ตอนที่ 2 หน้าที่นางบำเรอ
1800 คำ
สามวันต่อมา...
"นายครับ เธอมาถึงแล้วครับ"
"ดี! พาเข้ามา"
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างอันนาจะใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ไม่คิดว่าเธอจะยอมมาเป็นนางบำเรอของเขาเลยสักนิด
"ใจกล้ากว่าที่คิดนะ" ทันทีที่ลูกน้องพาอันนาเดินเข้ามา คามินก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
"..." อันนาทำเพียงแค่เงียบจ้องมองชายตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเฉย ทั้งที่ในใจก็หวาดกลัวไม่น้อย
"รู้ใช่ไหมว่าเธอมาที่นี่เพราะอะไร" เมื่อหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าไม่ยอมพูดกับเขา เขาจึงถามเข้าประเด็นทันที
"รู้ค่ะ คุณจะให้ฉันทำอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ" รู้ทั้งรู้ว่านางบำเรอต้องทำอะไร แต่ก็อดถามไม่ได้อยู่ดี ใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เมื่อคามินเดินเข้าประชิดตัวดึงรั้งเอวคอดเข้าหาตัวเขา
หมับ!
"หึ! ก็เป็นงานง่ายๆ สบายๆ แค่นอนถ่างขาให้ฉันกระแทกก็พอ แค่นั้นแหละงานที่เธอต้องทำ" คามินกระซิบชิดใบหูทำเอาคนตัวเล็กในอ้อมกอดขนลุกซู่ไปทั้งตัว
จากที่เคยคิดว่าตัดสินใจดีแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกหวั่นใจกลัว หวังว่าเธอจะอยู่รอดปลอดภัยกลับไปหาพ่อเธอนะ
"..."
"หึๆ ถึงกับพูดไม่ออกเลยสินะ" มือหนากอดรั้งเอวคอดไว้แน่น อีกข้างก็ลูบไล้สะโพกงอนงามของอันนาไปมาไม่หยุด
"นี่คุณ! หยุดนะ!" นี่มันอะไรกัน รู้หรอกว่าอยู่ในฐานะนางบำเรอ แต่นี่มันเกินไปไหมที่เขามาทำตัวรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ ทั้งที่อยู่ต่อหน้าลูกน้องของเขานับสิบคน
"ลืมไปหรือเปล่าว่าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต่อลองอะไรได้" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์เอ่ยขึ้น เมื่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดพยายามขืนตัวเองออกห่าง
"มันจะเกินไปแล้วนะ!"
"ไม่เกินไปหรอกคนสวย เพราะถึงยังไงพวกมันก็จะได้เห็นเรือนร่างเธออยู่ดี หึ" รอยยิ้มร้ายปรากฎบนใบหน้าหล่อคม
"มะ...หมายความว่าไง" คำพูดของเขาทำเอาเธอแทบล้มทั้งยืน ที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกัน เขาคงไม่ได้คิดที่จะส่งเธอให้ลูกน้องของเขาหรอกใช่ไหม
"ก็หมายความว่า... นางบำเรออย่างเธอจะต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง แม้กระทั่ง… ถ้าสั่งให้บำเรอพวกมันด้วยเธอก็ต้องทำ" คามินปรายตามองไปทางลูกน้องของตัวเองด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ
"จำไว้ให้ขึ้นใจ ว่านางบำเรออย่างเธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น" เขาพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะผลักคนตัวเล็กในอ้อมกอดออกอย่างแรง
พรึ่บ!
