อามันต์เจ้าแห่งป่า(เล่มพิเศษ) นิยายจบในตอน

Ep2 :ลอออองสาวงามแห่งหมู่บ้านลึกลับ(Part3)

ลอออองนอนครางซี้ดซ้าดพาดตัวอยู่บนพื้นไม้กระดานขัดมัน แผ่นหลังเสียดสีจนรู้สึกแสบระคาย เหนือร่างเธอคือเจิด ชายหนุ่มแหงนเงยใบหน้าหล่อคมคายออกแรงกระทุ้งสะโพกหนักๆอย่างบ้าคลั่ง

“อือ...อือ...อือ...”

“ซีด...เป็นไง คราวนี้คงสมใจอยากเอ็งแล้วนะ ลออ...”

เจิดเอ่ยถามเสียงเข้มจัด ถึงจะรู้สึกดียามได้ขับเคลื่อนตัวอยู่ในโพรงแสนคับแคบของสาวเจ้า ทว่าทิฐิยังทำให้เขาไม่อาจยอมรับตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเสียรักแรกไปง่ายๆ ยังไงเจิดก็ยังนึกรังเกียจผู้หญิงใต้ร่าง โดยไม่คิดให้อภัย

“ฉันรักพี่นะ...” ลอออองเอ่ยปากบอกในสิ่งที่หัวใจเธอรู้สึก

“แต่ว่าข้ารังเกียจเอ็ง...” เจิดเองก็สวนกลับทันควัน ไม่คิดจะถนอมน้ำใจหญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมีย

“และไม่คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติจะรักเอ็งได้ลงคอด้วยซ้ำ” เขาย้ำถึงความรู้สึก ทำเอาบาดลึกหัวใจคนฟัง เจิดก้มมองใบหน้าขาวนวลส่งสายตาตอกย้ำในทุกคำพูดนั้นออกมาจากใจของเขาแท้จริง

ลอออองไม่อาจทนมองแววตาของชายที่เธอรักแต่เขาไม่คิดจะรักเธอได้เลย หัวใจทั้งดวงก็แทบจะแหลกเหลว ถ้าพี่อามันต์อยู่ด้วยก็คงจะดี เธอจะขอให้เขาช่วยร่ายมนตร์ ดลจิตดลใจให้พี่เจิดของเธอใจอ่อนให้เธอสักครั้ง

ชายหนุ่มปล่อยเรียวขาเพรียวบนบ่าให้ตกลงพื้น ลำดุ้นมหึมายังผลุดหายว่ายวนอยู่ภายในร่องสวาท เจิดเปลี่ยนท่าเป็นขยับตัวขึ้นมาคร่อม โดยกดสะโพกลงต่ำ ทิ้งตัวออกแรงกระเด้าเข้าใส่รูเล็กถี่ๆ ลาวารักไหลย้อยชุ่มโชกไปทั่วเนินโหนก ไล่สูงขึ้นมาจนเปียกปอยขนสีน้ำตาลอ่อน

ปรัก ปรัก ปรัก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นบึงบัว อามันต์ชะงักเท้าไปเพียงครู่แล้วก็ก้าวเดินพร้อมสีหน้าหนักใจมายังบึงน้ำบ่อเกิดของเสียงรัญจวนชวนให้ขนลุกขนพอง

เจ้าแห่งป่าหนุ่มเพ่งสายตามองผ่านฝากั้นล้อมรอบแพไม้ เห็นร่างเน่งน้อยของน้องน้อยเมื่อวันวานถูกไอ้หนุ่มตัวโตกระแทกกระทั้น เขาถอนหายใจหนักกับภาพตรงหน้า ยอมแม้กระทั่งพลีกายทิพย์เพื่อแลกกับการได้กลายเป็นมนุษย์แท้จริง ไม่เรียกว่าโง่ก็คงจะบ้า

สุดท้ายแล้วเป็นไง ผลตอบแทนที่เอ็งได้รับมันคุ้มค่ากันหรือไม่

อามันต์ส่ายหัว...เมื่อสุดท้ายสิ่งที่ลอออองต้องสูญเสียไป กลับได้มาเพียงความเกลียดชังจากไอ้หนุ่มหน้าโง่ผู้นี้เท่านั้น

ลอออองน้องรัก...พี่คงช่วยเอ็งให้มีความสุขได้แต่เพียงเท่านี้ ความสุขที่ไม่จีรัง ไม่มีคำว่าตลอดไป เพราะว่าสุดท้ายไม่มีใครสามารถหยุดสภาพร่างกายไม่ให้แก่ชราได้สักคนเดียว

ถึงอามันต์จะมีมนตราแก่กล้า สามารถเสกสรรสิ่งต่างๆได้สมใจปรารถนา หากก็ยังมีข้อยกเว้นแต่เพียงเรื่องเดียว นั่นคือเรื่องของพรหมลิขิต อามันต์ไม่อาจหาญเอื้อมมือไปแตะต้องยุ่งเกี่ยว หรือกระทั่งร่ายมนตร์ทำให้ใครกลายเป็นเนื้อคู่ของใคร

“พีเจิด...ปราณีฉันด้วย...”

