“อื้ออ”
อลิษาขยับหน้าหนีบางอย่างนุ่มนิ่ม ที่แตะลงมาบนแก้มรบกวนการนอน ดวงตาสองข้างปิดสนิทแต่คิ้วกลับขมวดเป็นปม ส่งเสียงครางอื้ออ้าเพราะความขัดใจออกมาเป็นระยะ
“อื้อ อย่าค่ะ”
“ลิษา ตื่นได้แล้วครับ”
“ลิษาง่วงค่ะ อื้อ” ผู้บริหารคนเก่งงอแงเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ “คุณหมออย่ากวนสิคะ”
“ผมไม่ได้กวน แต่มันสายแล้ว เดี๋ยวจะไปถึงสายนะครับ”
“ก็เพราะคุณหมอไม่ใช่เหรอคะที่กวนลิษาจนดึกดื่น” เธอโทษเขา
“แต่คุณเองก็ร้องขอไม่ให้ผมหยุดไม่ใช่เหรอครับ” อินทัชเองก็ไม่ยอมแพ้
“หึ้ย!”
อลิษาลืมตาขึ้นมองคุณหมอที่นับวันก็ชักจะต่อปากต่อคำเก่งเหลือเกิน อินทัชอมยิ้มน้อย ๆ แล้วใช้ปลายนิ้วแตะแก้มใสเบา ๆ
“ลุกก่อนเถอะครับ ค่อยนอนต่อบนรถก็ได้ ผมจะดูแลคุณเอง ภรรยาคนเดียว ผมดูแลได้ครับ”
แค่ประโยคสั้น ๆ ของคุณหมอก็ทำให้อลิษาไปต่อไม่เป็น สองแก้มร้อนจัดและขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างรวดเร็ว ผู้บริหารสาวสติหลุดออกจากร่าง ขนาดอินทัชดึงตัว
