ความคิดทั้งหมดนั้นจบลงเมื่อพบว่ามีใครบางคนยืนรอกันอยู่ที่หน้าร้าน และไม่รีรอที่จะปรี่เข้ามาเพื่อขอคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว
“ถ้าอย่างนั้นภัคไปรอที่รถนะคะ” ภัคจิราตัดสินใจเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ แต่ว่าความจริงแล้วเธอรู้สึกหน้าเสียเล็กน้อยที่จู่ๆ ปรางใจก็เข้ามาขอคุยกับสามีของเธอตามลำพัง อีกฝ่ายย้ำชัดว่าต้องการคุยกับน่านฟ้าแค่สองคนเท่านั้น ได้ยินแบบนั้นเธอจะทำอะไรได้อีก นอกจากต้องพาตัวเองออกไปจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี่เสีย
“น่านยังโกรธปรางอยู่อีกเหรอคะ ทั้งๆ ที่เรื่องคืนนั้นมันก็ผ่านมานานแล้วแท้ๆ” ปรางใจไม่คิดอ้อมค้อมให้เสียเวลาเพราะรู้ว่าทุกนาทีนั้นมีค่าเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เธอเอ่ยถามถึงสิ่งที่สงสัยออกไปพร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนวอนไปให้คนตรงหน้าที่สายตาของเขาไม่ได้กำลังมองมาที่เธอเลยแม้แต่นิดเดียวแต่กำลังมองตามภรรยาของเขา
“ผมไม่ได้โกรธครับ แต่ผมเสียใจ”
“ความรักของปรางไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอคะ
