“พี่น่านไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวภัคลืมไปแล้วเหรอคะ! ปล่อย! ภัคบอกให้ปล่อย!” มือทั้งสองถูกกดลงข้างลำตัวทันทีที่ตวาดใส่ แม้จะไม่เจ็บแต่มันก็ทำให้เธอขยับไปไหนไม่รอดอยู่ดี
“พี่จะปล่อยก็ต่อเมื่อเราคุยกันด้วยเหตุผลไม่ใช่อารมณ์แบบนี้ โกรธอะไรพี่นักหนา” เหตุผลเหรอ เขายังจะต้องการเหตุผลอะไรอีกในเมื่อตัวเขานั่นแหละเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นมา ในเมื่อรังเกียจเธอนักเธอก็พยายามอยู่ให้ห่างๆ แล้วนี่ไงแล้วเขาจะยังต้องการอะไรจากเธออีก
“ยังมีอะไรต้องคุยอีกคะ”
“ภัคโกรธเรื่องที่พี่ไม่จูบภัควันนั้นใช่ไหม พี่ก็บอกไปแล้วไงว่าพี่…”
“ภัคไม่ได้โกรธค่ะ! ภัคเข้าใจดีว่ามันคงเป็นเรื่องฝืนใจพี่มาก แค่ต้องมาแต่งงานกับคนอย่างภัคมันก็เกินพอแล้ว!” คำตอบที่แสนเอาแต่ใจตัวเองของภรรยาทำให้น่านฟ้าต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจ ใช่จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีนิสัยเช่นไร และพอรู้เขาก็สามารถรับมือด้วยได้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับเป็นครั้งแรกที
