บทที่ 20
อากาศยามหัวค่ำของภาคเหนือเย็นกว่ากรุงเทพ ฯ หลายองศาทำให้คนที่รีบบินมากระชับแขนกอดอกเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างกาย
"ไหวไหมเจ้" ณภัทรที่เดินตามถามด้วยความเป็นห่วง
"สบาย" ซะที่ไหนล่ะ หล่อนรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวตั้งแต่เมื่อเช้าแต่คิดว่าไม่เป็นอะไรมากเลยไม่ได้ทานยาดักอาการไว้ก่อน จนมาถึงที่นี่ถึงได้รู้สึกหนาวมากกว่าปกติจนณภัทรที่มาด้วยสังเกตได้
"สภาพเจ้ไม่น่าไหว"
"เพ้อเจ้อน่ะภัทร"
"ซันซัสนึกอย่างไรถึงมาพักที่นี่" ที่นี่ที่ณภัทรพูดถึงคือบนดอยที่ไม่มีไฟฟ้าและต้องเดินเท้าต่อมาอีกเกือบกิโลถึงจะถึงที่หมาย
"ไม่นึกน่ะสิ" คนแบบซันซัสถ้าเป็นเรื่องที่นอนจะไม่คิดอะไรมาก เรื่องความปลอดภัยแถวนี้คงมีคนของหมอนั่นอยู่เต็มไปหมด "ชอบจริงความลำบากเนี่ย"
"คุณพะพิง?"
"คริส!" เมื่อเดินมาใกล้จะถึงบ้านพักหลังน้อยก็พบกับชายหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงซึ่งเป็นมือขวาของซันซัสเดินออกมาจากมุมมืดออกมาต้อนรับ
