บทที่4 บังเอิญ
3227 คำ
ช่วงสายของวันต่อมาเข็มกำลังเดินเช็คความเรียบร้อยภายในร้านไปเพลินๆ อยู่ๆ พนักงานสาวในร้านก็เดินตรงเข้ามาหาเธอ พร้อมกับบอกกับเธอว่ามีแขกมาขอพบ เธอจึงเดินตามไปทันที พอเข็มเห็นร่างหนาสูงใหญ่ที่กำลังยืนหันหลังให้อยู่ เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นใครแต่แอบตกใจที่ชายหนุ่มมาหาเธอถึงที่ร้านทั้งที่เมื่อคืนถูกเธอปฏิเสธไปแล้ว
"คุณมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงหวานถามขึ้น
"ผมอยากจะมาขอโทษคุณเรื่องเมื่อคืน ที่ผมทำรุ่มร่ามกับคุณ" คริสยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงสดราคาแพงไปให้หญิงสาว
"ขอโทษฉัน" เข็มทำหน้างงงวย
"ใช่ครับ ผมขอโทษคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืน"
"ค่ะ เอาเป็นว่าฉันไม่ถือสาอะไรคุณก็แล้วกัน"
"ถ้าไม่โกรธผมแล้ว งั้นก็กรุณารับดอกไม้ช่อนี้ แทนคำขอโทษผมหน่อยได้ไหมครับ"
"ค่ะ ฉันจะรับไว้" ยื่นมือบางไปรับช่อดอกไม้มาถือไว้
"ถ้าไม่เป็นการรบกวนมากเกินไป ไปทานข้าวกับผมสักมื้อได้ไหมครับ"
"เมื่อคืนฉันทำคุณเจ็บตัว เพราะคำพูดที่คุณดูถูกฉัน แต่มาวันนี้คุณกลับมาขอโทษฉัน ฉันว่ามันแปลกๆนะคะ" เมื่อคืนเขายังทำหยาบคายกับเธออยู่เลย แต่วันนี้เขามาหาเธอถึงที่ร้านเขาจะมาไม้ไหนกันแน่
"ถ้าผมไม่ชอบหรือไม่สนใจใครจริงๆ ผมไม่มาให้เสียเวลาหรอกครับ" คริสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"คนที่คุณพูดถึงไม่น่าจะใช่ฉันนะคะ" เข็มทำเฉไฉ
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะจีบคุณ"
"อะไรนะ!" เข็มถามด้วยความตกใจไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง
"คุณฟังไม่ผิดหรอก ผมพูดจริงๆ "
"คุณอย่ามาล้อฉันเล่นดีกว่าค่ะ อีกอย่างคุณมีผู้หญิงตั้งเยอะแยะมาให้เลือกมากมาย อย่าเสียเวลาเลยค่ะ"
"ผมยอมเสียเวลาไปกับคุณครับ อีกอย่างที่ผมมาวันนี้เพราะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ"
"แล้วคุณไม่คิดบ้างเหรอคะ ว่าที่ฉันปฏิเสธคุณไปเมื่อคืนเพราะว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว"
"คุณมีแฟนแล้วเหรอ" คริสถามกลับทันที
"เปล่าหรอกค่ะ"
"ค่อยโล่งอกหน่อย ผมจะได้เดินหน้าเต็มที่"
"ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ แต่ฉันคงจะไปทานข้าวกับคุณไม่ได้จริงๆ ค่ะ"
"ทำไมล่ะ" คริสขมวดคิ้วเข้าหากัน
"คุณไม่มีคุณสมบัติอะไรที่ฉันจะต้องคบหาด้วยเลยสักนิดเดียว ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องพูดตรงๆ"
"คุณพูดแบบนี้หมายความยังไง ผมไม่เข้าใจ"
"ฉันไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้มั่วผู้หญิงไปเรื่อยแบบคุณค่ะ "
"แล้วถ้าผมเลิกทุกอย่าง คุณจะสนใจไหม"
"ไม่รู้สิคะ ฉันคิดว่าคนอย่างคุณคงจะเปลี่ยนไม่ได้หรอก"
"งั้นเหรอ คุณคอยดูก็แล้วกัน แล้วอย่ามาหลงรักผมทีหลังนะ ผมเตือนไว้ก่อน"
"ฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"ครับ" รับคำพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
เข็มเดินถือช่อดอกกุหลาบไปวางลงบนเคาร์เตอร์ พร้อมกับจ้องมองด้วยความเหลือเชื่อในใจ เธอไม่คาดคิดเลยว่าคริสโตเฟอร์จะมาทำอะไรแบบนี้ให้เธอ แถมออกปากว่าจะจีบเธออีก เขาต้องการอะไรกันแน่ ตัวเธอก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่าผู้หญิงคนอื่นเลย ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงชีพไปวันๆ ก็เท่านั้นเอง เขาจะมาสนใจเธอทำไม เข็มคิดวุ่นอยู่ในใจ
ด้านคริสเดินยิ้มกริ่มออกไปจากร้านอย่างคนอารมณ์ดี เขาอยากจะรู้เหมือนกันถ้าเกิดเขารุกเธอหนักๆ เธอจะยอมใจอ่อนให้เขาไหม ตอนนี้ใจแข็งได้ใจแข็งไป อีกไม่นานหรอก เธอจะต้องมาสยบให้เขาเพียงคนเดียวอย่างแน่นอน
หนึ่งเดือนต่อมา
ณ วัดแห่งหนึ่งน้ำมาร่วมงานศพชัยวัชพ่อของพิมพ์หลังจากที่กลับมาจากต่างประเทศ เธอกำลังนั่งไหว้ฟังพระสวดอยู่ข้างๆพิมพ์ อยู่ๆ ภูมิก็เดินมานั่งลงเก้าอี้ข้างๆ เธอ ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าภูมิช่วยเหลือพิมพ์เรื่องเงิน ซึ่งบังเอิญมากที่พิมพ์รู้จักกับภูมิ เธอก็ค่อยมองเขาดีขึ้นมาหน่อยที่เขาช่วยเหลือพิมพ์ แต่ก็ไม่ชอบเขาอยู่ดี เธอไม่อยากจะเจอหน้าเขาแต่ต้องมาเจอกันอีกจนได้ ทั้งสองคนยังไม่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการเลย เพราะยังไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย แต่กลับได้มาเจอกันในงานนี้เสียอย่างงั้น
"น้ำนี่คุณภูมิ" พิมพ์เอ่ยขึ้น
"สวัสดีค่ะ" น้ำเอ่ยทักทายตามมารยาทเพราะเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
"สวัสดีครับ" ภูมิหันไปมองใบหน้าเนียน
"ค่ะ"น้ำรับคำสั้นๆ
"น้ำเป็นเพื่อนพิมพ์ตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันแล้วค่ะ "
"ครับ" ภูมิพยักหน้ารับรู้
"ว่าแต่คุณภูมิทานอะไรมาแล้วหรือยังคะ" พิมพ์ถามขึ้น
"ผมยังไม่หิวเลยครับ"
"ค่ะ" พิมพ์รับคำ
"ผมขอตัวกลับก่อนนะ พอดีมีธุระ" ภูมิพูดพลางเหลือบหันไปมองหน้าน้ำแวบหนึ่ง
"ค่ะ" พิมพ์ยิ้มรับ
หลังจากที่พิธีการทุกอย่างผ่านไปพิมพ์ก็เดินไปส่งน้ำที่รถ น้ำจึงสวมกอดเพื่อนเพื่อให้กำลังใจ
"ทานข้าวเยอะๆ นะ ลูกในท้องจะได้แข็งแรง" น้ำเอ่ยขึ้น
"จ้ะ"
"แล้วก็อย่าเครียดล่ะ ฉันเป็นห่วง"
"ฉันรู้แล้ว เธอกลับไปทำงานเถอะ"
"มีอะไรก็โทรมาได้ตลอดนะ ไว้ฉันจะมาเยี่ยมบ่อยๆ "
"จ้ะ ขอบใจนะ"
พอน้ำขึ้นไปนั่งบนรถคันเก่าคู่ใจก็ขับแล่นออกไปทันที ในใจก็อดเป็นห่วงพิมพ์ไม่ได้ เพราะมีแต่เรื่องหนักๆ เข้ามาในช่วงเวลานี้ อีกทั้งยังเรื่องพ่อของลูกในท้องที่ตามมาหาถึงนี่อีก เธอได้แต่หวังว่าเรื่องทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี
ด้านภูมิกำลังเดินสำรวจคอนโดของตนเองที่พึ่งจะซื้อและย้ายเข้ามาอยู่ไม่กี่วันเองอย่างสบายอารมณ์ หลังจากที่ไปเคลียร์งานที่บริษัทกลับมา ร่างหนาเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟานุ่มพร้อมกับหลับตาลงเพื่อพักสายตา ช่วงนี้งานเขาก็จะยุ่งๆ หน่อย เพราะไม่มีเลขาประจำตัวเนื่องจากเธอลาออกไปคลอดลูก ระหว่างนี้เขาจึงต้องจัดตารางเวลางานด้วยตัวเอง ส่วนแพทเขาไม่ได้บอกเธอว่าเขาซื้อคอนโดที่นี้ เขาไม่อยากให้เธอมากวนใจอีก
หลายวันต่อมาน้ำเดินถือถุงของพะรุงพะรังเพื่อเอามาเยี่ยมพิมพ์เข้าในบ้านเจอพิมพ์กำลังนั่งจัดขนมใส่ตะกร้ากับแม่อยู่
"พิมพ์เธอดีขึ้นหรือยัง" น้ำนั่งลงข้างพิมพ์
"ดีขึ้นแล้วจ้ะ"
"ฉันชื้อของมาฝากเธอเยอะแยะเลย"
"ขอบใจจ้ะ"
"ว่าแต่หลานฉันในท้องเธอเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ปกติดี จะไปตรวจและฝากครรภ์วันพรุ่งนี้"
"แล้วพ่อของลูกล่ะ มาหาบ้างไหม"
"เขาเพิ่งจะกลับไปเมื้อกี้นี้เอง" ภาพที่เธอปาหนังสือใส่หน้าปีเตอร์จนเขาเจ็บตัวยังติดตาเธออยู่
"จริงดิ ดีแล้วล่ะเธอจะได้ไม่ต้องลำบากมากไปกว่านี้"
"แม่กลัวอย่างเดียว กลัวจะไปทำให้เขาอกแตกตายล่ะสิ"
"ทำไมคะแม่ มีเรื่องอะไรกัน" น้ำถามด้วยความอยากรู้
"ก็พิมพ์นะสิลูก จะไปทำงานเป็นเลขาคุณภูมิเขา"
"ตายจริง ! พิมพ์เธอจะไปทำงานกับเสือผู้หญิงอย่างคุณภูมิงั้นเหรอ" น้ำตกใจ
"ทำไมล่ะ เขาเป็นคนดีออก" พิมพ์แย้งขึ้น
"เธอไม่รู้เหรอ ว่าเขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ส่วนมากก็เป็นพวกดารานางแบบไฮโซทั้งนั้น เอาไม่เลือกอย่างนั้น ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่อยากจะอยู่ใกล้" น้ำเม้าส์อย่างเมามัน
"จริงเหรอ แต่แม่ว่ามันก็เป็นธรรมดาของผู้ชายโสดนะ "กนกวรรณเอ่ยขึ้น
"โธ่ คุณแม่อ่ะ" น้ำทำหน้าบึ้งตึง
"ก็มันจริงนี้จ้ะ" กนกวรรณเอ่ยยิ้มๆ
"เธอรู้อย่างนี้แล้ว ยังเปลี่ยนใจทันนะ" น้ำหันไปมองหน้าพิมพ์
"เธอจะบ้าเหรอฉันไปทำงานนะ อีกอย่างฉันท้องอยู่เขาคงไม่หน้ามืดหรอก" พิมพ์ส่ายหน้า
"ตามใจเธอ ก็แล้วกัน" น้ำถอนหายใจเบาๆ
น้ำอยู่ทานข้าวกับสองแม่ลูกสักพักก็กลับไปยังคอนโดของตัวเอง กำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์ก็เจอ ภูมิควงผู้หญิงหน้าตาสะสวยเดินออกมาจากลิฟต์พอดี น้ำยืนงงสงสัยว่าทำไมเจอภูมิที่คอนโดเดียวกับเธอได้ ภูมิปลายตามองน้ำแวบหนึ่งแล้วเดินผ่านหน้าเธอออกไป
ภูมิแอบแปลกใจที่เจอน้ำเพื่อนพิมพ์ที่คอนโดแห่งนี้ ถ้าคิดไม่ผิดเธอต้องพักอยู่ที่นี้อย่างแน่นอน โอบเอวบางของหญิงสาวที่เขาหิ้วมานอนด้วยเมื่อคืนขึ้นรถคันหรูแล้วแล่นออกไปเพื่อไปส่งเธอถึงที่หมายอย่างสบายอารมณ์เพราะเขาได้ปลดปล่อยความต้องการภายในกายออกมาอย่างสุขสมแล้วตลอดทั้งคืน
