สัมผัสรัก 8 แค่เหงา

738 คำ
((ฉันคิดว่าฉันกำลังรักเธอ)) ประโยคนี้ดังก้องในหัวสมองของฉันและวนเวียนซ้ำ ๆ ฉันยืนมองหน้าเขานิ่ง ๆ นี่คือครั้งแรกที่มีคนบอกรักฉันซึ่งหน้า และผู้ชายที่บอกรักดันเป็นวิญญาณนี่สิ! ('ยัยเต่า! ยัยเต่า!!') เสียงของวิญญาณหนุ่มดังก้องพร้อมบางอย่างวิ่งผ่านร่างของฉันไป 'ฮะ!' ('ฉันบอกว่าฉันรักเธอได้ยินไหม') เสียงทุ้มกระซิบอย่างแผ่วเบาข้างหูของฉัน ฉันคิดว่าฉันสัมผัสได้ว่าเขาอยู่ใกล้ฉันเเค่เพียงนิด 'ฉันว่าไม่ใช่หรอก นายแค่กำลังเหงา นายไม่มีใครที่สามารถพูดคุยด้วยได้ นายมีแค่ฉันที่สามารถสื่อสารกับนายได้ นายเลยแค่เหงาแค่ต้องการใครที่เข้าใจ' ฉันว่าไปตามหลักของความเป็นจริง เพราะเหตุมันเกิดจากความเหงาที่เขาไม่มีใครนอกจากฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ('นี่เธอดูถูกความรู้สึกของฉันมากเกินไปแล้วนะ ถ้าฉันบอกว่ารักก็คือฉันรัก') ดาราชายมาปรากฏตัวตรงหน้าฉันพร้อมน้ำเสียงที่ฉุนเฉียว 'ฉันพูดไปตามความจริงไม่ได้ดูถูกอะไรทั้งนั้น' ฉันย้ำชัดอีกครั้ง ('จูบกันไหมล่ะ') ใบหน้าคมเข้มจดจ่อตรงหน้าฉัน ดวงตาของฉันกลมโตเมื่อได้ยินประโยคคำถามน่าตกใจ จูบงั้นเหรอ? คิดได้ยังไงในเมื่อเราสองคนจูบกันไม่ได้อยู่แล้ว "ลองดูสิ" ลั่นวาจาท้าทายซะเลย จากนั้นเราสองจ้องมองสบตากัน ใบหน้าคมขยับแนบชิดหน้าของฉัน ปากหนากำลังจะขยับเข้ามาแนบชิด และไม่นานนักฉันก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสบางอย่าง แต่มันแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้นจากนั้นเขาก็ผ่านร่างของฉันไป! เหลือเชื่อ! ('เธอรู้สึกไหม') ดาราชายตัวร้ายรีบกลับมายืนมองหน้าฉันอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม 'รู้สึก' ฉันสื่อสารโดยไม่ผ่านเสียงอีกครั้ง ฉันรู้สึกจริง ๆ ไม่ได้เสแสร้งแกล้งพูด ('เธอเห็นไหมว่าฉันพูดเรื่องเรื่องจริง เชื่อหรือยังว่าฉันรักเธอ') เขาพูดด้วยท่าทางมาดมั่นตามแบบฉบับของนายบัลลังก์คนหลงตัวเอง 'หืม...มันเกี่ยวอะไรกับจูบล่ะ' เอ่ยถามเพราะไม่เข้าใจว่าเขาเอาอะไรมาชี้วัดว่าจูบที่สัมผัสได้แปลว่า...เขารักฉันแล้ว ('ก็ฉันเคยดูหนังไง ที่แบบนางเอกออกจากร่างแล้วถ้าเกิดจูบกับใครได้นั่นแสดงว่าทั้งสองรักกัน') เขายังคงพูดพร่ำประโยคที่ไร้สาระออกมา 'บ้าบอ งั้นถ้าจูบกันได้หมดก็ต้องรักทุกคนน่ะสิ' ฉันรีบแย้ง ('ฉันถึงจูบเธอได้แค่คนเดียวไง') เขารีบทึกทัก 'พูดแบบนี้แสดงว่า...เคยลองกับคนอื่น?' ทักท้วงเมื่อห้วงความรู้สึกทำให้คิดแบบนั้น ('เคยสิ นี่ฉันเลือกลองกับเธอคนสุดท้ายเลยนะ') เขาว่าด้วยท่าทางสบาย ๆ ต่างจากฉันที่เจ็บจี๊ดตรงหัวใจเมื่อได้ฟังคำว่าคนสุดท้าย ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ? ฉันกำลังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรกับเขาเลย...ถ้าหากเราสื่อสารกันไม่ได้! แต่เรื่องน่าแปลกไปกว่านั้น...ทำไมวิญญาณรอบตัวของฉันถึงหายไป! วิญญาณเหล่านั้นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ('กำลังคิดอะไรอยู่') ใบหน้าคมมองมาที่ฉัน 'คิดว่าฉันทำไมต้องเจอนาย' ไม่รู้อะไรทำให้ฉันพูดแบบนั้นออกไป เหมือนฉันน้อยเนื้อต่ำใจทั้งที่ไม่มีมูลเหตุให้เป็น ('โชคชะตามั้ง แต่ฉันดีใจนะที่ได้รู้จักเธอ') เขาว่าด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มอีกครั้ง ทำไมฉันเพิ่งจะรู้สึกว่ารอยยิ้มเขามีเสน่ห์ล่ะ? นี่ฉันกำลังเป็นอะไรกันแน่! ('ลองจูบกันอีกไหม สัมผัสเมื่อกี๊ฉันโคตรรู้สึกดีเลย') เสียงทุ้มเอ่ยถามทำให้ฉันต้องรีบสลัดความรู้สึกทิ้งเมื่อวิญญาณของดาราชายขยับเข้ามาใกล้ชิดฉันอีกครั้ง เขาขยับเข้ามาใกล้ ๆ ปากหนากำลังจะขยับเข้ามา แต่แล้ว! ('เชื่อเถอะว่าเธอพิเศษสำหรับฉัน...ยัยเต่า') เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูของฉันแทนการจูบที่อีกนิดก็จะได้สัมผัสอยู่แล้วเชียว เฮ้ย! ทำไมฉันทำเหมือนเสียดายที่ไม่ได้จูบล่ะ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม