คริสจูงมือเธอให้ลุกขึ้นต่อหน้าผู้จัดการร้านที่ชื่อราม "กลับบ้านกัน" ปากหนายิ้มเป็นเส้นตรงอย่างพอใจ เขาเองก็จะได้สบายใจว่าเธอไม่ต้องมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านเหล้าอีกแล้ว
"เอ่อ คุณหมอคะ ปล่อยมือเปียก่อนค่ะ" คริสกดสายตาลงต่ำ "อ้อ ขอโทษที" คริสปล่อยมือเธอลง เขาก็แค่อยากจะพาเธอกลับบ้านไวๆ ไม่ได้มีเจตนาที่จะฉวยโอกาส ทว่าทำไมเขาต้องจับมือเธอด้วยล่ะ
"เปียลานะคะคุณราม ขอบคุณที่ให้โอกาสเปียได้ทำงานที่นี่" คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้เจอคนดีๆอย่างคุณราม เปียยกมือไหว้บอกลาผู้จัดการร้าน
"หวังว่าเราจะได้มีโอกาสร่วมงานกันอีก" เขายังคงเสียดาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แค่หวังว่าในอนาคตเขาและเธอจะได้เจอกันอีก
"คงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว" เสียงเข้มดุพูดแทรก เธอเขียนใบลาออกแล้วจะมีโอกาสร่วมงานอะไรกันอีก หรือว่าเธอรับงานนอกที่เขาเองก็ไม่รู้
"จะไปกันได้หรือยัง" คริสหันมาถามเด็กในปกครองที่ยืนมองเขาตาใส
"ค่ะ ค่ะ กลับ