ลอออองครวญครางดิ้นเร่าๆตอนถูกบั้นท้ายแข็งแกร่งกระเด้าลงมาย้ำๆ ตัวของเจิดใหญ่โตกำยำดังนั้นเขาจึงมีเรี่ยวแรงเหลือล้น หญิงสาวน้ำแตกซ้ำแล้วซ้ำเล่า กรีดเสียงร้องจนเจ็บคอ ง่ามขาขาวเปียกชุ่มไปหมดทว่าเจิดกลับยังเดินทางไปไม่ถึงไหน

เขาช่างอึดเหลือใจ จนลอออองรู้สึกแสบร้อนไปทั่วรูสวาท ความสุขกลายเป็นความทรมาน สีหน้ารัญจวนกลับกลายเป็นบิดเบ้ แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงมากระทุ้งดุ้นแข็งโป๊กเข้าใส่ร่อง ลอออองหนาวเยือกสั่นสะท้านไปทั่วแผ่นหลังขาวโพลน เธอรีบยกสองแขนขึ้นไขว่คว้ายึดหัวไหล่เขาเป็นหลักไม่ให้ตัวเองเลื่อนไถลไปตามแผ่นไม้กระดานด้านล่าง

“เพราะความร่านของเอ็ง ข้าถึงได้เสียศรีบานให้กับพี่คล้าว” เจิดตอกสะโพกแรงขึ้นอีก พร้อมพรั่งพรูสิ่งอัดแน่นในจิตใจ ลอออองหลบตาเขาวูบ เรื่องละอายใจก็ส่วนหนึ่ง หากอีกส่วนลอออองนึกหวาดกลัวนัยน์ตาดำสนิทในตอนนี้ของเจิดเหลือเกิน

“อร๊าย...พี่เจิดจ๋า พี่เบาแรงให้ฉันสักหน่อยเถิดจ้ะ”

ครั้งแรกตอนที่เธอเอากับเขา ไม่เห็นเธอจะรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว อาจเป็นด้วยว่าตอนนั้นสติของเจิดยังไม่เต็มที่ เรี่ยวแรงเขาเลยออกมาเพียงครึ่งๆกลางๆ มาบัดนี้สติเขาสมประกอบครอบทุกประการ ถูกหลอมรวมเข้ากับความรู้สึกชิงชังเจิดเลยไม่คิดยังยั้งแรงราคะเร่าร้อน

ชายหนุ่มยังไม่ยอมปลดปล่อย เขาดึงแก่นกายออกจากร่องสวาท น้ำในรูไหลทะลักเยิ้มออกมาเต็มต้นขาขาวนวล เจิดออกแรงกระชากโดยใช้สองมือดึงร่างอ่อนระทวยอย่างไร้ความปรานี ลากให้หญิงสาวลุกขึ้นจากพื้น ส่งปลายนิ้วเข้าไปละเลงโพรงเนื้ออ่อนนุ่ม ช่วยควักน้ำทิ้งจนรูเริ่มแห้งผาก

“อะ!...พี่จะทำอะไร?” ลอออองผวาเกรงกลัว หมายจะทิ้งกายลงนอนตามเดิม เจิดฝืนเอาไว้ด้วยแรงชาย ลอออองเลยลอยหวือขึ้นจากพื้นหมดหนทางขัดขืน สองขาเพรียวถูกแหกอ้าคร่อมผ่านเอวสอบ สองกลีบแบะอ้ารอรับดุ้นเนื้อที่กำลังสอดแทรกกลับเข้ามาเสียงดัง สวบ

เจิดแยกขายืนหยัดมั่นคงบนพื้น ดันสะโพกงอนงามออกห่างแล้วดันกระแทกกลับเข้ามาหาลำตัวเสียงดัง

ปรัก...

“อ๊า...พี่เจิด ฉันเจ็บ”

ลอออองประท้วงเสียงสั่นเครือ น้ำตาหลายเม็ดหลั่งรินอาบน้ำสองข้างแก้มนวล กลีบปากบวมเจ่อถูกปากร้อนชื้นประกบเข้าหาดูดดื่ม

สองมือน้อยพยายามดันตัวเองออกจากพันธนาการ ทว่าก็ไม่สำเร็จง่ายๆ กึ่งกลางร่างเธอยังคงถูกทรมานด้วยลำดุ้นกระแทกกระทั้นระรัว

เจิดไม่ออมแรง เขาอุ้มร่างงามเดินไปทั่วทั้งแพไม้ ลอออองยังไม่หายจุกหากความเสียวรัญจวนดันสวนทะยานเข้ามาสมทบระลอกแล้วระลอกเล่า ผิวกายสาวร้อนผ่าว ดิ้นเร่าๆในอ้อมแขนแข็งแรงของผัวที่ไม่คิดจะรักเมียคนนี้

จนกระทั่งในที่สุดใบหน้าเจิดเกร็งขนัด ริมฝีปากเผยออ้า เปล่งเสียงคำรามต่ำลึกไปพร้อมกับการฉีดน้ำเชื้อพุ่งเข้าใส่ภายในร่องสวาทที่กำลังบีบรัดไปรอบลำอวบ...

“โอ้ว!...”

-----------------------------------

ลอออองเหลือบมองแผ่นหลังกว้างของผัวด้วยความรู้สึกร้าวรานหัวใจ มีสักนิดไหมที่เขาจะคิดรักเธอ ห่วงใยเธอเหมือนกับที่เขาเอาแต่ห่วงใยอีนังศรีบาน เพียงแค่รู้ว่ามันเจ็บไข้ พี่เจิดก็รีบกุลีกุจอจัดหาหยูกยาไปประเคนให้มันรักษาทันที สลับกันกับเธอนี่สิ ถูกเขาร่วมสังวาสจนระบมไปทั้งตัว นอนไข้ขึ้นอยู่เป็นวันๆ จะหาข้าวหาน้ำสักขันเขายังไม่คิดจะยื่นให้เธอกิน

ถึงลอออองจะรู้ว่าจุดเริ่มต้นเป็นเพราะเธอใช้เล่ห์กลยื้อแย่งเขามาจากศรีบาน หากลึกๆเธอยังหวังว่าจะใช้ความดียึดเขามาให้ได้ทั้งตัวและหัวใจ ถักทอความผูกพันรัดดวงใจของเขาไว้ ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงยอมเขาทุกอย่าง

“ศรีบานมันยังไม่ถึงกับตายหรอก พี่จะรีบไปถึงไหน? พี่ลืมไปหรือเปล่า ศรีบานมันก็มีผัวคอยดูแลอยู่ไม่ห่างทั้งคน”

ก็ถ้าไม่เกิดเรื่องระยำวันนั้น ผัวข้างๆศรีบานก็คงจะต้องเป็นเขาไม่ใช่ชายคนอื่น เจิดยิ่งคิดยิ่งแค้นความรู้สึกชิงชังยิ่งก่อตัว

“กะอีแค่ห่อยาพวกนี้ คิดหรือว่ามันจะให้อภัยพี่”

ลอออองยังคงเติมเชื้อไฟเกลียดชัง เจิดรู้ดีว่าต่อให้เขากับลอออองต้องเลิกรากัน ผู้หญิงใจเด็ดอย่างศรีบานก็ไม่มีวันให้อภัย

“เปลี่ยนกันได้ก็คงจะดี...” ความรู้สึกคับแค้นทำให้เจิดพูดลอยๆ ไม่ระบุเปลี่ยนอะไรยังไง ทว่าคนได้ยินมีหรือจะแปลเจตนาของผัวตัวเองไม่ออก ลอออองเม้มกลีบปากจนรู้สึกเจ็บ เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บที่ปากทว่ามันเจ็บตรงหัวใจซะมากกว่า

เจ้าตัวตวัดสายตาขุ่นมัวไปยังกองยาที่วางไว้ข้างๆผัว ประกอบกับอารมณ์น้อยอกน้อยใจที่ผัวไม่เคยคิดจะรักเลยทำให้ลอออองเกิดความคิดริษยา เธอหลับตาเพ่งจิตคิดถึงใครบางคน...

เจิดดึงความสนใจกลับมายังห่อยา เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้า ไล่สายตาดูห่อยาแต่ละหอว่าครบชนิดแล้วหรือยัง ก่อนจะนึกขึ้นได้เขาลืมยาทาแก้บอบช้ำ จึงลุกกลับเข้าไปหยิบสมุนไพรตัวดังกล่าวยังห้องปรุงยา...

-------------------------------------