บทที่17
1163 คำ
บทที่ 17
"กันยาไปกับฉันหน่อยสิ"
"ได้เลยเจ้" พะพิงหวังว่าธารคงจะเปิดใจกับเขานะ
"คนวุ่นวายอะไรกัน" เมื่อถึงที่หมายกันยาก็หาที่จอดรถแถว ๆ คอนโดนหรูของธารแต่เมื่อลงจากรถก็พบกับหมู่คนมากมายกำลังมุงดูอะไรสักอย่างอยู่ข้าง ๆ ตึก
"ขอโทษค่ะคุณป้าเขามุงดูอะไรกันคะ" เมื่อมีคนเดินผ่านมากันยาเลยดักถาม
"โอ๊ย ก็เศรษฐีที่พักอยู่ชั้นบนสุดน่ะสิอยู่ ๆ ก็กระโดดลงมาจากระเบียงห้อง"
"ดะ เดี๋ยว..." ร่างบางที่ยืนฟังป้าพูดยังไม่ทันจบประโยคก็รีบวิ่งเข้าไปดูทันที ทั้งที่ภาวนาอยู่ใจขออย่าให้เป็นเพื่อนรักของเจ้าหล่อนเลย
"ธะ...ธาร!!" แต่ดูเหมือนคำภาวนาของหล่อนพระเจ้าจะไม่รับรู้ เมื่อร่างเพรียวฝ่ากลุ่มไทยมุงเข้าไปก็เจอกับร่างโปร่งของเพื่อนสนิทนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น
"คุณครับเราไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามานะครับ" พะพิงที่สติหลุดไปตั้งแต่เห็นร่างเพื่อนก็พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา น้ำตาสีใสไหลลงทั้งสองข้างแก้ม หญิงสาวทำได้แต่เพียงปาดมันออกแต่มันก็ไหลออกมาอีก
หัวสมองของศิษย์เอกนักโจรกรรมพยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไมเพื่อนสนิทอย่างธาร ธารธาราถึงตกลงมาได้
"เจ้ เราไปหลบตรงนู้นก่อน" กันยาที่วิ่งตามมาก็รีบจูงลูกพี่ของตัวเองออกจากที่เกิดเหตุทันทีเมื่อเห็นว่าตำรวจเริ่มเข้ามากันคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไป
"อึก...กันยาพิงนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้ธารโดดลงมา"
"..."
"เราเจอกันรอบก่อนธารก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำแบบนั้น คุยกันล่าสุดธารยังเล่าเนื้อหาในนิยายที่ได้ไปจากพิงให้ฟังอยู่เลย" นอกจากที่ธารเงียบไปก็ไม่สัญญาณอะไรว่าเจ้าตัวจะฆ่าตัวตายเลยสักนิด
"เดี๋ยว เจ้จะไปไหน" เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคำตอบของคำถามที่อยู่ในหัวน้อย ๆ ต้องหาคำตอบให้ได้ พะพิงก็รีบเดินสวนกลุ่มคนที่เพิ่งเดินออกจากประตูทางเข้าคอนโดทันที
"หาคำตอบไงกันยา"
"ตอนนี้เนี่ยนะ"
"ใช่ กว่าตำรวจจะขึ้นไปเก็บหลักฐานข้างบนคงใช้เวลาหลายนาทีอยู่ กันช่วยจัดการกล้องวงจรปิดกับดูต้นทางให้ฉันหน่อย"
"ได้เจ้" เมื่อเห็นว่าลูกพี่น้ำตาหยุดไหลแล้ว ดวงตาคู่สวยก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นกันยาเลยรีบรับปากทันที เพราะตั้งแต่รู้จักกันมากันยาไม่เคยเห็นพะพิงร้องไห้เสียใจเลยสักครั้งแสดงว่าธารน่าจะเป็นเพื่อนคนสำคัญของเจ้จริง ๆ
พะพิงเดินเข้ามาที่โซนด้านในที่สามารถเข้าได้เฉพาะคนอยู่อาศัย หล่อนฉวยหยิบคีย์การ์ดที่ใช้เปิดลิฟต์กับประตูจากนิติที่เดินเข้ามาทักทายเขา
"ขอเข้าไปหน่อยนะธาร" ทั้งที่รู้ว่าพูดไปแล้วเจ้าของคอนโดชั้นนี้ไม่มีวันได้ยินอีกแล้วก็อดที่จะพูดออกไปไม่ได้ พอมาถึงหน้าประตูห้องที่ต้องแสกนลายนิ้วมือของเจ้าของห้องหรือไม่ก็ใส่รหัสเข้าไปแต่พะพิงไม่มีมันทั้งสองอย่างร่างบางจึงใช้เทคนิคบางอย่างทำให้ประตูที่มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างดีเปิดออกมา
ข้อสันนิฐานแรกคือธารอาจโดนใครบางคนผลักลงไปแต่เมื่อเข้ามาสำรวจในห้องก็ไม่พบล่องรอยของบุคคลที่สอง ขาเรียวจึงก้าวไปที่ระเบียงกว้างที่เจ้าของคอนโดใช้เป็นมุมพักผ่อนก็พบกับเครื่องเล่นเพลงกับขวดเหล้าฝรั่งที่ถูกดื่มไปจนเกือบหมดแล้วตั้งอยู่บนโต๊ะ แต่ไม่มีร่องรอยการต่อสู้แต่อย่างใด
"ธารฆ่าตัวตายจริง ๆ เหรอ?" คำถามถูกพูดออกมาเพียงเบา ๆ จากนั้นก็พาตัวเองเข้าไปในห้องทำงานของธารต่อ มือบางที่สวมถุงมือตั้งแต่อยู่หน้าห้องก็ทำหน้าที่เปิดลิ้นชักดูเอกสารต่าง ๆ ที่คาดว่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนสนิทของเขาต้องถึงกับฆ่าตัวตาย
ปึก !
