มาเฟียจองจำรัก

ตอนที่ 3 ความแค้น

@สองชั่วโมงต่อมา

ลูกน้องของฟรานเชสโกเดินเข้ามาในห้อง สายตามองไปยังบนเตียงนอนพบผู้หญิงคนหนึ่งด้วยความชินชา เดาไม่ได้ว่าหญิงสาวหลับไปหรือตายกันแน่ มีเพียงผ้าห่มผืนสีดำบางๆ ห่มเอาไว้บนตัว เขาจึงเดินไปวัดชีพจรของเธอ

"อื้อ.."

เสียงครางในลำคอเบาๆ บ่งบอกว่าเธอผู้นี้ยังไม่ตายจึงได้ช้อนตัวอีกคนขึ้นแนบอก จากนั้นเดินออกจากห้องไป

ตามด้วยลูกน้องอีกกว่าสิบชีวิตมุ่งไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้วส่งให้ถึงหน้าห้องฉุกเฉิน เพราะคฤหาสน์หลังนี้ไม่ประสงค์ให้คนภายนอกเข้ามา

เสร็จการรักษารับร่างดารินกลับที่พักทั้งที่อีกฝ่ายยังคงหลับ ดารินถูกนำขึ้นไปยังห้องด้านบนซึ่งเป็นห้องนอนของฟรานเชสโกก่อนจะว่างเธอลงบนเตียงแล้วกลับออกไปด้านนอก

ดารินคล้ายคนจับพิษไข้อ่อนๆ ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เมื่อพบกับความหนาวเหน็บตามร่างกาย อุณหภูมิในห้องดูเย็นยะเยือกทำให้กายสาวหนาวสั่นเริ่มขยับตัวไปมา

"ตื่นแล้วก็ลุก"

เปลือกตาของหญิงสาวค่อยๆ เปิดกว้างเมื่อได้ยินเสียงเย็นยะเยือกมากกว่าอุณหภูมิที่เธอกำลังเผชิญในขณะนี้

สายตาแห่งความอ่อนล้ามองไปยังทิศทางของเสียงก่อนจะเห็นใครบางคนยืนกอดอกมองเธอมานิ่งๆ

เขาคือคนที่เธอเกลียดในเวลานี้ เกลียดที่สุดกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ!

ฟรานเชสโกกระชากคนที่ไม่ยอมลุกสักทีขึ้นมาหา วางมือบีบคางให้เธอหันมามองหน้าเขา

"ฉันเจ็บ!" ขณะที่พูดหยาดน้ำตาไหลลงมาตรงหางตาบ่งบอกว่าเธอเจ็บมากขนาดไหนในเวลานี้ ทั้งเกลียดชัง ทั้งไม่พอใจเขาที่กระทำราวกับเธอไม่ใช่คน

"แน่นอน เพราะฉันต้องการให้เธอเจ็บมากกว่าฉันหลายเท่า" ฟรานเชสโกแสยะยิ้ม

"ฉันไปทำอะไรให้คุณ ทำไมถึงต้องมาทำกับฉันแบบนี้" น้ำตาใสๆ พรั่งพรูออกมาเมื่อกลั้นไม่ไหว เขามันไม่ใช่คน

เธอไม่รู้จักเขา เธอไม่เคยมีเรื่องกับใคร และเธอก็ไม่ใช่น้องสาวอย่างที่เขากล่าวหาด้วยในเมื่อเธอเป็นลูกคนเดียว เพราะคงไม่มีพี่ชายที่ไหนจะทำร้ายน้องสาวตัวเองได้น่ารังเกียจแบบนี้

"เธอไม่ได้ทำหรอกสาวน้อย.." ฟรานเชสโกแสยะยิ้ม

"แล้วทำแบบนี้กับฉันทำไม!" ดารินเอ่ยอย่างเหลืออด

"แต่แม่ของเธอไงที่ทำ เธอรู้ไหมว่าแม่ของเธอทิ้งพ่อของฉันไปแต่งงานกับพ่อของเธอ จนพ่อฉันต้องฆ่าตัวตาย!" ฟรานเชสโกกระชากเสียงใส่

"หมายความว่าไง" ดารินมองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ หรือเขาหมายถึง...