"อ้ะ! โอ๊ย!" ร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงกับพื้นจนศีรษะกระแทกกับพื้นแข็งๆ อย่างแรง ทำให้เธอต้องส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ของเหลวสีแดงเข้มไหลซึมออกมาจากข้างขมับเล็กช้าๆ โดยที่เจ้าของการกระทำก็ได้แต่ยืนมองนิ่งๆ ไม่ได้ตกใจอะไรที่เห็นเธอได้รับบาดเจ็บ
"ไปเตรียมที่พักให้เธอ แล้วก็จัดการด้วย ฉันยังไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านฉัน" คามินหันไปสั่งแม่บ้านเสียงเข้มก่อนจะเดินแยกออกมาทันที เขาไม่ใช่คนใจร้ายใจดำขนาดที่จะปล่อยให้เธอเลือดไหลหมดตัวตรงนี้หรอกนะ
ที่พักสำหรับอันนาคือห้องคนใช้ด้านหลังคฤหาสน์หลังใหญ่ นางบำเรออย่างเธอคงไม่มีสิทธิ์อะไร นอกจากก้มหน้ารับกรรม สงสัยเมื่อชาติที่แล้วเธอกับเขาคงทำกรรมต่อกันไว้เยอะ ชาตินี้เลยต้องมาชดใช้กรรมนั้นร่วมกับเขาอีกครั้ง
"ขอบคุณนะคะ" อันนาเอ่ยขอบคุณแม่บ้านที่ช่วยกันทำแผลและจัดเตรียมห้องพักให้เธอ
"ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรขาดเหลือก็บอกได้นะคะ" แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยอย่างเป็นมิตร สงสารสาวน้อยคนนี้นักที่ต้องมาตกนรกทั้งเป็นแบบนี้
"ค่ะ" อันนาพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มบาง แม้จะเป็นการฝืนยิ้มแต่ก็พยายามยิ้มตอบออกไป
"ตอนเย็นนายเรียกพบนะคะ อย่าไปสายนะถ้าไม่อยากโดนนายดุเอา" ก่อนจะเดินออกไปแม่บ้านคนเดินก็เอ่ยทิ้งท้ายไว้ เพื่อบอกให้อันนาเตรียมตัว
เขาคงจะเรียกไปทำหน้าที่นางบำเรอสินะ เธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้มาก่อนเลยสักครั้ง แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็ต้องยอมก้มหน้ารับกรรม เพราะนี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจเองเพื่อไม่ให้คนเป็นพ่อต้องมาลำบากเพราะความสุขสบายของเธอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
"มาเร็วดีนี่ แต่ก็ดีแล้วล่ะ จะได้มีเวลาเล่นกับเธอนานๆ" เมื่อเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามารอยยิ้มร้ายก็ปรากฎขึ้นทันที
"..."
"พ่อเธอไม่เคยสอนหรือไง ผู้ใหญ่พูดด้วยทำไม่ไม่พูด!" น้ำเสียงไม่พอใจของคามินไม่ได้ทำให้อันนารู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด เพราะตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ นั่นหมายความว่าเธอต้องยอมรับมันได้ทุกอย่าง แม้ตอนแรกจะหวาดกลัวอยู่ไม่น้อยก็ตาม
"คุณจะทำอะไรก็รีบๆ ทำเถอะค่ะ"
"หึ! ถอดเสื้อผ้าออก"
"…" อันนายืนนิ่งไม่ได้ทำตามที่เขาสั่ง
"เดี๋ยวนี้!"
"…" ถึงอย่างนั้นอันนาก็ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง
"อย่าให้ฉันต้องโมโห"
น้ำเสียงกดต่ำทำให้ร่างบางค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าด้วยความเชื่องช้า จนคนที่กำลังมองอยู่ถึงกับไม่พอใจ เดินเข้ากระชากร่างบางเข้าหาตัวก่อนจะฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธออย่างไร้ความปรานี
แควก!!
คามินฉีกกระชากชุดที่เธอใส่อยู่จนขาดวิน มือหนารั้งต้นคอของเธอเข้ามาประกบปากจูบด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว หงุดหงิดกับการกระทำที่เชื่องช้าของเธอ
"อื้อ!!" อันนาเบิกตาโพลงพยายามดิ้นให้หลุดจากสัมผัสรุนแรงของเขา แต่ก็ไร้ประโยชน์ เมื่อยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งพันธนาการเธอแน่นขึ้น
มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างอันแสนเย้ายวนใจ บีบเค้นหน้าอกอวบใหญ่อย่างจาบจ้วงป่าเถื่อนและรุนแรง ก่อนจะถอนจูบออกให้เธอได้พักหายใจ เปลี่ยนมาซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน ริมฝีปากหยักได้รูปดูดเม้มไปตามลำคอระหงจนเกิดรอยแดง พร้อมกับฝากรอยฟันคมไว้หลายจุด
พรึ่บ!
ตุบ!
ร่างบางถูกผลักให้ล้มลงกับที่นอนอย่างแรง คามินรีบจัดการเสื้อผ้าตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามขึ้นมาทาบทับร่างบางที่นอนนิ่งไม่คิดจะขัดขืน
"อย่าตายก่อนล่ะ เพราะของฉันมันใหญ่และคงจะใหญ่กว่าผู้ชายทุกคนที่เธอเคยผ่านมาด้วย" คำพูดหยาบคายหลุดออกมาจากปากของเจ้าของการกระทำที่หยาบโลนที่ไม่ต่างจากคำพูด
สวบ! ปึก!
คามินกระแทกแก่นกายใหญ่สวนเข้าไปในร่องรักของคนตัวเล็กอย่างรุนแรง กัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกคับแน่นจนแทบขยับต่อไม่ได้ ก่อนจะรีบก้มลงมองที่จุดเชื่อมต่อแล้วขยับดึงแก่นกายตัวเองออกช้าๆ จนเห็นคราบเลือดที่ติดอยู่บนแก่นกายแล้วถึงกับชะงัก
"อึก!…" แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนแต่อันนาก็ไม่คิดจะร้องขอความเห็นใจจากเขา ได้แต่เม้มปากตัวเองไว้แน่นไม่ให้ส่งเสียงร้องออกไป ปล่อยน้ำตาไหลอาบลงมาข่มเสียงร้องไว้อย่างเจ็บปวด
"ซี๊ดดด!! แน่นฉิบ" ความคิดที่ว่าเธอคงผ่านผู้ชายมาหลายคนถูกลบล้างด้วยหยาดเลือดที่ชโลมแก่นกายใหญ่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกผิดเลยสักนิดเดียวที่ทำรุนแรงกับเธอ
"ทนให้ได้ตลอดแล้วกันนะ อ่าาส์" เขารู้ว่าเธอเจ็บ แต่เธอไม่คิดจะส่งเสียงร้องขอความเห็นใจจากเขาเลยสักนิด นั่นยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้เขามากขึ้น ที่ต้องมาเจอคนอวดดีแบบนี้
ปึก! ปั๊บๆๆ
คามินกระแทกเอวสอบเข้าออกช่องทางรักที่แสนคับแน่นอย่างรุนแรง โดยไม่สนใจร่างบางที่นอนร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดเลยสักนิด
"ซี๊ดดด อ่าส์! แน่นไปหมด"
"ฮึก…" มีเพียงเสียงสะอื้นและหยาดน้ำตา ไม่มีแม้แต่เสียงครางที่คามินอยากได้ยิน
ปั๊บๆๆๆ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องนอนหรูของเขาอย่างต่อเนื่อง เมื่อคนตัวโตขยับสะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าใส่รัวๆ
"อ่าาส์~ เก่งเหมือนกันนี่ ซี๊ด!" ไม่คิดว่าเธอจะใจแข็งและมีความอดทนได้มากถึงเพียงนี้
อันนาหลับตาลงไม่อยากมองภาพที่เป็นเหมือนฝันร้ายนี้ ความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่มันเหมือนกับว่าร่างกายจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ
"เจ็บ… ฮึก! จะ…เจ็บ" สุดท้ายเธอก็ฝืนความเจ็บปวดที่มีไม่ไหว น้ำเสียงแหบแห้งเบาหวิวเอ่ยออกมาด้วยความทรมาน
"หึ นึกว่าจะแน่" เมื่อได้ยินคนตัวเล็กที่อวดดีเอ่ยปากว่าเจ็บ ก็ทำให้เขายกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ไม่ได้ผ่อนแรงที่กระทำอยู่ลงเลยสักนิด
สะโพกยังคงทำหน้าที่กระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่เขาออกในร่องรักคับแน่น รับรู้ได้ถึงการบีบรัดจากภายในพร้อมกับร่างบางที่เกร็งกระตุกเฮือกขึ้นมา เมื่อรับรู้ได้ถึงร่างกายที่เกร็งกระตุกคามินกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง
"อ่าาาส์!" สายธารน้ำกามสีขาวขุ่นผสมหยาดเลือดบริสุทธิ์ถูกปลดปล่อยเข้าใส่ในช่องทางรักที่แสนคับแน่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะความคับแน่นจากภายในทำให้เขาดึงตัวตนของตัวเองออกไม่ทัน
ร่างบางที่ใบหน้าอาบไปด้วยหยาดน้ำตา ร่างกายกระตุกเบาๆ หลังจากที่เจ้าของการกระทำป่าเถื่อนถอดถอนตัวตนของตัวเองออกไป
"เสร็จหน้าที่ของเธอแล้วก็ออกไปซะ อ้อ! แล้วก็อย่าลืมหายากินด้วยล่ะ ท้องขึ้นมาฉันฆ่าทิ้งทั้งแม่ทั้งลูก" พูดจบร่างสูงที่ได้ปลดปล่อยออกมาจนรู้สึกสบายตัวก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์
อันนาพยุงร่างกายอันบอบช้ำก้าวลงจากเตียงนอนด้วยขาที่สั่นเทาและอ่อนแรง เก็บเสื้อผ้าตัวเองที่ถูกเขาฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขาที่ตกอยู่ข้างๆ กันมาสวมใส่อย่างถือวิสาสะ เพราะเสื้อผ้าของเธอนั้นใส่ไม่ได้แล้ว
- ผู้เขียน
