้วยกันนานนับครึ่งชั่วโมงก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆ สงบลง
"ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะลูกแล้วออกมากินข้าว แม่จะทำอาหารจานโปรดของลูกไว้รอ" โซเฟียลูบปลอบลูกสาวเบาๆ อย่างให้กำลังใจ เธอมั่นใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับดารินอย่างแน่นอน แต่รอให้ลูกพูดเองจะดีกว่า เมื่อวันนั้นมาถึงมันหมายความว่าดารินพร้อมแล้ว
ดารินพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะเคลียร์น้ำตาตัวเองให้เรียบร้อย ยิ้มให้แม่บางๆ แล้วเดินขึ้นห้อง
โซเฟียเข้าครัวไปทำเมนูไทยที่ดารินโปรดปราน ลูกสาวเธอชอบทานข้าวผัดทะเลมาก เมื่อก่อนเธอทำไม่อร่อยเพราะไม่เคยได้แตะเมนูไทยเลย พอต้องทำบ่อยๆ กลายเป็นทั้งอาหารไทยทั้งอาหารอิตาเลียนเธอทำได้หมด
อาหารจานด่วนร้อนๆ ถูกนำมาวางรอบนโต๊ะอาหาร ขณะนั้นดารินเดินลงมาจากบ้าน ท่าทางดูสดใสขึ้นเล็กน้อย
บ้านของหญิงสาวเป็นปูนมีลักษณะสองชั้น แม่เธออาศัยอยู่ชั้นล่าง ส่วนเธออยู่ชั้นบน อำนวยความสะดวกต่อหญิงวัยกลางคนที่คงขึ้นลงยาก ดารินจึงเสียสละในข้อนี้เอง
โซเฟียฉีกยิ้มให้ลูกสาวมีกำลังใจดีถึงไม่รู้ว่าดารินเจออะไรมาบ้าง รีบเลื่อนเก้าอี้ออกให้ดารินเดินมานั่ง ส่วนเธอปลีกตัวไปเทน้ำเปล่าใส่แก้วมาวางให้ก่อนเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆ ลงนั่งเช่นกัน
"ทานให้อร่อยนะลูก" โซเฟียลูบปลอบแผ่นหลังเบาๆ
"แล้วของแม่ละคะ" ดารินถามเมื่อไม่เจอว่ามี มีเพียงของเธอจานเดียว
ตั้งแต่ดารินหายไปจากบ้านเธอกินอะไรไม่ได้เลย วันหนึ่งจะกินแค่มื้อเดียวจนชิน "แม่ยังไม่หิวเลย"
"แต่แม่ดูผอมลงนะคะ" ดารินถามด้วยความเป็นห่วง ถึงเราสองคนจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่เธอก็รักและเคารพท่านเหมือนแม่แท้ๆ
ท่านดีกับเธอ เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรให้ดารินต้องกังวลที่จะมอบความรักให้แก่ท่าน
"ช่วงนี้หมอบอกให้แม่ลดน้ำหนัก" เธอมีโรคประจำตัวคือเบาหวานที่พอจะอ้างกับลูกสาวได้
"ขอบคุณนะคะแม่" หญิงสาวโผเข้ากอดท่าน คนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นไม่ต่างจากพ่อของเธอ ตั้งแต่พ่อเสียไปก็มีแค่แม่เลี้ยงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นญาติ
"ทานเถอะเดี๋ยวหายร้อน"
ดารินปาดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนจะผละตัวมานั่งกินข้าว และทุกมื้ออาหารเมื่อเธอกับแม่อยู่ที่บ้านพร้อมกันเราสองแม่ลูกจะใช้มุมนี้นั่งสนทนาว่าในแต่ละวันใครไปเจอเรื่องราวอะไรมาบ้าง
ตั้งแต่เรียนจบเธอก็ไม่ได้ให้ท่านทำงานแล้วอยู่แต่บ้านเฉยๆ เพราะท่านแก่แล้ว รายได้ของเธอก็จะพอจุนเจือท่านได้บ้าง
ถ้าหาก..สองเดือนที่ผ่านมาเธอไม่หายไปเฉยๆ โดยไม่ได้บอกกล่าว เดาว่าเธอเตรียมตัวหางานใหม่ได้เลยหลังจากนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครมา.." หญิงวัยห้าสิบแปดปีละสายตาจากจานอาหารของดารินก่อนจะเดินไปที่ประตู หมุนลูกบิดแล้วเปิดออกดูก่อนจะพบกับชายร่างสูงไม่คุ้นหน้าคนหนึ่ง
"มาหาใครคะ"
เมื่อได้ยินประโยคที่แม่เธอถามทำให้ดารินหยุดกิน ด้วยความเป็นห่วงลุกจากเก้าอี้ตามแม่ของเธอมาดูด้วย
ชายคนนั้นไม่ตอบกลับมองหน้าของคนที่โผล่มาแทน หญิงสาวเบิกตาโพลงเมื่อเจอใบหน้าคุ้นเคยว่าเป็นคนในคฤหาสน์หลังนั้น ด้วยความตกใจเธอดันตัวแม่ออกห่างแล้วรีบปิดประตูลงแล้วล็อกกลอนอย่างแน่นหนา
"ใครกันลูก ลูกรู้จักเขาเหรอริน" โซเฟียถามด้วยความไม่เข้าใจ เธอมั่นใจว่าชายคนนั้นคงไม่ได้มาร้าย..เธอสัมผัสได้จากแววตาอ่อนโยน
"ไม่ค่ะแม่..หนูไม่รู้จักเขา" ดารินเริ่มหวาดกลัว อย่าบอกว่าเขาให้ลูกน้องตามเธอมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณดารินครับ!" หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อทั้งเสียงเคาะประตูและเสียงเรียกชื่อเธอที่ดังออกมา
"รินรู้จักเขาเหรอลูก" โซเฟียยังคงถามด้วยความแปลกใจเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัด
ปัง! ดารินรีบถอยห่างเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีคนเอาอะไรมากระแทกประตู ก่อนจะยืนกอดแม่ตัวเองด้วยความหวาดกลัว
"ใครกันเหรอริน" โซเฟียก็เริ่มกลัวแล้ว
"แม่คะพวกเขาอันตราย" ดารินบอกท่านได้เพียงเท่านี้ เพราะคนในบ้านนี้อันตรายจริงๆ อย่างที่เธอสัมผัสมา
ปัง!
ปัง!!
บานประตูถูกถีบจนพังก่อนจะปรากฏร่างสูงใหญ่ที่ดารินเกลียดขี้หน้าทำเอาหญิงสาวเบิกตาโพลง ฟรานเชสโกจัดแจงเสื้อผ้าให้กลับมาอยู่ในความเรียบร้อยก่อนเดินเข้ามาในบ้านทำเอาดารินต้องพาแม่ของเธอเดินถอยออกห่าง
"ฟราน.." โซเฟียมองใบหน้าของลูกชายด้วยความอึ้ง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"ยังจำลูกของแม่ได้อยู่เหรอ" ฟรานเชสโกแสยะยิ้มมุมปาก ดวงตาไม่มีความอ่อนโยนอยู่ในนั้นเลย
- ผู้เขียน
