แล้วฉันก็กลายเป็นยัยเต่าใจดำ ความจริงฉันก็ทำใจมาได้สักพักแล้วกับเรื่องที่เขาชอบว่าฉันต่างๆนานา มันไม่ใช่คำพูดที่เจ็บปวดแต่มันทำฉันเบื่อหน่ายก็แค่นั้น
('ตกลงไม่อยากรู้จริงๆใช่ไหม') เขาถามอีกครั้งเมื่อฉันนอนนิ่งหลับตาพริ้ม
('เธอหมดโอกาสแล้วนะยัยเต่า ชิ') จากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป เขาคงจะงอนฉันอีกตามเคยแต่เดี๋ยวเขาก็คงจะหาย เพราะเขาเป็นแบบนี้ประจำ
ขอฉันงีบอีกหน่อยแล้วกัน...
ตกตอนเย็น...
"เป็นพยาบาลพิเศษที่ดูสบายมากเลยนะ" คุณป้าพิกุลลูกสาวคนโตของคุณยายเอ่ยจิกกัดฉันทันทีที่เธอก้าวขาเข้ามาในห้องของดาราชาย
"แหม พี่พิกุลก็เอาความจริงมาพูดอีกแล้วนะคะ" ตามด้วยเสียงของคุณป้าวิ
"หรือเธอว่าไม่จริงล่ะยัยวิ" แล้วทั้งสองก็เริ่มสนทนาในเชิงถากถางฉัน ซึ่งเป็นแบบนี้ประจำทุกวันและลงท้ายด้วยประโยคที่ว่า
"นี่เธอกำลังหลอกกินเงินคุณแม่ใช่ไหม ตาเมฆถึงไม่ฟื้นสักทีคงมีวิธีทำให้หลานชายของฉันไม่ฟื้นสินะ" คุณป้าพ
