“ลืมตาได้แล้วครับ”
เสียงกระซิบเบา ๆ บอกให้อลิษาค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เธอใช้เวลาปรับโฟกัสหลายวินาทีกว่าจะมองเห็นชัด ภาพที่เห็นคือคุณหมออินทัชคนเดิม ต่างกันที่คนตัวสูงไม่ได้ยืนเหมือนในตอนแรก เขาคุกเข่าลงบนพื้นตรงหน้าเธอ ในมือมีแหวนวงเล็กที่ล้อมไปด้วยเพชรเม็ดงามส่องประกายระยิบระยับล้อแสงไฟ
“อะ อะไรคะเนี่ย”
คนถามหัวใจเต้นแรง เธอมึนงง สับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ หมออินทัชก็มานั่งคุกเข่าแล้วยื่นแหวนให้เธอแบบนี้
หมายความว่ายังไง
“เราเป็นสามีภรรยากันมาซักพักแล้วนะครับ ทั้งทางนิตินัย และพฤตินัย แต่ผมกลับรู้สึกว่าเราขาดอะไรบางอย่างไป”
อินทัชจับมือนุ่มมากุม นิ้วหัวแม่มือนวดคลึงบริเวณนิ้วนางข้างซ้ายที่ว่างเปล่าเบา ๆ
“มันว่างเกินไป ลิษาไม่รู้สึกเหรอครับ”
“ตะ แต่ว่า.. ลิษา”
อลิษากลายเป็นคนติดอ่าง เธอเอาแต่ขยับปากอ้า ๆ หุบ ๆ เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก
คุณหมอ.. ทำแบบนี้ไม่กลัวลิษาหั