มือบางเผลอไปปัดโดนประตูตู้เก็บเอกสารขนาดเล็กที่ถูกเปิดไว้ก่อนหน้าจนประตูบานน้อยเปิดอ้าออกมาทำให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน
"เราขอรื้อห้องหน่อยนะธารสัญญาว่าถ้าได้สิ่งที่ต้องการแล้วเราจะเก็บให้เหมือนเดิม" เขารู้ว่าธารมีระเบียบมากขนาดไหนข้าวของในคอนโดของธารถูกจัดเรียงเรียบร้อยจนเขาเคยเผลอแซวว่าเหมือนบ้านตัวอย่าง
ติ๊ง!
'เจ้ตำรวจกำลังขึ้นไป' ข้อความจากกันยาเด้งขึ้นมาเพื่อเตือนให้คนแอบบุกรุกเข้ามาเตรียมตัวหาทางออกมา มือบางจึงเก็บซองเอกสารใส่กระเป๋าผ้าซึ่งน่าจะเป็นของเจ้าของห้องแล้วเตรียมตัวเดินออกไป
ปึก!
ระหว่างที่เก็บเอกสารเข้าที่เดิมมือบางก็เผลอปัดไปโดนหนังสือสีขาวเล่มหนาล่วงลงมา
"นิยายเรื่องนั้นหนิ" มันคือหนังสือนิยายที่เขาได้มาจากผู้หญิงคนนั้นนิยายปกขาวที่ไม่มีชื่อเรื่องและชื่อผู้แต่ง และเป็นเรื่องที่เขาให้ธารไปอ่าน ธารก็เล่าเนื้อหาต่าง ๆ ในเนื้อเรื่องให้เขาฟังพะพิงเลยหยิบมันเข้าไปไว้ในกระเป๋าผ้าจากนั้นก็ออกไปจากห้องทันที แต่เหมือนเธอจะช้าไปเพราะลิฟต์ตัวเดียวที่ใช้โดยสารขึ้นมาชั้นนี้โดยเฉพาะกำลังบอกเลขชั้นว่ากำลังขึ้นมาถึง ร่างบางจึงเลี่ยงไปทางบันไดหนีไฟแทน
Rrrrrr!!
'Kunya'
"ว่าไงกันยา"
/เจ้ โจทย์เจ้มา/
"ฮะ" ร่างบางอุทานออกใสไม่แน่ใจว่าคำว่าโจทย์ที่กันยาพูดหมายถึงใคร
/ก็ท่านรองไง/ คนบ้านั่นมาทำไรที่นี่เธอไม่รู้ว่าดวงสมพงษ์กันหรือว่าอะไร ไม่ว่าเธอจะไปไหนก็ต้องเจออีตานี่อยู่เรื่อย
"เขาอยู่ไหน"
/บนบันไดหนีไฟ/
"ฮะ!!"
/ไม่ทันแล้วเจ้โชคดี/
"ดะ…"
ตู๊ด ๆ ๆ
"ให้ตายสิกันยา…" เมื่อถูกลูกน้องตัวดีตัดสายทิ้งร่างบางก็เร่งเดินลงบันไดหนีไฟให้เร็วที่สุดแต่ใครจะไปคิดว่าเดินลงไม่อีกไม่ถึงสี่ก้าวก็พบกับร่างสูงที่ยืนตัวตรงขวางทางอยู่ "อ้าว สวัสดีท่านรองมาทำอะไรตรงนี้เหรอครับ" ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มขี้เล่นออกมาเหมือนทุกครั้ง แต่รอบนี้ดวงตาคู่สวยมีแต่ความหม่นหมอง
"ผมแค่มาเดินเล่น …คุณ ไปนั่งเล่นที่บ้านผมไหม" แผ่นดินที่ไม่เคยเจอพะพิงโหมดนี้มาก่อนจึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเขาจึงตัดสินใจชวนร่างบางไปนั่งเล่นที่บ้าน
"…ก็ได้ค่ะ"
- ผู้เขียน
