"ฉันนับวันรอเพื่อจะได้กลับบ้าน นี่คือจุดประสงค์ที่ฉันทนอยู่รอจนคลอดลูกให้คุณ"
ประโยคของดารินวันนั้นมันวนอยู่ในหัวซ้ำๆ ถึงแม้วันนี้จะผ่านมาสองเดือนแล้ว ไม่ว่าเขาพยายามจะสลัดออกอย่างไรก็ไม่สามารถทำได้
สิ่งที่เขาดีใจคือการนับถอยหลังได้เจอหน้าลูก แต่ก็เหมือนว่าดารินใกล้จะจากเขาไปทุกที และคงทิ้งเขาเอาไว้กับลูกเพียงลำพัง
หลังเลิกงานเขามักจะใช้สวนดอกไม้เป็นที่นั่งเงียบๆ ตรงนี้มีอะไรดีนักหนาดารินถึงชอบมานั่ง เขาจึงใช้สถานที่นี้บ้างเผื่อมันจะดีขึ้น
แต่ไม่เลย เขารู้สึกว่านับวันมันยิ่งแย่ ฟรานเชสโกกระดกเบียร์เข้าปากจนมันหมดเป็นกระป๋องที่ห้า
โซเฟียยืนมองลูกชายที่พักหลังๆ ฟรานเชสโกดูเปลี่ยนไปเป็นอีกคน จากคนที่ชอบมีปากมีเสียงในบ้านช่วงนี้ดูเงียบและซึมไป ไม่แน่ใจว่างานของลูกชายหนักไหม หรือมีเรื่องอะไรไม่สบายใจเธออยากช่วยแบ่งเบา
เธอไม่รู้ว่าสามเดือนที่เธอมาอยู่ในบ้านหลังนี้ เจอหน้าลูกชายทุกวัน ฟรานเ
