"ปล่อยนะคะ!" ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอนนุ่มด้วยอารมณ์หงุดหงิดของพ่อเลี้ยงหนุ่ม พริมพิจิกาหันขวับมามองร่างสูงกำยำที่กำลังก้าวขึ้นมาคร่อมตนไว้
"อย่ากล้าดีมาสั่งสอนฉันแบบเมื่อกี้อีก เพราะฉันจะไม่มีทางทำในสิ่งที่เธอต้องการให้ฉันทำ!"
"ในเมื่อคุณคิดแบบนั้นคุณก็จำเอาไว้ว่าฉันไม่มีทางที่จะทำในสิ่งที่คุณต้องการเหมือนกัน!"
"เธอจะทำตามคำสั่งของฉัน!" เขาขู่เสียงเบา ทว่าน้ำเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยเลศนัยบางอย่าง ร่างบางถูกดันหัวไหล่ให้นอนแผ่หลาลงบนเตียง และข้อมือเล็กทั้งสองข้างของพริมพิจิกาถูกกดลงกับที่นอนนุ่มเช่นเดียวกับ
"อื้อ! อย่านะคะคุณปักษ์" ใบหน้าหล่อคมคายโน้มลงมาพรมจูบแก้มนวลทั้งสองข้าง จากนั้นจึงซุกไซ้ปลายจมูกโด่งลงมายังซอกคอระหงอย่างเอาแต่ใจ
"เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องนะคะ ยิ่งคุณทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงนะคะ"
"ทำไม หรือว่าเธอจะปฏิเสธว่าเธอไม่ต้องการให้ฉันทำแบบนี้ทั้งๆที่ร่างกาย
