บทที่4 ผู้ติดตามแสนสวย
1364 คำ
บทที่4
ผู้ติดตามแสนสวย
รณพีร์พาพิจิกามาทานอาหารญี่ปุ่นนี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าร้านอาหารหรูแบบนี้ปกติแล้วซูชิชิ้นละสิบบาทแถวบ้านก็เหลือแหล่แล้ว
"เคยกินไหม"
เขาก็ช่างถามเธอจะไปเคยกินได้อย่างไรแต่ละเมนูแถมหูฉี่ คำนึง 2-3 ร้อยเธอรับไม่ไหวจริงๆ รีบส่ายหน้าแล้วดันเมนูออกไปทำเอารณพีร์อยากจะหัวเราะเขาจึงหยุดเมนูขึ้นมาดูแล้วสั่งให้เธอเอง
ไม่นานซูชิที่เขาสั่งรวมถึงซาซิมิก็ถูกนำมาเสิร์ฟเธอมองหน้าเขาพร้อมกับมองอาหารตรงหน้าจะทานยังไงไม่ให้มันดูน่าอาย สุดท้ายรณพีร์ก็เป็นคนสอนให้เธอทานดูถ้าเธอจะเริ่มอร่อยกับอาหารญี่ปุ่นมื้อนี้เสียแล้วเขาตักอะไรให้เธอก็ทานจนหมดเรียกได้ว่าไม่มีขัดสักอย่าง
"แม่ฉันเลี้ยงเธออดหรือเปล่าเนี่ยหืม"
"ไม่นะคะคุณท่านเลี้ยงหนูอย่างดีเลยค่ะ อาหารครบทั้ง 3 มื้อหรืออยากจะกินอะไรก็ทำได้เลยนะคะคุณท่านไม่ว่าค่ะ" เธอรีบโบกมือปฏิเสธเพราะว่าหม่อมหลวงกัลยาณีไม่เคยปล่อยให้เธออดหรือลูกน้องคนอื่นก็ไม่มีใครอดอยากปากแห้งอยากทานอะไรก็ทำทานกันได้เลยผักผลไม้ที่ปลูกเอาไว้อยากจะกินเมื่อไหร่ก็ไปเก็บมากินดีกว่าปล่อยให้มันเน่าเสีย
"ฉันเชื่อแม่ฉันน่ะไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหรอก พรุ่งนี้ฉันจะมีเข้าบริษัทเธอก็ติดตามฉันไปด้วยแล้วกันจะได้เรียนรู้งานกันไปหรือเธออยากเรียนต่อ?" เขาเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าดูเธออยากจะเรียนต่อเหมือนกันแต่ด้วยอายุและวัยของเธอ เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง
"ใจจริงหนูก็อยากเรียนค่ะแต่ว่าภาระที่หนูมีมันทำให้หนูไม่มีเวลาและไม่มีโอกาสที่จะได้เรียนค่ะตั้งแต่พ่อเสียหนูต้องเป็นเสาหลักของครอบครัวต้องส่งเงินให้ที่บ้านบางครั้ง.... หนูก็ไม่มีเหลือเอาไว้ใช้เลยค่ะ"
รณพีร์ไม่คิดว่าเด็กในบ้านจะลำบากขนาดนี้ครอบครัวของเธอเดือดร้อนจนเธอเองไม่มีเงินเก็บสักบาทแต่ก็ไม่เคยปริปากบอกใคร เขาคงจะปล่อยให้เธอลำบากลำบนต่อไปไม่ได้แล้วอย่างน้อยเขาเป็นนายจ้างก็ควรช่วยเหลือจุนเจือครอบครัวของเธอ
"ฉันจะช่วยค่ารักษาพยาบาลของยายเธอถือเสียว่าเป็นสวัสดิการจากนายจ้างก็แล้วกัน"
พิจิกาไม่คิดว่าเธอจะได้รับโอกาสดีแบบนี้เธอยกมือขึ้นพนมแล้วไหว้เขาด้วยใจจริงตอนนี้เธอร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทางเป็นพระคุณและเป็นบุญคุณกับเธอมากที่นายจ้างให้โอกาสเธอถึงเพียงนี้
กลับมาถึงบ้านทุกคนก็ต่างตกใจที่ได้เห็นพิจิกาในมุมที่ใครหลายๆ คนไม่เคยเห็น เธอสวยน่ารักดูเป็นสาวสะพรั่งไม่ใช่สาวรับใช้คนเดิมเธอแอบหวั่นใจกลัวว่าจะมีใครมาว่าเธอแต่ทุกคนกลับยินดีและดีใจที่เธอได้ทำงานกับรณพีร์
"เอาของไปเก็บเถอะแล้วไปพักผ่อนวันนี้มืดแล้วฉันไม่มีอะไรจะใช้เธอแล้วล่ะ"
"ค่ะ...."
วันต่อมาพิจิกาตื่นแต่เช้ามาทำงานบ้านจนเสร็จครบทุกอย่างเธอก็เตรียมอาบน้ำแต่งตัววันนี้เธอเลือกใส่ชุดกระโปรงยาวคลุมเข่า แต่งหน้าบางๆ พอน่ารักไม่ฉูดฉาด เธอเดินออกมาก็เจอรณพีร์เขากำลังเดินลงมาจากชั้นสองด้วยชุดทำงานของเขา เขามองเธอแล้วยิ้มให้ถือว่าที่เสียเงินไปไม่เสียเปล่า
"มานั่งทานข้าวด้วยกันสิ" เป็นคำชวนที่ทำให้ทั้งบ้านหันมามองพิจิการีบเดินถอยหลังแล้วส่ายหน้าเธอไม่ควรไปนั่งตรงนั้นนั่นมันที่สูงศักดิ์ของเจ้าของบ้าน อย่างเธอเหมาะกับการนั่งทานหลังครัวกับแม่บ้านคนอื่นๆ ถึงจะถูก
"ไม่ดีกว่าค่ะ หนูทานมาเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"ทานมาเรียบร้อยหรือว่าเกรงใจหืม?"
