จริงว่าภาพจำก่อนเป็นเพื่อนกันของฉันจะเป็นตอนที่การ์วินถูกรังแก โดนเหยียดหยาม ได้แผลประดับหน้าทุกครั้งที่เจอ ทว่าไม่เคยมีเลยสักหนที่เขาจะเผยความเปราะบางออกมาอย่างโจ่งแจ้ง จะทั้งทางแววตาหรือโทนเสียงที่ใช้
แต่ในวันนี้เขากลับ...
สวบ…
แม้ไม่รู้ลึกตื้นหนาบาง แต่เพราะสัมผัสได้ถึงความโดดเดี่ยวและเปล่าเปลี่ยวจากน้ำเสียงที่โดยปกติแล้วมักราบเรียบของเขา สัญชาตญาณจึงออกคำสั่งให้ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ แล้วดึงรั้งคนตัวสูงเข้ามาในวงแขน
การ์วินถลาเข้าสู่อ้อมกอดของฉันอย่างง่ายดาย ราวกับว่าในตอนนี้เขาเปราะบางจนแม้แต่สายลมจาง ๆ ยังอาจพัดพาให้ปลิวว่อนเป็นกระดาษได้
“ไม่เป็นไรนะ” ฉันวางคางไว้ศีรษะเขา ค่อย ๆ หลับตาลงและยกมือขึ้นลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวย หวังเป็นอย่างยิ่งว่าสัมผัสนี้จะช่วยทำให้อีกฝ่ายสงบลง และหวังอย่างโลภมากขึ้นไปอีกว่า...การ์วินจะลบลืมความเจ็บปวดในตอนนี้ และสามารถหลับฝันดีอยู่ในอ้อมแขนของฉันไปจนเช้า