สองวันต่อมาช่วงดึกของวันน้ำกำลังนั่งชิวๆ อยู่กับเข็มในผับชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งเจ้าของผับสุดหรูแห่งนี้ใครๆก็รู้จักกันดี เพราะดีกรีไม่ธรรมดาทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังเป็นนักธุรกิจไฟแรงอีกต่างหากในแวดวงเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้านซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัว และยังมีธุรกิจอย่างอื่นอีกมากมายจนนับไม่ถ้วน รวมถึงผับแห่งนี้ด้วยที่ภูมิตั้งใจเปิดเอาไว้สังสรรค์กับเพื่อนและเปิดบริการให้คนทั่วไป
"น้ำทำไมแกถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ" เข็มถามขึ้น
"ผับอื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องมาผับนี้ด้วยฉันไม่เข้าใจ" น้ำทำหน้าเบื่อหน่าย
"แล้วทำไมจะมาไม่ได้ อย่างกับแกไม่เคยมาอย่างนั้นแหละ"
"ช่างมันเถอะ แกจะดื่มก็รีบๆ ดื่มเลยฉันเริ่มจะง่วงแล้ว"
"ก็ได้ ฉันจะรีบดื่มให้หมด จะได้รีบกลับสักทีไม่รู้จะรีบกลับอะไรนักหนา " เข็มบ่นน้ำ
น้ำนั่งฟังเพลงไปเพลินๆ จนเห็นภูมิควงแพทเดินผ่านหน้าเธอไป ทั้งคู่พากันไปนั่งนัวเนียคลอเคลียซึ่งกันและกันตรงโต๊ะวีไอพี น้ำได้แต่นั่งมองด้วยความขยะแขยงจากนั้นก็หันหน้าหนีไปทางอื่นแทน ไม่ว่าเธอจะมาที่ผับแห่งนี้กี่ครั้งก็จะต้องเจอภาพอย่างนี้ทุกครั้งไปสิน่าน้ำคิดในใจ ผู้ชายอะไรมีดีอยู่อย่างเดียวคือรวยแต่ที่เหลือห่วยแตกควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ความดีเหรอเธอนึกได้อย่างเดียวคือช่วยพิมพ์เรื่องงานศพของพ่อเท่านั้น ผู้ชายอะไรน่ารังเกียจที่สุด
น้ำนั่งสักพักก็ลุกจากโต๊ะไปเข้าห้องน้ำ กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำหลังเสร็จธุระก็ชนเข้ากับใครบางคนเต็มๆ จนซวนเซจะล้มลงโชคดีที่เขาคว้าตัวเธอเข้ามาแนบตัวไว้ได้ก่อน ทั้งคู่มองสบตากันพอน้ำได้สติก็รีบผละออกทันที
"คุณนั้นเอง น้ำเพื่อนพิมพ์ใช่ไหม"ภูมิถามขึ้น
"ค่ะ ฉันขอตัว" หมุนตัวจะเดินออกไป
"เดี๋ยวก่อน ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณจังเลย เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม"
"ไม่เคยค่ะ คุณจำคนผิดแล้ว"
"เมื่อหลายวันก่อนผมเจอคุณที่คอนโด คุณก็พักอยู่ที่นั้นด้วยเหรอครับ"
"ค่ะ"
"ดีจังเลยครับ ผมจะได้มีเพื่อนไม่ต้องเหงาเวลาอยู่คนเดียว" ภูมิเดินเข้าไปประชิดตัวน้ำ
"เพื่อนฉันรอนานแล้ว ฉันขอตัว" น้ำรีบเดินออกไปทันที
ภูมิได้แต่มองตามหลังน้ำด้วยความค้างคาใจอะไรบางอย่าง เหมือนเขากับเธอเคยเจอกันมาก่อน แต่เขากลับจำมันไม่ได้ถ้าจำไม่ผิดก็คงจะเจอกันที่ผับนี้แหละ ส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินเข้าไปข้างในผับทันที
ด้านเข็มระหว่างที่กำลังเต้นกับหนุ่มๆอยู่ คริสก็พยายามเข้าไปกันผู้ชายพวกนั้นออกห่างจากตัวเธอ เขาพยายามตามจีบตามตื้อเธอเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วแต่เธอก็ไม่ยอมใจอ่อนตกลงจะเป็นแฟนกับเขาสักที อย่างมากก็แค่ยอมไปทานข้าวด้วยเท่านั้น สงสัยเขาคงจะต้องรุกหนักกว่านี้แล้วล่ะ
"ให้ผมไปส่งที่บ้านนะคืนนี้" คริสกระซิบอยู่ข้างๆใบหูบาง
"อย่าเลยค่ะ ฉันกลับเองได้"
"เมื่อไหร่คุณจะใจอ่อนสักที คุณก็เห็นว่าที่ผ่านมาผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนแล้ว" โอบเอวบางเข้ามาแนบชิดกับตนเอง
"ฉันขอเวลาหน่อยก็แล้วกันค่ะ" ที่ผ่านมาคริสมาหาเธอที่ร้านทุกวันไม่เคยขาด และก็ไม่เคยมีข่าวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย แต่เธออยากจะมั่นใจในตัวเขามากกว่านี้ก่อนถึงจะตอบตกลง
"ก็ได้ ผมจะรอ"
"ค่ะ" เข็มส่งยิ้มกว้างให้คริส
น้ำนั่งมองท่าทางของเข็มกับคริสที่แสดงออกอย่างคนสนิทสนมกันแล้วก็ถอนหายใจแรงๆทีหนึ่ง เธอรู้ว่าคริสพยายามตามจีบเพื่อนของเธออยู่ และดูท่าแล้วคงจะใจอ่อนให้อีกไม่นานเพราะเข็มเล่าเรื่องของชายหนุ่มให้เธอฟังทุกครั้งที่เจอหน้ากัน เรื่องของหัวใจเธอคงจะบังคับเพื่อนไม่ได้ เธอได้แต่หวังว่าคริสจะจริงจังกับเข็มจริงๆ ถ้าเข็มตอบตกลงเป็นแฟนกับชายหนุ่มแล้ว เพราะดูท่าแล้วเพื่อนเธอคงจะไม่รอดอย่างแน่นอน
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงเที่ยงคืนน้ำกับเข็มก็แยกกันตรงหน้าผับเพราะต่างคนก็ต่างขับรถมาเอง น้ำขึ้นไปนั่งบนรถด้านคนขับพยายามสตาร์ทรถหลายครั้งแต่ก็ไม่ติดสักที ระหว่างนั้นภูมิก็เดินผ่านมาพอดีเพราะกำลังจะกลับเหมือนกัน ชายหนุ่มจึงเคาะกระจกเรียกคนในรถ น้ำจึงลดกระจกลงพอเห็นว่าเป็นใครเธอก็ตกใจเบิกตากว้าง
"คุณ !"
"อะไรกันหน้าผมมีอะไรแปลกไปหรือเปล่า ทำไมถึงได้ตกใจขนาดนั้น"
"เปล่า" น้ำรีบหลบสายตาคม
"รถคุณเสียเหรอ"
"มันเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่งหรอก"
"ที่ผมถามก็แค่อยากจะช่วย ตกลงคุณจะให้ผมช่วยไหม ผมจะได้กลับไปพักผ่อนสักที"
"ไม่ต้อง คุณจะกลับก็กลับไปสิ" น้ำพูดพลางเลื่อนกระจกขึ้นปิดทันที
"อะไรวะ คนจะช่วยแต่กลับมาหงุดหงิดใส่" ภูมิส่ายหน้าด้วยความงงงวยกับท่าทางของน้ำ แล้วเดินไปขึ้นรถของตนเองแล้วขับแล่นผ่านหน้ารถคันเก่าของน้ำออกไป
น้ำพยายามสตาร์รถอีกครั้ง ไม่นานก็กลับมาติด เธอจึงรีบขับรถกลับตรงไปยังคอนโดตนเองทันที เพราะกลัวรถจะดับกลางทางในเวลาค่ำมืดอย่างนี้ อีกอย่างเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวด้วย ที่เธอไม่อยากให้ภูมิช่วยตั้งแต่ที่ผับก็เพราะไม่อยากจะคุยหรือรู้จักเขา เพราะทุกวันนี้เธอก็รู้จักเขามากพอแล้วจากข่าวต่างๆที่ไม่พ้นเรื่องผู้หญิงทุกครั้งไป
น้ำขับรถไปจอดตรงลานจอดรถใต้คอนโด จากนั้นเธอก็ตรงเข้าลิฟต์ไป เธอหวังว่าจะไม่เจอภูมิอีก แม้จะอยู่คอนโดเดียวกันก็เถอะน้ำคิดในใจ พอถึงห้องร่างบางก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าไม่นานก็หลับไปสู่ห้วงนิทรา
ด้านภูมิกำลังนอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างอาบน้ำเพื่อผ่อนคลาย ระหว่างนั้นก็นึกใบหน้าเนียนของน้ำขึ้นมา เขารู้สึกคุ้นหน้าเธอยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก เหมือนเคยได้ใกล้ชิดเธอถ้าเป็นไปได้ก็คงจะเป็นที่ผับของเขานั้นแหละ แต่สิ่งที่ทำให้เขาตะขิดตะขวงใจก็ท่าทางของเธอที่ไม่ค่อยอยากจะพูดคุยกับเขาสักเท่าไหร่ ภูมิสลัดความคิดทิ้งแล้วลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำพร้อมกับเช็ดตัวจนแห้งแล้วสวมใส่เสื้อคลุมตรงไปที่เตียงนอนนุ่ม ถอดเสื้อคลุมทิ้งลงพื้นแล้วล้มตัวลงนอนใต้ผ้าห่มทิ้งที่ตัวเปล่าเปลือย เขาชอบนอนโดยที่ไม่ใส่อะไรเลยจนชินไปแล้ว ที่สำคัญมันทำให้เขาสบายและหลับได้สนิทขึ้นจนถึงเช้า
วันต่อมาน้ำเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์เพื่อจะออกไปหาอะไรทาน ประจวบเหมาะกับที่ภูมิเดินมาหยุดรอตรงลิฟต์ข้างๆ เธอพอดี
"ผมไม่คิดเลยนะ ว่าเราจะอยู่ชั้นเดียวกัน"ภูมิเอ่ยขึ้น
"คุณ!" น้ำสะดุ้งตกใจมองหน้าชายหนุุ่มด้วยความแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าจะเจอเขาอยู่ชั้นเดียวกับเธอได้
"บังเอิญจังเลยนะครับ ที่เราสองคนอยู่ชั้นเดียวกัน แถมยังอยู่ห้องติดกันอีก" เขาเห็นเธอเดินออกมาจากห้องจึงเดินตามหลังมา
"ค่ะ ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน"
"แล้วรถของคุณเป็นไงบ้าง"
"ก็ปกติดีค่ะ"
"แล้วคุณจะไปไหนเหรอ"
"ทานข้าวค่ะ" พูดพลางเดินเข้าไปในลิฟต์ โดยที่ภูมิเดินตามหลังไปติดๆ
"ดีเลยผมก็จะไปทานข้าวเหมือนกัน ว่าแต่คุณจะทานร้านไหนล่ะ "ภูมิชวนหญิงสาวคุย
"ไม่รู้ค่ะ" เดินออกจากลิฟต์ไปทันทีที่ประตูเปิดออก
"นี่คุณจะรีบไปไหนล่ะ" ภูมิตะโกนตามหลังน้ำ
"โอ๊ย!" น้ำร้องออกมาเสียงดัง เพราะรีบเดินจนเกินไปจึงทำให้เธอสะดุดขาตัวเองล้มลงไปกองกับพื้น
"คุณเป็นอะไรมากไหม" ภูมิรีบเดินเข้าไปพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นยืน
"ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร" รีบถอยห่างออกจากร่างหนาทันที
"ผมว่าคุณแปลกๆ นะ" ภูมิจ้องใบหน้าน้ำ
"แปลกอะไร"
"ก็ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่นะ ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า"
"เปล่า ขอบใจก็แล้วกันที่ช่วย ฉันขอตัว" ร่างบางเดินกะเผลกกลับขึ้นห้องไป
ภูมิได้แต่มองตามหลังร่างบางด้วยความประหลาดใจ เขาพยายามจะทำความรู้จักกับเธอแต่เธอกลับทำท่าทางรังเกียจไม่อยากจะเข้าใกล้เขาเลย ต้องมีอะไรบางอย่างที่เขาทำลงไปกับเธอโดยไม่รู้ตัวแน่ๆ เธอถึงแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาภูมิคิดในใจ จากนั้นก็ไปหาอะไรทานแล้วออกไปทำงานที่บริษัทต่อ ส่วนน้ำก็สั่งอาหารเดลิเวอร์ลี่มาทานถึงที่ห้อง เธอไม่อยากจะออกไปข้างนอกตอนนี้เพราะที่เธอหกล้มต่อหน้าคนอื่นๆก็อายจะแย่อยู่แล้ว เพราะเขาคนเดียวเธอไม่อยากจะคุยด้วย ก็พยายามจะมาคุยด้วยอยู่นั้นแหละ น้ำหงุดหงิดใจ
- ผู้เขียน
