จัสมินรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย พี่วายุรู้ได้ยังไงว่าเธอมองดูอยู่ ถึงระยะห่างระหว่างบ้านเขากับบ้านเธอจะไม่ไกลกันมากแต่ก็ไม่ได้ใกล้มากพอจะเห็นอะไรได้ชัดเจนขนาดนั้น
“พี่เต็มใจนะถ้ามะลิอยากทำอะไรมากกว่าแค่ดูเฉยๆ แบบนั้น”
“ทำไมจู่ๆ พี่วายุถึงพูดแบบนี้คะ ไม่เห็นเหมือนพี่วายุคนเดิมเลยสักนิด” ใบหน้าแดงซ่านจนลามไปถึงใบหู ทั้งเขินและอายจนอยากจะวางสายให้พ้นๆ ไป
เธอคาดเดาอารมณ์คนพูดไม่ออก อาจจะเพราะไม่เห็นสีหน้าของเขา คำพูดคำจาลักษณะหมาหยอกไก่แบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดออกมาจากปากของพี่วายุได้
“พี่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง...เหมือนพี่วายุคนเดิมที่มะลิเคยรู้จัก เพียงแต่มะลิอาจจะยังไม่รู้จักตัวตนด้านอื่นๆ ของพี่ดีพอเท่านั้น มะลิไม่อยากรู้จักพี่ให้ลึกซึ้งมากกว่านี้หรือไง”
“…”
ยิ่งฟังคำพูดของเขาจัสมินก็ยิ่งรู้สึกเขินอาย เธออยากรู้จักพี่วายุให้มากกว่านี้ อยากเข้าไปยืนในจุดที่ผู้หญิงพวกนั้นยืนอยู่มาตลอด ตลอด
