บทที่1 สาวใช้ชื่อพิจิกา
1319 คำ
บทที่1
สาวใช้ชื่อพิจิกา
บ้านวงศ์สกุลพิพัฒน์
ในวันที่ทุกคนตื่นเช้ามารับฟังข่าวดีจากหม่อมหลวงหญิงกัลยาณีท่านเป็นหม้ายสาวที่มีลูกชายสุดหวงแหนเพียงหนึ่งคนมีนามว่า รณพีร์ ตอนนี้กำลังศึกษาปริญญาโทควบคู่กับการดูแลกิจการส่งออกสินค้าแปรรูปอยู่ที่ต่างประเทศ พิจิกา เดินเข้ามาในบ้านเพื่อรับฟังข่าวใหญ่ที่เหล่าแม่บ้านคนอื่นๆ ต่างคาดเดาไปต่างๆ นานาบ้างก็ว่าหม่อมหลวงกัลยาณีจะขึ้นเงินเดือนให้บ้างก็ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงระบบการทำงานแต่พิจิกาไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้นสักเท่าไหร่เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าเราแม่บ้านพวกนี้พูดอะไรออกมาต่างก็เติมแต่งใส่สีตีไข่
"มากันครบแล้วใช่ไหม" หม่อมหลวงกัลยาณีมองหน้าแม่บ้านทุกคนหนึ่งในนั้นก็คือพิจิกาหม่อมหลวงท่านเป็นคนรับพิจิกาเข้ามาทำงานด้วยตนเองเพราะว่าเธอมาสมัครงานเป็นแม่บ้านที่บริษัทของตระกูลวงศ์สกุลพิพัฒน์เธอเห็นว่าพิจิกาเป็นคนหน้าตาดีอาจปล่อยให้อยู่ในบริษัทคงถูกแทะโลมจนมีปัญหาตามมาเธอจึงให้พิจิกามาทำงานในบ้าน
"ครบแล้วค่ะคุณหญิง" ป้าศรีหัวหน้าแม่บ้านเอ่ยขึ้นทุกคนจึงนั่งฟังกันอย่างตั้งใจ
"อาทิตย์นี้ลูกชายของฉันจะกลับมาอยู่ไทยอย่างถาวรแต่ฉันยังไม่รู้ว่าตาพีร์จะมาถึงวันไหนยังไงก็ฝากทุกคนช่วยดูแลความสะอาดให้เรียบร้อยด้วยล่ะ"
"ไม่ต้องห่วงค่ะคุณหญิงเดี๋ยวศรีจัดการให้ค่ะ"
"หนูพิทำหน้างงเชียวยังไม่เคยเห็นตัวจริงของตาพีร์น่ะสิ" หม่อมหลวงกัลยาณีเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
"ค่ะคุณหญิง"
"หล่อมากเลยล่ะพิ พี่เคยเห็นแล้วเมื่อปีก่อนคุณพีร์กลับมาบ้านแต่ปกติแล้วคุณพีร์จะไม่ค่อยลงมาวุ่นวายกับพวกเราขนาดอยู่บ้านยังหาตัวกันไม่เจอ"
"ใช่แล้วคุณพีร์ชอบความสงบพวกเราก็อย่าเอะอะเสียงดังล่ะ"
เหล่าแม่บ้านพูดคุยกันหม่อมหลวงกัลยาณีจึงขอตัวไปชมสวนดอกไม้โดยมีพิจิกาประคองท่านมานั่งที่เก้าอี้หวาย กัลยาณีรับน้ำชาจากพิจิกาขึ้นมาดื่มดอกกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์เบ่งบานรับแสงแดดในตอนเช้าผีเสื้อหลากสีบินสวยงามจนพิจิกาต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
"หนูพิจ๊ะ ปีนี้หนูอายุเท่าไหร่แล้ว" กัลยาณีเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มที่แสนสดใสเธอเอ็นดูเด็กคนนี้เพราะว่าตนเองนั้นไม่มีลูกสาวเลย
"22 ค่ะคุณท่าน"
"แล้วครอบครัวหนูล่ะตอนนี้เป็นยังไงบ้างปกติฉันจะเห็นหนูลากลับบ้านทุกเดือนแต่ทำไมพักหลังถึงไม่ได้กลับบ้านแล้ว"
"ทุกคนสบายดีค่ะ หนูคิดว่าจะกลับช่วงปีใหม่เลยทีเดียวจะได้อยู่หลายวันหน่อย"
"อีก 3 เดือนสินะ"
"ค่ะคุณท่าน"
ทั้งสองนั่งพูดคุยกันจนแดดเริ่มแรงพิจิกาจึงพาหม่อมหลวงกัลยาณีเข้ามาพักในบ้านแม่บ้านรีบยกของว่างไม่ว่าจะเป็นผลไม้หรือขนมไทยโบราณที่หม่อมหลวงกัลยาณีมักใส่ใจเป็นพิเศษท่านลงมือทำทุกอย่างด้วยตนเอง
"วันนี้คุณท่านจะทำขนมหม้อแกงหรือคะ" พิจิกามองดูวัตถุดิบบนโต๊ะก็พอจะเดาออก
"ใช่แล้วล่ะซ้อมมือไว้เสียหน่อยไม่รู้ว่าเจ้าพีร์จะกลับวันไหนแต่เมื่อคืนโทรมาบอกฉันว่าจะกลับอาทิตย์นี้"
"ถ้างั้นเดี๋ยววันนี้หนูเป็นลูกมือของคุณท่านเองนะคะ เผื่อกลับไปบ้านช่วงปีใหม่หนูจะได้ทำให้แม่กับยายไปทำบุญค่ะ"
"เอาสิมาเริ่มด้วยการบดถั่วก่อนเลยถั่วเขียวกะเทาะเปลือกนึ่งให้สุกนิ่มแล้วเอามาบดหรือจะปั่นก็ได้ถ้าปั่นเนื้อมันก็จะเนียนแต่คนโบราณอย่างฉันชอบเอามาบดมากกว่าเวลากินมันจะได้มีอะไรนะเทคเจอร์ใช่ไหม ฮ่าๆๆ"
ทุกคนหัวเราะชอบใจคงจะมีเพียงเจ้านายบ้านนี้ที่รักเอ็นดูลูกน้องทุกคนใครเดือดร้อนอะไรก็ขอให้บอกท่านพร้อมช่วยเหลือเพราะท่านมองว่าทุกคนในบ้านเป็นคนในครอบครัวเดียวกันไม่ได้แบ่งชนชั้นวรรณะแต่อย่างใด
"บดเรียบร้อยแล้วค่ะหนูใช้สากสวมด้วยถุงแกงแล้วตำๆ บดๆ แบบนี้ใช่ไหมคะ"พิจิกายกกะละมังขึ้นมาให้หม่อมหลวงกัลยาณีดูผลงานที่เธอตั้งใจทำ
"อ่าา แบบนี้แหละใช้ได้ต่อไปนะเอากะทิน้ำตาลมะพร้าวเกลือและใบเตยแล้วก็ไข่เป็ดขยำด้วยมือจนเนื้อเนียนละเอียดเสร็จแล้วก็นำมาเทผ่านกรองใส่ลงไปในถั่วที่เราบดเอาไว้แล้วคลุกเคล้าให้เข้ากัน"
พิจิกาทำตามที่หม่อมหลวงกัลยาณีบอกทุกขั้นตอนเธอเป็นเด็กเรียบร้อยตั้งใจทำไม่มีบ่นเธอมองว่าสิ่งที่หม่อมหลวงกัลยาณีสอนนั้นเป็นสิ่งที่ดีหากวันหนึ่งเธอกลับไปอยู่บ้านก็คงนำความรู้ที่หม่อมหลวงกัลยาณีสอนไปหารายได้สร้างอาชีพ
"เสร็จแล้วก็เทใส่ถาด ศรีตั้งไฟไว้แล้วใช่ไหม"
"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณท่าน"
"ถ้าเป็นสมัยก่อนเขาจะอบในเตาถ่านหน้าขนมจะใช้เป็นสังกะสีเอาถ่านร้อนๆ วางหน้าขนมจะได้สีเข้มแต่สมัยนี้ใช้เตาอบไฟฟ้ามันสะดวกกว่า"
"หนูเอาเข้าเตาเลยนะคะ"
"ระวังร้อนล่ะหนูพิ"
พิจิกานำถาดขนมหม้อแกงใส่ไปในเตารอเวลา30นาทีกลิ่นขนมก็หอมออกมาจากเตาหม่อมหลวงกรองแก้วมองดูสาวใช้อย่างพิจิกากำลังตื่นเต้นอยู่หน้าเตายังอดเอ็นดูไม่ได้ ช่วงเวลาที่ลูกชายไม่อยู่เธอก็ได้พิจิกานี่แหละที่คอยดูแลพูดคุยและทำขนมด้วยกันพอได้คลายเหงาไปบ้าง
"สุกแล้วค่ะคุณท่าน"
"ยกออกมาเลยระวังหน่อยนะมันร้อนมาก"
"ค่ะคุณท่าน"
ขนมหม้อแกงถูกนำออกมาวางบนโต๊ะเพื่อรอให้คลายความร้อนหม่อมหลวงกัลยาณีนำน้ำมันที่ใช้เจียวหอมทาบางๆ จากนั้นก็โรยหอมเจียวตกแต่งอย่างสวยงามรอให้เย็นสนิทถึงจะตัดแบ่งเป็นชิ้นแจกจ่ายให้ทุกคนได้ชิม
"น่าทานมากเลยค่ะคุณท่าน"
"ขนมไทยเป็นขนมที่ต้องประณีตต้องใจเย็นถ้าใจร้อนเมื่อไหร่ขนมจะพังทันที"
พิจิกาจดจำคำสอนของหม่อมหลวงกัลยาณีทุกอย่างวันนี้เสร็จจากงานทำขนมเธอก็มาช่วยแม่บ้านคนอื่นๆ ทำงานบ้านเธอทำหน้าที่เช็ดกรอบรูปที่ชั้นไม้สักทองรูปถ่ายตั้งแต่บรรพบุรุษไล่มาถึงรณพีร์ลูกชายเพียงคนเดียวของหม่อมหลวงกัลยาณี
คนตัวเล็กปีนขึ้นไปยังชั้นบนสุดเพื่อเช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนจะไล่ลงมาทีละชั้นทีละชั้นจนถึงชั้นสุดท้ายนั่นก็คือรูปถ่ายในวัยเยาว์จนถึงภาพล่าสุดคือตอนที่รณพีร์กลับมาเมื่อปีที่แล้วเป็นงานวันเกิดของหม่อมหลวงกัลยาณี เขาดูหล่อสมาร์ตหุ่นดีที่สำคัญดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อย
"โอ้โหเป็นนักกีฬาตั้งแต่เด็กเลยเหรอเนี่ย" ถ้วยรางวัลมากมายและใบประกาศนียบัตรที่ถูกจัดเรียงเอาไว้มีมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ
"ขนาดในรูปยังหล่อตัวจริงจะหล่อเหมือนในรูปไหมนะ" เสียงบ่นพึมพำดังไปถึงด้านหลังเธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีดวงตาคู่หนึ่งจดจ้องมองเธออยู่
"อยากรู้ก็หันมาดูสิ จะได้รู้ว่าฉันหล่อเหมือนในรูปหรือเปล่า"
O_O!
------------------------------------
กรี๊ดดด ตื่นเต้นมากม่เขาจะเย็บกันเลยไหม ฮ่าาาา
ขอ2คอมเมนต์ ไม่รู้ถึงไหมถ้าถึงพรุ่งนี้มา 2 ตอนเลยค่ะ
- ผู้เขียน