"หนูทานมาแล้วเรียบร้อยจริงๆ ค่ะ คุณพีร์ไม่ต้องห่วงนะคะถามแม่บ้านคนอื่นๆ ก็ได้ค่ะ"
รณพีร์มองหน้าแม่บ้านทุกคน ทุกคนต่างพยักหน้ายืนยันว่าเธอทานข้าวแล้วเรียบร้อยเขาจึงกลับไปนั่งประจำที่โดยไม่สนสายตาผู้เป็นแม่ที่มองลูกชายอย่างจ้องจับผิด
หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จทั้งสองก็เดินทางมาที่โรงแรมกัลยาณีโรงแรมที่เธอเคยมาสมัครงานในตำแหน่งแม่บ้านแต่ทว่าวันนี้เธอมาในฐานะผู้ช่วยของรณพีร์
"งานของเธอในวันนี้คือช่วยฉันจัดเรียงวาระการประชุม เอาเอกสารนี่ไปถ่ายมาให้ครบ 20 ชุดแล้วจัดเรียงมาส่งฉัน"
"ได้ค่ะคุณพีร์"
เธอทำตามเขาอย่างว่าง่ายเรื่องการถ่ายเอกสารแม้เธอจะงงๆ แต่ก็พอทำได้ผิดบ้างถูกบ้างก็ถูก xerox ออกมาครบยี่สิบชุด
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"เอกสารเรียบร้อยแล้วค่ะคุณพีร์"
ปึก!
เพราะความไม่ดูตาม้าตาเรือรีบเปิดประตูเข้ามาหวังจะเอางานมาส่งทำให้เธอชนเข้ากับผู้จัดการของโรงแรมที่เดินออกมาพอดี ผู้จัดการสาวมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรเพราะว่าเธอถือแก้วกาแฟที่นำมาเสิร์ฟให้รณพีร์แต่ชายหนุ่มปฏิเสธและให้เธอยกออกมาตอนนี้แก้วกาแฟนั้นได้หกเปื้อนชุดยูนิฟอร์มของเธอเรียบร้อย
"นี่ทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือเลย!!"
"หนูขอโทษค่ะหนูไม่ทันได้มอง เดี๋ยวหนูเช็ดให้นะคะ"
"ไม่ต้องยุ่ง! จะไปไหนก็ไปแล้วนี่เธอเป็นใครอ๋อคงเป็นเด็กฝึกงานสินะอยากโดนไล่ออกใช่ไหม!!"
ผู้จัดการสาววีนใส่พิจิกาจนพิจิกาหน้าเสียเธอรีบยกมือไหว้ขอโทษขอโพยแต่ดูเหมือนว่าผู้จัดการสาวจะไม่ต้องการคำขอโทษของเธอเลย
"เกิดอะไรขึ้น!"
รณพีร์เดินออกมาพร้อมมองหญิงสาวทั้งสองตอนนี้ผู้จัดการของโรงแรมชุดเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟส่วนพิจิกาก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเช่นกันเอกสารที่เขาสั่งให้เธอไปจัดการก็เปรอะเปื้อนไปด้วย
"หนูผิดเองค่ะหนูเข้ามาไม่ได้ดูว่ามีคนกำลังเดินออกมาหนูเลยชนกับพี่เขาจนกาแฟหกค่ะ"
"ก็แค่กาแฟหกมันจะอะไรกันนักกันหนาทำไมต้องโวยวายเสียงดังด้วยแม่ฉันไม่ได้แจ้งหรือไงว่าฉันไม่ชอบความวุ่นวาย!"
ดูเหมือนว่ารณพีร์จะไม่พอใจกับเรื่องราวในวันนี้สองสาวรีบก้มหน้าลงพร้อมขอโทษเขาจึงสั่งให้ผู้จัดการทำงานของตนเองแล้วตามแม่บ้านขึ้นมาจัดการคราบกาแฟด้วย
"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เสียงนุ่มสุขุมทำเอาพิจิกาหัวใจเต้นตึกตักเมื่อกี้ยังวีนใส่เธอกับผู้จัดการอู่เลยแท้ๆ
"หนูไม่เจ็บค่ะกาแฟไม่ได้ร้อนมากแต่งานที่คุณสั่งให้หนูไปทำมันเปื้อนหมดแล้วเดี๋ยวหนูไปทำให้ใหม่นะคะ"
"ไม่เป็นไรไม่ต้องทำแล้ว"
เธอมองหน้าเขาด้วยความตกใจเธอทำให้งานของเขาเสียหายจนเขาไม่อยากให้เธอมาทำงานแล้วใช่ไหม
"ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้นฉันไม่ได้จะไล่เธอออก พอดีว่าเอกสารที่ฉันให้เธอไปถ่ายมันผิด วาระการประชุมแผ่นนั้นมันถูกยกเลิกไปแล้ว"
"หนูก็นึกว่าคุณพีร์จะไล่หนูออกเสียแล้ว"
"ทำไมต้องไล่ออกด้วยฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลแบบนั้นสักหน่อย มานี่สิฉันจะเริ่มสอนงานเธอแล้ว"
-------------------------------
รู้สึกแปลกๆนะคะ กับคนอื่นคุณพีร์ไม่สนใจเลยแม้แต่กาแฟก็ไม่รับ อิอิ
- ผู้เขียน
