“แม่จะรับหนูภัคเข้ามาทำงานในไร่ของเรา” เมื่อตัดสินใจดีแล้วคุณสุวรรณจึงเอ่ยขึ้นกลางโต๊ะอาหารต่อหน้าลูกชายคนโตที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเอาแต่หมกตัวอยู่ในไร่ ไม่ว่าท่านจะถามอะไรก็เอาแต่เงียบใส่ท่าเดียว การกระทำนี้เหมือนไม่ใช่ลูกชายคนเดิมที่ท่านเคยรู้จัก เรื่องที่อยู่ในใจคงหนักหนาสาหัสอยู่ไม่น้อยจริงๆ
“แต่แม่ครับ…”
“แม่ไม่ได้พูดเพื่อขอให้น่านเข้าใจหรอกนะ แต่แม่พูดเพราะว่าแม่ตัดสินใจไปแล้ว ลองคิดถึงคนที่จากไปให้มากๆ สิ แล้วช่วยถามใจตัวเองให้แม่หน่อยว่าน่านทนได้จริงๆ เหรอลูก ที่ต้องเห็นน้องหมดสิ้นทุกอย่าง ไม่เหลือใครไว้ปลอบใจข้างกายเลยสักคน!” คำพูดของมารดายิ่งตอกย้ำทำให้เขารู้สึกผิดจนพูดอะไรไม่ออก ใช่ว่าจะไม่รู้ถึงปัญหาของอดีตภรรยาที่กำลังเผชิญอยู่ แต่เขากลับไม่กล้ายื่นมือเข้าไปยุ่ง ด้วยรู้แก่ใจตัวเองดีกว่าเขาไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นอีกแล้ว
“แล้วแม่จะให้ภัคเข้ามาทำหน้าที่อะไรครับ” แม้จะไ