"ใช่ ฉันมีแม่คนเดียวกันกับเธอไง เมื่อในวันนี้ฉันยังทำให้แม่เต็มใจกลับมาชดใช้ให้ฉันไม่ได้มันต้องเป็นเธอ!" เอ่ยจบเขาผลักเธอลงบนเตียงนอนอีกครั้งแล้วทำท่าจะร่วมรักอีกรอบ

"ปล่อยฉันนะปล่อย แม่ฉันตายไปแล้ว" ดารินพยายามจะอธิบายให้เขาฟังแต่เขาไม่สน

"แต่งบทได้ดีนี่ แต่เผอิญฉันไม่ได้โง่เชื่อเธอเสียด้วยสิ"

"ไม่นะ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นนะ!" อีกอย่างแม่ของเธอจะเป็นแม่ของเขาได้อย่างไรกัน ในเมื่อพ่อบอกว่าพวกท่านมีเธอเป็นลูกสาวคนแรก แม่เธอยังไม่เคยผ่านการแต่งงานมาก่อน เขาต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ

"หยุดพูด แล้วครางออกมาดังๆ" พรานเชสโกเอามือบีบปากเรียวเล็ก

"ฉันเจ็บปล่อยฉัน" ดารินพยายามดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่ไหว เมื่อคิดว่าความเจ็บปวดอีกครั้งกำลังจะเข้ามาใกล้ทำเอาหญิงสาวแทบขาดใจตายรอ เธอไม่อยากรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เขาทำอีกแล้ว

"ดี! เพราะฉันต้องการให้เธอเจ็บมากๆ และไม่ต้องมาขอร้องอ้อนวอนฉัน ฉันจะปล่อยเธอเป็นอิสระก็ต่อเมื่อฉันทำให้แม่เต็มใจกลับมาชดใช้ให้ฉันเท่านั้น!"

"ฮึก..สักวันคุณต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้ สักวัน!"

สิ้นสุดประโยคของดารินทำเอาฟรานเชสโกยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เขาไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน เขามีแต่สะใจเท่านั้น และมีความสุขกับการได้เอาคืน

แค้นไม่ได้ชำระด้วยความดี แต่มันชำระด้วยการเอาคืนอย่างสาสม! ในเมื่อเธอคนนี้เป็นหัวใจของแม่มากกว่าเขาท่านถึงได้ทิ้งให้เขาอยู่กับพ่อที่ไม่นานก็ฆ่าตัวตาย

เขาอยู่กับแม่บ้านตั้งแต่สิบขวบกับทรัพย์สินที่พ่อทิ้งไว้ให้ แต่ไม่เคยได้รับความรักความเอาใจใส่เหมือนเธอคนนี้เลย!

"ฉันจะทรมานเธอไปอย่างนี้จนกว่าแม่จะสำนึกแล้วกลับมาขอโทษฉัน!"

เสียงกรีดร้องที่ออกจากปากว่าทรมานดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าเกิดขึ้นทุกหนึ่งถึงสองชั่วโมง วันนี้ทั้งวันฟรานเชสโกไม่ได้ออกไปไหนและตั้งใจจะเล่นสนุกกับน้องสาวของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

อุปกรณ์ทุกอย่างที่เขามีถูกลูกน้องนำออกมาเตรียมไว้ให้ วางเรียงรายให้เขาพิจารณาว่าปรารถนาใช้ชิ้นไหนกับผิวกายที่มีแต่รอยช้ำ ไม่เหลือแม้แต่ความสวยงามของผิวเมื่อเขาได้เจอเธอครั้งแรก

สำหรับเขาแล้ว..บาดแผลมันสวยงามกว่าทุกสิ่ง เขาเองก็เจ็บจนชินและชา ส่วนเธอผู้นี้ก็เหมือนกัน เธอต้องชินกับมัน!

ดารินพยายามคลานลงจากเตียงเมื่อเขาลุกออกจากหว่างขาของเธอแล้วเดินโทงเทงไปยังโต๊ะวางอุปกรณ์ ความทรมานจากโซ่ที่ใช้รัดคอของเธอเมื่อกี้ทำให้หญิงสาวคิดว่าตัวเองต้องตายไปแล้วแน่ๆ

หอบหิ้วร่างกายที่เกือบจะไม่ไหว หล่นตุบลงจากเตียงนอนไปเมื่อแขนขาอ่อนแรง

เสียงวัตถุหนักๆ ตกกระทบลงที่พื้นทำให้ฟรานเชสโกที่กำลังพิจารณาว่าชิ้นต่อไปในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าเมื่อเขาปล่อยให้คนบนเตียงได้พักยกแล้วเขาจะใช้อะไรดี บวกกับมือที่หยิบขวดเบียร์กำลังจะกระดกวางลงแล้วตวัดสายตากลับมามองอย่างไว

ดารินนอนสะอึกสะอื้นไห้กับสายตาที่เขามองมา ใบหน้าของเขาไม่มีความปรานีอยู่ในนั้น หากเธอตายไปเลยคงไม่รู้สึกถึงสัมผัสความเจ็บปวด ทว่าตอนนี้มันยังไม่ตายเธอถึงได้ทุกข์ทรมานมากมาย

ฟรานเชสโกเดินมาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอกแล้วไปยังทิศทางที่เป็นกรงขัง ขณะเดียวกันดารินรวบรวมกำลังทุบตีเขาเมื่อมองเห็นโซ่ที่ห้อยลงมาเป็นทางยาว มีส่วนที่ใช้มัดมือมัดเท้าของเธอให้ลอยขึ้นเหนือพื้น

"ฉันตั้งใจจะให้เธอพักเหนื่อยสักนิดแต่เหมือนเธอจะยังมีแรงดี"

"ปล่อยฉัน ฉันเจ็บพอแล้ว" ดารินพนมมืออ้อนวอนขอเขา เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอทำอะไรผิดทำไมเขาถึงได้มาทำกับเธอแบบนี้

ข้อแขนกับข้อขาของหญิงสาวถูกพันธนาการเอาไว้ก่อนที่ฟรานเชสโกจะกดปุ่มให้ร่างบอบบางลอยขึ้นเหนือพื้น ความตึงของโซ่ที่รั้งกับข้อแขนข้อขาเรียวทำให้ดารินเบ้หน้าออกมา

หลับตาลงทั้งน้ำตา..ภาวนาครั้งนี้ขอให้เธอสลบแล้วตายไปเลยจะได้ไม่ต้องรับรู้ความทรมานอีก

ฟันสวยขบเข้าหากันแน่นเมื่อถูกแซ่สะบัดลงที่ขา ก่อนจะลามขึ้นมาถึงหน้าอก สะดุ้งเฮือกเมื่อเขาสอดท่อนเอ็นฉบับชาวยุโรปเข้ามา เขากระหน่ำทำมันเสมือนเธอไม่ใช่คนไม่มีความรู้สึก

ดารินดีดดิ้นเมื่อเขาหยิบเทียนเล่มหนึ่งขึ้นมาแล้วปล่อยให้น้ำตาเทียนหยดลงบนหน้าท้องแบนราบของเธอ เสียงโซ่ดังกึกๆ บวกกับการกระทำของเขาทำมันอย่างเอาแต่ใจ

"ฮึก ให้ฉันตาย" นี่คือคำขอสุดท้ายที่หญิงสาวขอร้องอ้อนวอนจากเขาก่อนสติจะพร่าเลือนดับไป